Τω καιρώ εκείνω, εις την μεγάλη αυτοκρατορία πέρα από τον ωκεανό είχε φτάσει η ώρα της διαδοχής. Και εις τον θρόνον θα ανέβαινε είτε η Ιλαρία η Κερατωμένη, είτε ο Δονάλδος ο Αλλόκοτος. Και άπαντες επί της Γης βαστούσαν την ανάσα τους. Διότι, αν νικούσε ο Αλλόκοτος, η οικουμένη θα έπεφτε μία και έξω στα τάρταρα. Αν όμως κέρδιζε η Ιλαρία θα γινόταν το ίδιο μα σιγά-σιγά και με την ρέγουλα.
Εις το Θέμα της Ελλάδος πάντως ουδείς ησχολείτο. Διότι εκεί όλα έβαιναν δεξιά. Πολύ δεξιά. Το τρίτο μνημόνιο είχε επιτέλους φέρει καρπούς και οι γέροντες διά να βράσουν το χαμομήλιόν τους, άναβαν τη φωτιά με τα εικοσάευρα. Ο δε Αλέξιος ο Πρωτηφοράς σκεπτόταν μήπως φέρει και ένα τέταρτο μνημόνιο, έτσι διά να γουστάρουμε. Και η ακμή δεν ήτο μοναχά οικονομική. Το κοινοβούλιον από μόνο του, ήταν μια σωστή Ακαδημία. Εκεί άλλωστε έβρισκες άνδρες σοφούς, όπως τον Λεβέντη τον Σώφρονα μα και ηθικούς όπως τον Μιχαλολιάκον τον Πρακτορίσκον και τους μαχαιροβγάλτας του.
Διά να μην μείνουν πίσω σε ετούτον τον διαγωνισμόν, τα κόμματα τα πεφωτισμένα πάσχιζαν και εκείνα να ανταπεξέλθουν. Οι νεοπασόκοι επί παραδείγματι, με τις μικρές του δυνάμεις, είχαν κορώνα στο κεφάλι τους την Φώφην που όταν ομιλεί, ο κόσμος τρέχει με τους κουβάδες διά να συλλέξει γνώσιν. Και εις το κραταιό κόμμα της δεξιάς, ο Τσιριάκος ο αδελφός της Θεοδώρας –γνωστός και σαν Ο Άνθρωπος Που Θα Καθαρίσει Τα Εξάρχεια Σε Επτά Ημέρες– είχε χρίσει υπαρχηγόν του τον άρχοντα του Τηλεάστυ, Άδωνι Βουμβούκο.
Αυτά έβλεπε ο Αλέξιος ο Πρωτηφοράς και στεναχωριόταν τα μάλα. Διότι, ναι μεν είχε και εκείνος μεγάλα μυαλά εις την κυβέρνησίν του, όμως δεν επιθυμούσε οι άλλοι να του αμφισβητούν τα πρωτεία. Έτσι, κάθισε μαζί με τους πιστούς του συμβούλους και σκάρωσε ένα καινούριον υπουργικό σχήμα.
Οι βασικοί άξονες ήταν τρεις: Πρώτον, να παραμείνει εις τα πράγματα ο Παπάς ο Καταχθόνιος. Μα να ασχολείται μονάχα με την χάραξη των καναλιών, διότι από τα υπόλοιπα καθήκοντά του δεν είχε να κερδίσει τίποτα. Δεύτερον, να πάρει πόδι ο Φίλης ώστε να γίνει το χατίρι του παπαδαρίου. Και τρίτον, να μπει μπόλικη λουμπεναρία, ώστε ο Αλέξιος να αποκτήσει στρατηγικόν πλεονέκτημα ένεκα των αντιπάλων του.
Τα δύο πρώτα έγιναν με ευκολία. Ακολούθως, ο Αλέξιος επήγε στην κοιτίδα της διανόησης, στο τάγμα του Πανοκαμμένου και διάλεξε επτά από δαύτους διά να τους κάνει μίνιστρους. Ανάμεσά τους ξεχώριζε σαν φάρος λαμπρός ο Ζουράρης ο Πυρίκαυστος, που έγινε υπομάγιστρος των σχολειών ώστε να τα κάμει αρχαϊκά και ελληνορθόδοξα και τα βιβλία να μην έχουν μέσα παραδείγματα με καφετιέρες. Όσο για τον ίδιο τον Πανοκαμμένο ετούτος παρέμεινε Μέγας Δομέστικος των Φουσάτων, ώστε να μπορεί να μασκαρεύεται με στολές και να την βρίσκει.
Μα και από το αμιγώς συριζαϊκόν βρέθηκαν οι καλύτεροι. Και ο Κατρούγκαλος που τόσον καιρό πάλευε με τα ένσημα, έγινε υπομάγιστρος των εξωτερικών, διά να τριγυρνά ανά τον κόσμον και να πουλά μούρην εις τους ξένους. Και ο Μπαλτάς εξοβελίσθη. Και στο θρονί του ανέβηκε η Λυδία η Τραγωδός, για να κάμει πράνικ χίλινγκ εις τον πολιτισμόν και να εκβάλει το μιαρό κάρμα.
Και οι τελάληδες διέδωσαν τα νέα εις τον λαόν. Και οι νέοι μάγιστροι φόρεσαν τα γιορτινά τους και πήγαν να προσκυνήσουν τον αρχιερέα Τζερόνιμο. Και εκείνος πρώτα σιγουρεύτηκε πως ο Φίλης δεν κρυβόταν πίσω από τους άλλους. Και ακολούθως έδωκε με χαρά την ευλογία του. Και άπαντες σήκωσαν την γροθιάν τους την ζερβή και έψαλλαν αντάμα το απολυτίκιο της ημέρας:
Το κεντρικό αποτέλεσμα είναι ο διαχωρισμός της κοινωνίας καθαυτής, σε «συστημικούς» και «αντισυστημικούς» με την ουσία να χάνεται στο απύθμενο χάος των αντιπαραθέσεων χωρίς ειρμό
Τα πάντα είναι ρίσκο όταν ζεις σε μια χώρα όπου το κράτος είναι το απλό άθροισμα υπαλλήλων χωρίς ικανότητες, προϊσταμένων χωρίς ευθύνες και πολιτικών που περιφέρουν αυτάρεσκα τις ιδιότητές τους
Οποιοσδήποτε ικανός να παραγάγει έργο προσκρούει πάνω στο παραλήρημα ότι έτσι παρεμποδίζει την «εξαθλίωση των εργαζομένων» και καθυστερεί την «επανάσταση»
12°
