Περικλής Δημητρολόπουλος

Αν ο «θείος Τζο» μπαινόβγαινε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στις ελληνικές φυλακές, θα πρέπει να τον δούμε και έτσι. Σαν ένα παιδί του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος που δεν σωφρονίστηκε ποτέ.

Πώς σε μια αλληγορία της σοβιετικής εποχής αποτυπώνονται οι νέες εκδοχές του ολοκληρωτισμού

Διαφώνησαν ο Τσίπρας με τον Τσακαλώτο, τσακώθηκαν ο Σκουρλέτης με τον Τζανακόπουλο. Ε, και; Έπρεπε να εκτοξευθεί το οικολογικό αποτύπωμα του Τάε Κβον Ντο στα ύψη για να μάθουμε πως οι τάσεις δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους;

Στην Ουκρανία βρίσκει κανείς το γράμμα μιας γενοκτονίας. Αλλά υπάρχει το πνεύμα; Υπάρχει η πρόθεση να εξαφανιστεί από προσώπου Γης ένα έθνος; Δύο θεωρητικά κείμενα και αναρίθμητες πράξεις βαρβαρότητας δίνουν μια απάντηση

Γιατί οι γαλλικές εκλογές μάς αφορούν περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε; Για να δει κανείς πόσο λεπτή είναι η κλωστή, δεν έχει παρά να θυμηθεί τι συνέβη την τελευταία φορά που ο αφτιασίδωτος σωβινισμός συνάντησε τη σοσιαλίζουσα πλειοδοσία

Μπορείς να καταλάβεις ακόμη και τους τραυματισμένους ρώσους φαντάρους, εκείνα τα αποκτηνωμένα από τον πόλεμο παιδιά, που απειλούν τους ουκρανούς γιατρούς τους. Αλλά είναι αδύνατον να καταλάβεις τους μουσικούς της άρνησης.

Ο εύκολος συμψηφισμός, η επίκληση της άγνοιας, το καταφύγιο της αοριστίας. Και οι άλλοι τα ίδια κάνουν, δεν είμαστε εκεί για να ξέρουμε, εμείς είμαστε με τον άνθρωπο. Να από τι μπορεί να θρέφεται η βαρβαρότητα.

Στο λαϊκό δικαστήριο που στήθηκε για τον Γουίλ Σμιθ περίσσεψε τόσο η ευκολία ώστε το θύμα της ιστορίας αφέθηκε μόνο του στη σκιά και το δράμα του. Κι αυτό δεν ήταν ο Κρις Ροκ, αλλά η Τζέντα

Κι όμως, αρκεί λίγη επανάληψη με έναν 15χρονο για να βρεθεί κανείς στη σωστή πλευρά της ιστορίας