Life in Athens

Μία αλλιώτικη Αθήνα, μία αλλιώτικη Πλάκα

Το κέντρο της Αθήνας έχει αλλάξει εντελώς όψη τις ημέρες της καραντίνας και του «Μένουμε σπίτι»

30.04.2020, 16:14
Έλενα Ντάκουλα
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Αυτές τις μέρες της καραντίνας και του περιορισμού της κυκλοφορίας, το κέντρο της Αθήνας έχει αλλάξει εντελώς όψη και προσφέρει πρωτόγνωρες εικόνες αλλά και πρωτόγνωρους ήχους σ'όλους όσοι περπατάνε ή τρέχουν σ'αυτό.

Παντού επικρατεί μία... εκκωφαντική ησυχία. Το θέαμα των κλειστών μαγαζιών, εστιατορίων και καφέ-μπαρ, είναι απόκοσμο. Τρομάζει και σοκάρει. Τίποτα δεν θυμίζει τη ζωντανή, πολύβουη και γεμάτη κίνηση πρωτεύουσα και αναπόφευκτα προκαλεί μεγάλη ανησυχία και αγωνία για την επόμενη μέρα και τις επιπτώσεις στη ζωή όλων μας.

Απ' την άλλη, τα κελαϊδίσματα των πουλιών, ακόμη και σε κεντρικές λεωφόρους, η έντονη, οργιαστική σε πολλά σημεία, παρουσία της άνοιξης με τις φορτωμένες από τα πυκνά φούξια άνθη κουτσουπιές να δίνουν χρώμα στην τσιμεντούπολη, τις ανθισμένες νεραντζιές και γλυσίνες να σκορπάνε ένα υπέροχο άρωμα στην ατμόσφαιρα, προσφέρουν μοναδικές εμπειρίες στους μοναχικούς επισκέπτες του κέντρου και γύρω από την Ακρόπολη.

Περπατώντας ανενόχλητος, στους άδειους, καθαρούς δρόμους του κέντρου, έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε ένα μεγάλο χωριό και σου δημιουργείται η αίσθηση ότι η πόλη σού ανήκει. Συνειδητοποιείς δε το πόσο μικρές είναι μερικές αποστάσεις που υπό κανονικές συνθήκες, χρησιμοποιώντας ένα οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο (εκτός του Μετρό), μπορεί να χρειαστείς αρκετή ώρα για να τις διανύσεις, δοκιμάζοντας συχνά τα νεύρα και την υπομονή σου. Επίσης, σου δίνεται η ευκαιρία να προσέξεις και να παρατηρήσεις υπέροχα κτίρια που συνήθως προσπερνάς βιαστικά και αδιάφορα και ούτε καν κοντοστέκεσαι μπροστά τους.

Ιδιαίτερα η συνοικία της Πλάκας που συνήθως «βουλιάζει» από κόσμο, τώρα είναι μία αποκάλυψη. Ολάνθιστες αυλές, απίστευτη ησυχία εκτός από τα τιτιβίσματα των πουλιών που σου κρατάνε παρέα και τα γατιά να κυκλοφορούν και να λιάζονται ανενόχλητα παντού, απολαμβάνοντας αυτή την προσωρινή κατάληψη του χώρου.

Αντιλαμβάνεσαι γιατί αυτή η αρχαιότερη συνοικία της Ευρώπης θεωρείται η περίληψη ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας.

Ερείπια, μνημεία και κτίρια από την αρχαία, ρωμαϊκή, οθωμανική και οθωνική εποχή σε καλούν να σταθείς μπροστά τους, να τα θαυμάσεις, να τα φωτογραφίσεις, να θελήσεις ίσως να μάθεις περισσότερα γι' αυτά, αλλά και να σκεφθείς πόσο πιο όμορφη, ανθρώπινη και ρομαντική μπορεί να ήταν παλιά αυτή η πόλη, η «κόρη τ' Ουρανού», η «χαρά της γης και της αυγής...» και γιατί ο ποιητής την είχε υμνήσει με πάθος ως «διαμαντόπετρα της γης το δακτυλίδι...»

Το φαγητό, το ποτό ή το καφεδάκι δεν είναι στις επιλογές μας. Η μόνη που προσφέρεται αφειδώς είναι το να απολαύσουμε και να ρουφήξουμε αυτές τις μοναδικές στιγμές στο κέντρο της πόλης, που για πολλούς λόγους θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας.

Αλλά οι εικόνες αυτές προσφέρονται και για να αναλογιστούμε το τεράστιο κόστος που έχει πληρώσει η Αθήνα στον βωμό όχι μόνο μοντερνισμού, του εξευρωπαϊσμού και της προόδου αλλά και των βανδαλισμών, της κακοποίησης και της αδιαφορίας που έχει υποστεί από τους κατοίκους της.

Και όλα αυτά συνοψίζονται κάπως σε ένα ποίημα που είχε γράψει ο Σουρής, το 1884.

Απ'την παλιά σου εποχή τίποτα δεν σου μένει
και κάθε μέρα κι από μία ανάμνησή σου σβήνει
οι πιο αρχαίοι σου κάτοικοι περνούνε πια για ξένοι
και θαύμα πως εσώθηκαν μέσα στα τόσα νέα
οι Άγιοι Θεόδωροι και η Καπνικαρέα.

Που είναι τα σπητόπουλα εις τον καθένα δρόμο;
που είναι πια το Ροδακιό; πού είναι το Γεράνι;
τα πρώτα Αθηναϊκά που είναι εν συντόμω;
που η ωραία η Ελλάς και πού το Συντριβάνι;

Μέσα στα όλα χάθηκε κι ο κλασικός Πλακιώτης
και ματαιότης, φίλοι μου,
τα πάντα ματαιότης.

Φαντάζομαι τον πληθυσμόν δεκαπλασιασμένον,
τον σύμπαντα ελληνισμόν εδώ συγκεντρωμένον,
και ούτε ένας κάτοικος εις την λοιπήν Ελλάδα.
Να μην υπάρχουν Θεσσαλοί, Κρήτες, Μυτιληναίοι,
και να γενούμε όλοι μας πολίται Αθηναίοι