Κυψελάρα. Ή και ολική επαναφορά μιας συνοικίας πολύχρωμης, έλα να αποκεντρώνεται το είναι σου και πέραν του Συντάγματος. Οκ, ωραία στημένα μπαρ και ρέστο και στριτ φουντ, όμως καλό δεν είναι να ρολάρει ο άνθρωπος και πέρα από τα must be των οδηγών; Έλα, Κυψελάρα, πάμε Κυψελάρα: για ποτά και λάιβ στο «Suzie Q», για τηγανιές στην «Κυβέλη», για πίτσες στη «Foca Negra», καφεδάρες στο «Scry» και pancakes στο «Σπιτικό». Και στο φόντο όλα τα united colors των φυλών και των ανθρώπων που συγκροτούν το αναγεννημένο πρόσωπο μιας περιοχής που κοιτά το μέλλον. Κι όχι αυτά που την πλήγωσαν στο παρελθόν, ή την πρεσάρουν στο σήμερα. Σντρο!
Δες ένα οσκαρικό, πριν τα Όσκαρ, μιας και η ταινία «Τρεις Πινακίδες έξω από το Έιμπινγκ, στο Μιζούρι» προβλέπεται να σηκώσει δεν ξέρω πόσους πολλούς, αλλά σίγουρα αρκετούς «Θείους»: Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Σαμ Ρόκγουελ στο καστ, ο απέραντος αμερικάνικος ορίζοντας στο φόντο, η βία, η αστυνομία, η μοίρα κι ένα πικρόχολο σχόλιο του σκηνοθέτη ΜακΝτόνα για το Μισούρι, όπου ο ρατσισμός επιμένει να ψηφίζει Ντόναλντ Τραμπ δαγκωτό και να τροφοδοτεί με βαριά σκοτάδια την, ούτως ή άλλως, υποφωτισμένη αμερικάνικη νύχτα.
Στο Κολωνάκι για ζωγραφική. Η Έλενα Παπαδημητρίου στην γκαλερί Σκουφά εκθέτει το «Σαμπίρ». Εμπνευσμένο από μια πανάρχαια γλώσσα, χαμένη πλέον σήμερα, που κάποτε τη μιλούσαν οι ναυτικοί στα λιμάνια της Μεσογείου, όπου πρόσφυγες και μετανάστες διασχίζουν με κίνδυνο τη θάλασσα της Μεσογείου, το «Σαμπίρ» είναι μια ζωγραφική εγκατάσταση. Που προσπαθεί να επαναφέρει στο προσκήνιο λέξεις, όπως «αλληλεγγύη», «στοργή», «βοήθεια». 23 γυναίκες, από αντίστοιχες χώρες της μεσογειακής λεκάνης, προσεύχονται, ελπίζουν, παρακαλούν. Ώστε η θάλασσα να πάψει να είναι ταραγμένη και οι ψυχές να βρουν γαλήνη αλλά και ασφαλή τόπο μετεγκατάστασης. Στους πίνακες, πέρα από χρώματα, βλέμματα και σώματα, θα δείτε και λέξεις. Στίχους για την ακρίβεια. Ενός ποιήματος που έγραψε η ίδια η Παπαδημητρίου. Σαν μάντρα, σαν προσευχή, σαν ικεσία.
Το πάρτι ξεκίνησε την Πέμπτη, με σύνθημα: Αλεξάκη, γερά, το γκαράζ Ντιτρόιτ και το σόουλ Μέμφις είναι κοντά! Ο Καλοφωλιάς σέταρε στα πικάπ του «Ιπποπόταμου». Γιατί το bass boy των Last Drive είναι αυτός που έκανε την αρχή! Γιορτάζουν εκεί στο 3Β της Δελφών στο Κολωνάκι, σαράντα χρόνια «Ιπποπόταμος». Ποτάμια αλκοόλ, ωκεανοί μουσικής, όλη η Αθήνα κάθισε και χόρεψε στην ιστορική μπάρα του. Γερά! Όσο υπάρχουν τέτοια μπαρ, υπάρχει και πίστη μα και ελπίδα για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους. Χρόνια πολλά, Ιπποποταμίτες και Ιπποποταμίτισσες...
Θέατρο; Σωστός! Σε μια Αθήνα που πάλλεται από σκηνές και δρώμενα, για δοκίμασε μια περασιά από το ευαγές της Συγγρού. Συγγράφει ο Ευθύμης Φιλίππου, σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καρατζάς, «Ρομπ/ Rob», το νέο τους έργο που ξεκίνησε στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση. Ένας νεκρός και μια ανασύσταση της ζωής και του χαρακτήρα του, από μια ομήγυρη φίλων, εραστών και οπαδών που μνημονεύουν στιγμές ενός πολυτάραχου βίου. Ποιος ήταν ο Rob; Γιατί κάποιοι τον αποθεώνουν ή τον κατασπαράζουν; Παπούλια, Λούλης, Σαουλίδου και Σαράντης στο καστ. Σουρεάλ, όπως πάντα, ο λόγος του Φιλίππου, λιτός μα και διττός, γεμάτος αμφισημίες και υπονοούμενα. Όπως όλοι μας, άλλωστε...
Άσε τους να πίνουν τίμια τίλια στο σπίτι. Εσύ, που έχεις εξάψεις, να πας στην Πλάκα. Για κρασιά. Που έρχονται κατευθείαν από τη Γαλλία και τα σερβίρουν παρέα με πατέ, φουά γκράντε, σκορδάτα βατραχοπόδαρα και τρούφες. Το «L' Audrion» είναι το νέο talk of the town μιας Αθήνας που προσκυνά την ιδέα της Γαλλίδας ιδιοκτήτριάς του, που ούτως ή άλλως μένει εδώ τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο να το ανοίξει, μα και να αναθέσει στον βραβευμένο με Michelin σεφ Alain Parodi τα «καθέκαστα».
Μην κρατάς το στόμα σου κλειστό, φάε μπισκοτάκι γεμιστό! Άνοιξε στα Εξάρχεια και, μα τις χίλιες ζάχαρες και τα 27 χιλιάδες αλεύρια, φτιάχνει τα πιο φρέσκα και τραγανιστά μπισκοτάκια της Αθήνας. Μπισκοτερί, ρε φίλε. Ειδικά για Κυριακή πρωί, ό,τι καλύτερο για να σβήσουν οι χανγκόβερ εφιάλτες.
Μια βδομάδα χωρίς τον Τζιμάκο. Αλλά πάντα με τον Τζιμάκο. Γιατί η Αθήνα ξέρει να τιμά τα παιδιά της. Αιώνιος και, αν περνάς από τη συμβολή Πλαταιών και Λεωνίδου, στάσου ευλαβικά μπροστά στο γκράφιτι που «αναρτήθηκε» προς τιμή του.
Θησείο: ό,τι εικαστικά μεγαλύτερο συμβάν τρέχει στην Αθήνα, θα το βρεις εδώ: «Beard Pictures» στην γκαλερί Bernier / Eliades. Τα τρομερό δίδυμο των Gilbert & George εκθέτει... γένια. Γιατί από τα τρέντι μπαρ του Συντάγματος έως τα στενάκια της Αχαρνών, μπαρμάνια Ελληνόπουλα ή μωαμεθανοί μετανάστες κυκλοφορούν με μούσια περιποιημένα ή ατίθασα. Όπως και στο Λονδίνο, πατρίδα των G&G, έτσι κι εδώ, το μούσι δεν είναι απλά ένα θρησκευτικό ή fashion statement, αλλά μια πολύπλοκη ψυχαναλυτική διαδικασία αυτοπροσδιορισμού. Ασυζητητί μεγάλη και πολιτική τέχνη, από ένα ντουέτο καλλιτεχνών που από τη δεκαετία του 1960 έως και σήμερα παραμένουν στις επάλξεις του Διαφωτισμού και της Νεωτερικότητας.
Χμ, έμεινες μέσα, οκ! Το κρυολόγημα ή η βαρεμάρα, μπορεί και τα δυο. Πέρνα λοιπόν μια βόλτα από οποιαδήποτε ενημερωμένη «κάβα» βιβλίου και πάρε το «Night Falls in Berlin of the Roaring 20s» (Taschen). Και μείνε σπίτι, και βήχε με την ησυχία σου. Αλλά και ταξίδεψε κιόλας. Χάσου ταυτόχρονα σε εκείνο το Βερολίνο πριν τους ναζί. Μποέμ, παράφορο, τέρμα ηδονιστικό και καμπαρετζίδικο, λάγνο, γκλάμουρ και ναζάριακο. Βουτηγμένο στο αλκοόλ, την τέχνη και τον έρωτα. Απίθανη έκδοση, ασπρόμαυρη, εικονογραφήσεις πιο ζωντανές κι από φωτογραφίες. Μα τα χίλια επεξεργασμένα ίνσταγκραμ, μπορεί τελικά και μέσα αν μείνεις, να περάσεις καλύτερα από εκείνους που θα βγουν έξω.
16°
