Περικλής Δημητρολόπουλος

Είναι αυτή η ομφαλοσκόπηση που εξηγεί την έλλειψη συγκινησιακού φορτίου απέναντι στον πραγματικό πόλεμο

Θα «κατανοούσε» αυτό το 34% έναν ισχυρό και αυταρχικό γείτονα που θα αποφάσιζε να του επιβάλει ένα καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας; Θα ζητούσε να του στείλουν σταφίδες αντί για όπλα;

Η Αθήνα φιλοξένησε την πρώτη αντιπολεμική συναυλία στην ιστορία της ανθρωπότητας όπου καταγγέλλεται ο πόλεμος γενικώς αλλά όχι αυτός που τον κάνει…

Ως «έντεχνος» δεν χρειάζεται να υπηρετείς τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Αρκεί να υπηρετείς σωστά τα στερεότυπα

Ακόμη και ο πιο ακαδημαϊκός ουμανισμός θα δυσκολευόταν να περιγράψει τη δημοκρατική ευαισθησία του Πούτιν. Η ανακήρυξή του, όμως, πριν από τέσσερα χρόνια σε επίτιμο διδάκτορα του πανεπιστημίου Πελοποννήσου δεν απαντούσε σε ακαδημαϊκά κριτήρια

Καμία τέχνη δεν ασκείται σε κενό αέρος

Τι θα έκαναν οι Monty Python; Θα έβαζαν κάποιον πολιτικό να καταγγέλλει τον «ουκρανικό ιμπεριαλισμό». Νεολαίους ενός κόμματος να μπερδεύουν το σύμβολο της ειρήνης με το σήμα ενός αυτοκινήτου. Ή ενός άλλου να διαδηλώνουν κατά του πολέμου και να καταλήγουν σε λάθος πρεσβεία.

Δεν είναι μόνο σε καιρό ειρήνης που πρέπει να αποφασίσει κάποιος με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει. Είναι, ακόμη περισσότερο, σε καιρό πολέμου.

Αλήθεια, τώρα, χρειαζόμαστε έναν ανθρωπισμό που εκφράζεται με μαζική υστερία; Εχουμε ανάγκη έναν όχλο που στήνει λαϊκά δικαστήρια χωρίς να αναγνωρίζει κανένα ελαφρυντικό;

Αν τα γεμιστά της Θεανώς Φωτίου ήταν το νέο παντεσπάνι, ο «αυτοσκοπός» του Γιώργου Τσίπρα φαντάζει σαν ένα νέο αμυντικό δόγμα σε σχήμα σουρωτηριού