Το κεντρικό αποτέλεσμα είναι ο διαχωρισμός της κοινωνίας καθαυτής, σε «συστημικούς» και «αντισυστημικούς» με την ουσία να χάνεται στο απύθμενο χάος των αντιπαραθέσεων χωρίς ειρμό
- CITY GUIDE
- PODCAST
-
21°

Ανδρέας Βασιλιάς
Σκιαθίτης στην καταγωγή, γεννήθηκε το 1956 στον Βόλο. Σπούδασε ψυχολογία στο πανεπιστήμιο Paris VIII στη Γαλλία όπου έκανε και το μεταπτυχιακό του στις παιδαγωγικές επιστήμες και ειδικότερα στον τομέα της ψυχοπαθολογίας. Το 1999 ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο καρπός της οποίας είναι το βιβλίο "Ενορμητική διαδικασία: έρωτας και θάνατος". Εργάσθηκε, από το 1982, ως κλινικός και ψυχοθεραπευτής στην Εταιρία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας, στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας Καλλιθέας και στο Κοινοτικό Εργαστήρι Τοπικής Αυτοδιοίκησης του Δήμου Αργυρούπολης. Εργάστηκε επίσης ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Υγείας του παιδιού. Στη διάρκεια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ψυχαναλυτικού προσανατολισμού ψυχοθεραπεία ψυχώσεων, την κοινοτική ψυχιατρική και την ενημέρωση της κοινότητας σε θέματα ψυχικής υγείας, την κακοποίηση και παραμέληση του παιδιού, την αιμομιξία, τη μελέτη του θεσμικού πλαισίου των φορέων κοινωνικής πρόνοιας. Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά και συμμετέχει με ανακοινώσεις σε επιστημονικά συνέδρια. Είναι τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας και πλέον ελεύθερος επαγγελματίας.
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
Βαδίζουμε πια σ’ έναν τόπο όπου τα πάντα είναι σε αμφισβήτηση με σημαντικότερο το δημοκρατικό πλαίσιο, τόσο στο διεθνές όσο και στο εσωτερικό πεδίο
Τι μπορεί να σημαίνουν όλες αυτές οι «συμπτώσεις», που δεν είναι καθόλου συμπτώσεις;
Ακόμα κι αν κάποιοι έχουν δίκιο, το χάνουν γιατί αναφερόμαστε στην απουσία λειτουργίας της συντεταγμένης πολιτείας
Αυτό το ψευδαισθητικό κύμα που τείνει να σκεπάσει την κοινωνία πρέπει να αντιμετωπισθεί και να αντιμετωπισθεί μεθοδικά και ριζικά
Είναι επιτακτικό οι δημοκρατικές κυβερνήσεις κεντροδεξιές και κεντροαριστερές, να απαντήσουν δυναμικά και αποφασιστικά
Σήμερα 50 χρόνια από την μεταπολίτευση, η δημοκρατία με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και ευημερίας μοιάζει να υστερεί τόσο σε θεσμικό όσο και σε ατομικό επίπεδο
Kαμία πολιτική δύναμη δεν αναλαμβάνει την ευθύνη κατάθεσης μιας πρότασης που θα επαναδιαμορφώσει το πολιτικό σκηνικό και θα μας απαλλάξει από το κυνήγι μαγισσών και την άνοδο εξτρεμιστικών σχημάτων
Η εξιδανίκευση και η ταύτιση του απλού ψηφοφόρου με τον ηγέτη
Για ένα κράτος το οποίο νοείται ως δημοκρατικό ένα βασικό χαρακτηριστικό είναι η παρεχόμενη δημόσια περίθαλψη και θεραπεία υψηλού επιπέδου