Με τον ήλιο κοντραριστό και την ζέστη από τις ακτίνες στο πρόσωπό μου, κατέβαινα μαλακά τη Συγγρού με τη γλώσσα μέσα στον καφέ. Το ραντεβού από τις 10 (για να κερδίσουμε τη μέρα. Joke.) είχε μετακομίσει στο κλασικό, στάνταρ, 12.30. Θέλαμε θάλασσα. Αλλά όχι μια από τα ίδια. Η γνωστή διακλάδωση με τις πινακίδες «αριστερά Πειραιάς, δεξιά Γλυφάδα» σου δίνει την αίσθηση της επιλογής μεταξύ δύο διαφορετικών προσεγγίσεων. Κυριλέ δεξιά, εναλλακτικά αριστερά (sic). «Σε 400 μέτρα, στρίψτε αριστερά» Το GPS με τη σέξι φωνή είναι πάντα εκεί, αφού χάνω ακόμη και το σπίτι λόγω μόνιμης αφηρημάδας.
Ο χώρος των Λιπασμάτων είναι τελείως αλλόκοτος. Η απέραντη πρασινάδα περικλείει δύο αντίθετα στοιχεία: από τη μία η θέα της θάλασσας, του μεθυστικού μπλε ορίζοντα, και από την άλλη το παρατημένο κουφάρι του εργοστασίου των λιπασμάτων. Μαζί τους είναι και διάφορες άλλες τσιμεντένιες κατασκευές με άρωμα Ρωσίας. Θυμίζει λίγο Τσέρνομπιλ το σκηνικό. Ή παρατημένο πλατό ταινίας καταστροφής. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο αυτές οι περιοχές μας ξετρελαίνουν. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν διάφορα γλυκά σημεία να καθίσεις να αγναντέψεις, να βολτάρεις, να κάνεις πικνίκ. Παγκάκια, χώροι παιχνιδιού για παιδιά, μπασκέτες, τέρματα, λείες επιφάνειες για ρόλερς και πατίνια. Και, φυσικά, απέραντη πρασινάδα για να στρώσεις κάτω και να χαλαρώσεις. Μπορεί στην αρχή να ξενίσει η αισθητική, αλλά είναι ένα ασχημόμορφο μέρος που θα χαρείς με διαφορετικό τρόπο τη βόλτα.
Περισσότερες φωτογραφίες στο προσωπικό μου instagram εδώ
20°
