Η Qualco μάς προσκαλεί να «ξεκολλήσουμε» από την καρέκλα μας και να συμμετάσχουμε σε μία από τις μονοήμερες εξορμήσεις με καταμαράν στην Τζια και την Αίγινα.
Μία ημέρα σαν όλες τις άλλες #not
Έχω μόλις βάλει τον καφέ μου και κάθομαι μπροστά από το laptop μου. Το project απαιτητικό και με tight deadline –business as usual.
Το μόνο που ακούγεται στο σπίτι είναι ο σκύλος μου, ο οποίος γαυγίζει επίμονα για να τον πάω βόλτα. Η αλήθεια είναι ότι ο Jerry με κινητοποιεί τις ημέρες που δουλεύω από το σπίτι, να κάνω ένα διάλειμμα από το γράψιμο κώδικα, να περπατήσω, να καθαρίσει το μυαλό μου. Η επιστροφή στη μετά-Covid κανονικότητα μοιάζει hardtask ώρες-ώρες. Ας μη γελιόμαστε, πολλοί από μας δυσκολευόμαστε να επανέλθουμε στις εργασιακές σχέσεις και συνθήκες προ-πανδημίας. Στο μεταξύ, με το υβριδικό εργασιακό μοντέλο που ακολουθούμε στην QUALCO, μοιράζω ισάξια τον χρόνο μου ανάμεσα στο σπίτι και το γραφείο. Η δυσκολία όμως, εδώ είναι ότι όταν δουλεύω από το γραφείο, σπάνια θα βρω όλους μου τους συναδέλφους μαζεμένους εκεί. Όλα αυτά όμως, μέχρι τη στιγμή που λαμβάνω ένα «μαγικό» mail από το People team με τίτλο Endless Summer. Εδώ είμαστε!
Για περισσότερα από 20 χρόνια, η QUALCO προσφέρει λύσεις σε πραγματικά προβλήματα του παγκόσμιου τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού κλάδου μέσα από έναν συνδυασμό digital, πληροφορικής και analytics. Σε αυτόν ακριβώς τον συνδυασμό έγκειται και η δική μου δουλειά τα τελευταία 2,5 χρόνια.
Ο κλάδος του Fintech είναι το latest trend παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να υπάρχουν εξαιρετικά γρήγοροι ρυθμοί, αλλά και πολλή δημιουργικότητα. Αυτό όμως, που σου λείπει από το κομμάτι του παζλ, είναι ότι στη δική μας περίπτωση, το Fintech «πάει πακέτο» με το work-life balance αλλά και το wellbeing όλων των υπαλλήλων. Δεν ξέρω για εσένα, αλλά για εμένα σαν προγραμματίστρια, η εξισορρόπηση προσωπικού και επαγγελματικού χρόνου είναι το A και το Ω. Κι αυτό, επειδή η καινοτομία προϋποθέτει και καθαρό μυαλό. Κι εδώ έρχεται το Endless Summer, ως αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα.
Σωστά. Το mail που αναφέρω παραπάνω. Σε αυτό, η εταιρεία μάς προσκαλεί όλους να «ξεκολλήσουμε» από την καρέκλα μας και να συμμετάσχουμε σε μία από τις καθημερινές μονοήμερες εξορμήσεις με καταμαράν στην Τζια και την Αίγινα, από τον Μάιο μέχρι και το τέλος Σεπτεμβρίου. Το μόνο που απομένει να κάνω είναι να βρω ποια μέρα θέλω να πάρω ρεπό και να κάνω book τη θέση μου μέσω mobile εφαρμογής που αναπτύχθηκε in-house αποκλειστικά για αυτόν τον σκοπό. Όπως καταλαβαίνεις δε χάνω χρόνο. Ίδια ώρα την επόμενη ημέρα θα είμαι στην Τζια.
Στις 10 το πρωί βρίσκομαι στη μαρίνα του Λαυρίου όπως είχε προγραμματιστεί. Με το που φτάνω, με αγκαλιάζει το θαλασσινό αεράκι, θυμίζοντάς μου ότι το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά. Το πρώτο ίσως, καλοκαίρι της κανονικότητας μετά από 2 χρόνια. Για λίγα δευτερόλεπτα, μπαίνω στο τρυπάκι να αναλογιστώ tasks που βρίσκονται σε εκκρεμότητα και τις επικείμενες προθεσμίες. Κι αυτό, μέχρι τη στιγμή που καταφθάνουν οι υπόλοιποι συνάδελφοί μου, με τους οποίους θα απομακρυνθούμε παρέα από την εργασιακή μας ρουτίνα και τις γλώσσες προγραμματισμού. Ο κύβος ερρίφθη, είμαστε έτοιμοι για επιβίβαση! Care free mood is on.
Καθώς παίρνουμε τις θέσεις μας στο καταμαράν για να ξεκινήσουμε, αναλογίζομαι πόσο καιρό έχω να δω τους συναδέλφους μου…εκτός της κάμερας του laptop. Συνειδητοποιώ δε, πως κάποιους τους βλέπω για πρώτη φορά, παρότι δουλεύουμε τόσο καιρό μαζί. «Τέτοια ώρα πιθανότατα θα είχα κάποιο virtual call», λέω στον εαυτό μου και το βλέμμα μου καρφώνεται στο κύμα που σκάει στην προβλήτα.
Σύντομα, το καταμαράν κατακλύζεται από γέλια. Είμαστε 10 άτομα, κάθε ένας από διαφορετικό τμήμα, ρόλο, ηλικία με ένα όμως, κοινό: To πόσο μας έχει λείψει ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα αλλά και η διαπροσωπική επαφή. Μια επαφή που σίγουρα δεν μπορεί να υποκαταστήσει μία business communication πλατφόρμα.
Η πρώτη στάση γίνεται στη Μακρόνησο, λίγο πριν φτάσουμε στο νησί. Καθόλου χρόνο δε χάνουμε. Κάποιοι από εμάς αρχίζουν να εξερευνούν καλά κρυμμένους κολπίσκους, κάποιοι δοκιμάζουν τις αντοχές τους κάνοντας SUP , ενώ εγώ πιάνω τον εαυτό μου να περνάει χρόνο μετά από καιρό συζητώντας με τους συναδέλφους μου στο κατάστρωμα. Και κάπως έτσι, ξεκινάμε για τον τελικό μας προορισμό, την Τζια.
Σύντομα, αποβιβαζόμαστε στο Βουρκάρι και ξεχυνόμαστε στα πλακόστρωτα σοκάκια και φυσικά, δε γυρνάμε Αθήνα αν δεν δοκιμάσουμε την τοπική κουζίνα. Καλοκαιρινές παραστάσειςέχουν ήδη φορτίσει τη διάθεσή μου, ενώ ενδιαφέρουσες συζητήσεις μονοπωλούν την προσοχή μου. «Πόσο ανάγκη το είχα!», σκέφτομαι και αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε για τον δρόμο της επιστροφής.
Κι εκεί που λέω ότι το ευχάριστο καλοκαιρινό μου διάλειμμα φτάνει στο τέλος του, ένα κοπάδι από δελφίνια έρχεται να ταράξει κι αυτό με τη σειρά του τα νερά. Πριν καν το καταλάβουμε, έχουμε ήδη φτάσει στο Λαύριο.
Αποβιβάζομαιστο λιμάνι και μπαίνω στο αμάξι μου. Μία μονοήμερη εξόρμηση και οι μπαταρίες μου έχουν φορτιστεί στο 100%! ! Η διάθεσή μου έχει εκτοξευθεί, ενώ αναλογίζομαι πόσο πολύ χρειαζόμουν την επαφή με τους συναδέλφους μου, την εργασιακή αυτή συναναστροφή που έχουμε όλοι μας σχεδόν ξεχάσει με την εξ’ αποστάσεως εργασία.
Η δουλειά μου απαιτεί ομαδικότητα και διαύγεια. Και κάπως έτσι, αύριο θα ανοίξω το laptop μου υπό άλλη οπτική γωνία.
Αν θέλεις κι εσύ να «ταράξεις τα νερά» μαζί μας μάθε περισσότερα εδώ.
14°
