Ο Μάριος Βουτσινάς φωτογραφίζει τους ακάλυπτους της Αθήνας

Αθήνα τον Αύγουστο είναι ένα τουριστικό, θεατρικό σκηνικό. Πίσω από τα κλισέ της καλοκαιρινής της παράστασης, υπάρχει ένα παρασκήνιο που δημιουργεί τις δικές του ιστορίες. Όλες με την αυθεντικότητα της ζωής που συμβαίνει πίσω από τις κουρτίνες: Οι Ακάλυποι. Παστρικά βαλμένα ντουλάπια σε μπαλκόνια, σφουγγαρίστρες σαν ηρωίδες δράματος, φυλαγμένα ποδήλατα τυλιγμένα με λάστιχα ποτίσματος. Τρυφερές προσπάθειες δημιουργίας patio, μία ομπρέλα, δύο σεζ λονγκ, τραπεζάκι, καθαρά ποτισμένα πλακάκια να δροσίσουν, φυτά που ζουν για λίγο φως. Γκρεμίδια και καδραρίσματα σουρεαλιστικού Bauhaus. Είναι σαν να ακούς φωνές και μουσικές από διαφορετικές στιγμές, η πόλη σαν να δείχνει στους κατοίκους της τα σωθικά της – στριφογυριστές σκάλες, εξαερισμοί, κλιματιστικά και κιονόκρανα. Ανάμεσα σε ήχους, μυρωδιές, μεσημεριανό ύπνο σε κάμαρες, με την Ακρόπολη στο βάθος, όλα να είναι συντονισμένα στη συμφωνία του Αυγούστου.

Ο σχεδιαστής κοσμημάτων Μάριος Βουτσινάς, με το καλλιτεχνικό του μάτι, κατασκοπεύει τους ακάλυπτους της Αθήνας. Έχοντας ένα τεράστιο αρχείο 22 χιλιάδων φωτογραφιών, οι 650 από τις οποίες μπαίνουν κάτω από τον τίτλο «Ιχνηλατώντας την πόλη της Αθήνας», το σχέδιό του είναι οι «Ακάλυπτοι της Αθήνας» να βρουν παράθυρο σε μία έκθεση που θα τους δώσει νέα ζωή.

Ο ίδιος λέει:

«Το 2016 ένα μεσημέρι βρέθηκα στο Σύνταγμα στον έβδομο όροφο ενός κτιρίου με επαγγελματικούς χώρους. Περιμένοντας τον τεχνίτη με τον οποίο συνεργάζομαι να έρθει, κάνοντας βόλτα στο κλιμακοστάσιο, κάποια στιγμή άνοιξα το παράθυρο προς τον ακάλυπτο και σάστισα! Αυτόματα το μάτι μου καδράρισε ένα σημείο και έβγαλα τη φωτογραφική μου μηχανή. Το κινητό μου, δηλαδή, που μέχρι τότε φωτογράφιζα την Αθήνα με το γενικό τίτλο “Ιχνηλατώντας την πόλη της Αθήνας”. Εκείνη τη μέρα ξεκίνησαν οι ιχνηλασίες στους ακάλυπτους.

Από τότε, όπου πηγαίνω για δουλειές αναζητώ τους ακάλυπτους. Ακόμα και σε επισκέψεις σε σπίτια φίλων βγαίνω στους ακάλυπτους και φωτογραφίζω. Θυμάμαι έναν αξέχαστο ακάλυπτο σε ένα υπόγειο στην πλατεία Κάνιγγος, σε έναν επαγγελματικό χώρο. Ζήτησα να πάω στην τουαλέτα και βρέθηκα στον ακάλυπτο αντικρίζοντας τρεις σφουγγαρίστρες ανάποδα στον τοίχο ακουμπισμένες. Καθώς έπεφτε το φως από ψηλά ένιωσα σαν να ήμουνα μπροστά σε μια θεατρική σκηνή του Τσέχωφ – Οι Τρεις Αδερφές!

Οι ακάλυπτοι είναι συγκινητικοί γιατί τα πάντα είναι αφημένα στην τύχη τους. Ατάκτως ερριμμένα… Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, που είναι όλα φροντισμένα και τακτοποιημένα και δεν έχουν τη γοητεία της ακαταστασίας. Εκεί, αν απομονώσεις ένα σημείο από το κάδρο, αυτόματα έχεις ένα έργο τέχνης κατά τη γνώμη μου.»