Βαγγέλης Νάκης: Ποτέ μου δεν ξέχασα πώς και από πού ξεκίνησα

Η δική μου ιστορία ίσως να μην απέχει πολύ από όλες τις υπόλοιπες αλλά κάθε ιστορία είναι μοναδική όχι για το περιεχόμενο της αλλά επειδή ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός.

Θα σε πάω ένα ταξίδι στο παρελθόν εκεί που ο v.nakis του σήμερα θα έλεγε στον μικρό Βαγγέλη Νάκη του τότε να συνεχίσει να υπομένει και να επιμένει γιατί οι καλύτερες μέρες θα έρθουν! Όλοι στην παιδική - εφηβική τους ηλικία έχουν από κάτι να σου μοιραστούν άλλοι περισσότερα, άλλοι λιγότερα και άλλοι ίσως τίποτα. Εγώ θα σου αφηγηθώ την ιστορία ενός παιδιού που διέφερε από τα άλλα παιδιά στο ανάστημά του και η μικρή Ελλάδα όπως γνωρίζουμε μαθαίνει στα παιδιά της να κατακρίνουν, να χλευάζουν αλλά και να υπονομεύουν το διαφορετικό. Αυτό το παιδί ονομαζόταν Βαγγέλης και το χαμηλό ανάστημα του τον έβαζε αυτόματα στην κατηγορία των ευάλωτων ομάδων στο σχολικό - μαθητικό περιβάλλον. Ένα περιβάλλον που σαν να σε έβαζε ένα αόρατο σύστημα αυτόματα όσοι διέφεραν από το γενικό σύνολο έπαιρναν… το χρυσό εισιτήριο. Παιδιά με χαμηλό ανάστημα, παιδιά με περισσότερα κιλά, παιδιά με διαφορετικό χρώμα στο δέρμα, παιδιά με διαφορετική σεξουαλικότητα έπαιρναν το εισιτήριο του περιθωρίου και του εκφοβισμού.

Όσο τα χρόνια περνούσαν άρχισα να κατανοώ το νόημα της ζωής μου όσο βαρύ και αν σου ακούγεται. Άρχισα να νιώθω πως το πεπρωμένο μου με καλεί και σίγουρα δεν είχε καμία σχέση με το πεπρωμένο που οι τότε συμμαθητές μου θεωρούσαν πως μου αξίζει! Όσο εκείνοι μου ευχόντουσαν να επιστρέψω πίσω στην Χιονάτη με τους υπόλοιπους νάνους γιατί έχει μαγειρέψει εγώ επέστρεφα στο σπίτι μου που ήταν γεμάτο αγάπη και ονειρευόμουν το μέλλον που μου ανήκει, ένα μέλλον που μου αξίζει. Έθετα στόχους και όνειρα και έγγραφα καθημερινά τους προβληματισμούς μου που είχαν να κάνουν κυρίως με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Δεν άργησα να καταλάβω πως ο «κόσμος» που μαθαίνουμε από μικροί να προσέχουμε για το τι θα πει, πως θα πει ούτως ή άλλως. Πλέον είμαι στο Γυμνάσιο και όλα έχουν κάπως αλλάξει! Οι τότε «αδυναμίες» μου έγιναν η κινητήριος δύναμή μου για να κάνω τη διαφορά η οποία ήταν μια και μοναδική:

Να είμαι αληθινός και πρωτότυπος σε έναν κόσμο γεμάτο αντίγραφα.

Όλα κυλούσαν όπως ήθελα και αυτό θεώρησα ότι θα διαρκέσει για πάντα αλλά το πάντα φαίνεται να ήταν πολύ πιο σύντομο από ό,τι περίμενα.

Μια ασθένεια χτύπησε τη μητέρα μου, φαντάζεσαι πόσο άσχημο είναι να σου συμβαίνει αυτό όντας ένα απλό μικρό παιδί - που θεωρητικά είναι τα χρόνια που θα στοιχειοθετήσουν τον χαρακτήρα σου και θα θυμάσαι για πάντα. Πέρασαν αρκετοί μήνες, ίσως να ήταν και χρόνος, χρόνια, ποτέ μου δεν κατάφερα να θυμηθώ ακριβώς αφού νιώθω λες και ήταν χθες αλλά ακόμα και αν προσπαθήσω έχω χαραγμένες αναμνήσεις, άσχημες αναμνήσεις που δεν μπορώ να ξεχάσω. Ο μικρός Βαγγέλης του τότε είχε να αντιμετωπίσει άλλα συναισθήματα μεγαλύτερα από όσα είχε συνηθίσει να αντιμετωπίζει. Το αίσθημα του φόβου, το αίσθημα της έλλειψης αλλά και το αίσθημα της άρνησης. Κλείστηκε στον εαυτό του και δεν ήθελε πλέον επαφή με τον κόσμο, σαν να κατηγορούσε όλους τους άλλους για ό,τι του συμβαίνει (πολύ σύνηθες στις μέρες μας). Αν όλο αυτό σε λυπεί ή σου θυμίζει κάτι, μη φύγεις γιατί το τέλος θα είναι αυτό που θα σου δώσει αρκετές απαντήσεις! Τα «σκοτεινά» αυτά χρόνια ήταν που θυμάμαι πιο έντονα τον φύλακα – άγγελό μου (444) τη γιαγιά μου, η οποία μας στάθηκε σαν μητέρα και πατέρας όταν εκείνοι απουσίαζαν γιατί πέρναγαν τον δικό τους γολγοθά. Η γιαγιά μου μας δίδαξε να αγαπάμε αληθινά, να παίρνουμε ευθύνες αλλά και να φροντίζουμε την οικογένειά μας. Ο αδερφός μου όντας καλύτερος μαθητής από εμένα ανέλαβε τα μαθηματικά του σχολείου αλλά και να με διαβάζει, κι εγώ όντας πιο δραστήριος ανέλαβα τις δουλειές του σπιτιού και τη φροντίδα της οικογένειας.

Τα χρόνια περνούσαν και είμαι πλέον στο Λύκειο εκεί που τα χειρότερα είχαν περάσει και η μητέρα μου πλέον υγιής είχε επιστρέψει σπίτι και όλοι ξεκινήσαμε τους ρυθμούς μας σίγουρα αρκετά διαφορετικοί από τότε αλλά και πάλι με το ίδιο ακριβώς πάθος.

Τα χρόνια στο Λύκειο πέρασαν σαν ένα τρένο από μια στάση… τόσο γρήγορα! Πέρασα από φιλική απογοήτευση, ερωτική απογοήτευση, κακούς βαθμούς και όσα περνάνε οι έφηβοι και θέλω να εστιάσεις στο «πέρασα» γιατί είναι σημαντικό να κατανοήσεις πως όλα περνάνε, πως δεν είναι το τι σου συμβαίνει αλλά το πώς αντιδράς!

Ο μικρός Βαγγέλης δεν είναι πλέον τόσο μικρός είναι πλέον 18 ετών και ξέρει πως ήρθε η ώρα να αναλάβει τις ευθύνες του! Το Πανεπιστήμιο είναι μια μικρή κοινωνία… εκεί θα δεις τα πάντα να είσαι σίγουρος/η. Θα βιώσεις όλα τα συναισθήματα που βίωσες στα σχολικά σου χρόνια γι’ αυτό και ακούς να σου λένε «μακάρι να ήμουν ακόμα μαθητής» αλλά μη σε φοβίζει γιατί το «πλήρωμα του χρόνου» θα σε επισκεφθεί όπως επισκέφθηκε και εμένα και θα σου θυμίσει πως ό,τι αντιμετωπίζεις το έχεις ήδη αντιμετωπίσει όποτε αργά ή γρήγορα θα βρεις τη λύση και οι καλύτερες μέρες θα έρθουν. Έτσι και έγινε! Η ζωή έχει τα πάνω – κάτω, το νόημα είναι να μη σε τραβήξει ποτέ κάτω. Αποφάσισα στα 20 μου χρόνια να κάνω ό,τι έμαθα να κάνω στο παρελθόν, να είμαι στο δωμάτιό μου και να μοιράζομαι ελεύθερα τα συναισθήματα, τις ιδέες και τις σκέψεις μου. Κάποτε το έκανα σε ένα τετράδιο και το έκρυβα γιατί κανείς δεν ήθελα να το βρει και να με κρίνει. Τώρα το κάνω στο Instagram μέσα από τα Instagram Stories, γνωρίζοντας πως σίγουρα κάποιος θα με κρίνει και κάπως έτσι σε λιγότερο από ένα χρόνο έγινα ο κατά τον κόσμον v.nakis98 ή Nakis και έναμ χρόνο αργότερα στα Waterboom Festival Awards του Waterboom Festival μέσα στο κατάμεστο ΟΑΚΑ εκλέχτηκα ως ο «Καλύτερος Instagramer του 2019».

Ποτέ μου δεν ξέχασα πώς και από πού ξεκίνησα. Έτσι στη ζωή μου, στον πραγματικό κόσμο, παρέμενα ο ίδιος Βαγγέλης με τις ασχολίες του, τις φιλίες του, τους προβληματισμούς, τα λάθη και τα σωστά του ενώ στον ψηφιακό κόσμο τον αξιοποιούσα μόνο για να λέω τα λάθη μου και το τι έμαθα από αυτά. Μου άρεσε να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου. Μέσα σε λίγα χρόνια έκανα τους προβληματισμούς μου αλλά και κοινωνικά φαινόμενα που τόσο βασανίζουν τη γενιά μας να παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από τις ταινίες μικρού μήκους: «Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας», Ενδοσχολικός Εκφοβισμός, Ομοφοβία, ΑΜΕΑ, Αφιέρωμα στο Μάτι της Αττικής, Επάρετη Νόσος και πολλά ακόμη (δες τες εδώ https://www.youtube.com/channel/UCpzGTIQvkVUD9ScuoJF-Hag). Δημιουργώντας τη δική μου ομάδα (PSDM ATHENS) με παιδιά σαν εμένα γεμάτα όραμα, θέληση και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο!

Περνώντας από αρκετά δύσβατα μονοπάτια αλλά και μονοπάτια που πάντα ήθελα να ζήσω φτάνουμε στο σήμερα.

Είμαστε στο 2023 και εγώ πλέον θα κλείσω σε λίγο καιρό τα 25 μου χρόνια και αν με ρωτάς τι θα ήθελα να σβήσω από το παρελθόν μου η απάντηση είναι μια: Απολύτως τίποτα! Αν κάτι έσβηνα ή απέφευγα να αντιμετωπίσω ίσως να μην ήμουν ο άνθρωπος που είμαι σήμερα.

Πλέον έχω δυο οικογένειες, τους γονείς και τον δίδυμο αδερφό μου, την ομάδα μου - ίσως και τρεις αν μετράμε και αυτή της σχέσης. Έχω αγαπήσει και έχω αγαπηθεί, με έχουν πονέσει και έχω πονέσει, έχω το δικό μου σπίτι, το δικό μου αυτοκίνητο, έχω όσα θεωρητικά θα θέλαμε όλοι αλλά έχω και κάτι ακόμη εξίσου σημαντικό - και δυστυχώς δεν το έχουν όλοι - και αυτό είναι τα όνειρα και οι στόχοι μου. Κράτα αυτό από εμένα λοιπόν! Κυνήγησε τα όνειρά σου και μην αγχώνεσαι αν θα αρέσεις σε όλους, γιατί 100% δεν θα αρέσεις σε όλους, μη ξεχνάς δεν είμαστε μακαρόνια με κιμά για να αρέσουμε αλλά είμαστε άνθρωποι, υπέροχοι άνθρωποι, άνθρωποι μοναδικοί! Κάπως έτσι σου δίνω το δικό μου χρυσό εισιτήριο με μια ευχή: Να το κανείς και εσύ αληθινό!