Τι κάνω για την αγάπη; Ιστορίες των αναγνωστών μας για τον έρωτα

Άλλες με happy ending όπως στις ταινίες, άλλες με happy ending όπως στις (ερωτικές 18+) ταινίες, άλλες με κλάματα και δράματα και άλλες με βασανιστικά «αν» και αναπάντητα «γιατί». Όλες όμως ιστορίες αγάπης. Οι δικές σας ιστορίες. Αυτές που όταν τις ζήσατε χτύπησε η καρδιά σας λίγο περισσότερο, λίγο πιο έντονα. Είτε από χαρά, είτε από συγκίνηση, είτε από πόνο. Πάντως σίγουρα από έρωτα… Τελικά, τι κάνετε για την αγάπη;

Ιστορίες αγάπης των αναγνωστών της Athens Voice

We will always have Paris
Σε μια εκδήλωση είχε κάνει το ομορφότερο σχόλιο. Ο συνδυασμός, ευφυΐας και πονηροαθώου βλέμματος πίσω από ατομικές βιτρίνες, θα με κερδίζει για πάντα. Θέμα marketing θα εξηγήσω σε έναν φίλο. Τρεις μήνες μετά, σε κατάσταση single, αντί του γνωστού ξεσαλώματος, της έστειλα ένα γλυκό μήνυμα το insta της (είναι το νέο τηλέφωνο ό,τι και να πούμε). Μετά από αρκετές προσπάθειες και ισόποσες ματαιώσεις, Δευτέρα βράδυ, ενώ καθυστέρησε δύο ακαδημαϊκά τέταρτα, συναντηθήκαμε. «Κερνάς το πρώτο για την καθυστέρηση», «Κερνάς το δεύτερο αν δεν βαρεθώ». «Ωραία, ελπίζω τότε να έχεις πολύ χρόνο και αίσθηση του χιούμορ». Εκείνη την εποχή δεν είχα χρόνο για δείγμα, ενώ τα οικονομικά μου ήταν με κακό τάιμινγκ εξαντλημένα. Αποστρέφομαι τη μιζέρια και τη μπλαζέ ξινίλα, αγαπώ τα κλισέ. «Έχω να πάω σε δύο εβδομάδες ταξίδι στο Παρίσι, θα ήθελα να έρθεις μαζί μου. Θα πίνουμε κρασιά με θέα τον Σηκουάνα και θα μείνουμε σε μια σοφίτα που θέλω να κλείσω. Και μάλιστα έχω μαζεμένα μίλια για τα εισιτήρια και γνωστούς για το ξενοδοχείο ώστε να είναι όλα σούπερ οικονομικά». «Ναι»,είπε.

Την επόμενη είπα ψέματα πως βρήκα φθηνά εισιτήρια και ξενοδοχείο, τα πλήρωσα χρυσά και της ζήτησα το ⅓ που δήθεν κόστιζαν. Πήγα στου αδελφού μου, του πήρα δυο καλά ρουχαλάκια που ξέρει να ντύνεται και μετά πήγα σπίτι και άνοιξα το κουτί SOS. Οι εμπειρίες είναι για πάντα, τα αντικείμενα όχι- μονολόγισα. Παλιά νομίσματα από τη συλλογή, κάτι φώτα για φωτογράφιση που ποτέ δεν μου άρεσαν, βαπτιστικός σταυρός που ποτέ δεν θα φόραγα. 1200 σύνολο. Αγνόησα επιδεικτικά τους όλους λογαριασμούς και πλήρωσα μόνο το κινητό για να έχω Internet και gps, ώστε να γλιτώσω με το μικρότερο δυνατό ξεφτίλικι. Έφυγα χωρίς τύψεις και με τον αέρα μιας ελάχιστης πολυτέλειας. Ήταν ονειρικά. Περάσαμε tres tres tres bien. Ό,τι σικάτο θα άξιζε να θυμόμαστε. Άλλωστε το να ξέρεις να περνάς καλά και να τρως τα χρήματα σωστά, απαιτεί μια τέχνη.
-Θ.Κ.

Έρωτας, ετών 50+
Δεν θα ξεχάσω εκείνη την βροχερή Παρασκευή του Φλεβάρη, όταν συνάντησα τον έρωτα της ζωής μου! Ήταν η μέρα που γεννήθηκα, αφού μέχρι τότε, απλά υπήρχα. Βρεθήκαμε σε μια γκαλερί, στο κέντρο, να θαυμάζουμε το ίδιο έργο τέχνης. Ξαφνικά, τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν και είπαν σιωπηλά τόσα πολλά...Μετά από δύο ποτήρια κρασί και κουβέντα επί παντός επιστητού, βρεθήκαμε το απόβραδο σε ένα ρετιρέ στα Εξάρχεια. Παρόλο που διανύαμε και οι δυο μας την πέμπτη δεκαετία της ζωής μας, διψάγαμε για ζωή, έρωτα, δυνατά συναισθήματα και απόδραση από την καθημερινότητα.  Αν στα είκοσι, η καρδιά σου χτυπάει δυνατά όταν ερωτεύεσαι, στα 50 και, απλά γίνεται πυροτέχνημα! Δεν πίστευα αν ήταν ψευδαίσθηση ή αληθινό αυτό που ζούσα. Η αισθησιακή φωνή, το οξυδερκές πνεύμα και το απίστευτο χιούμορ, με αιχμαλώτισαν στο έπακρο. Έκτοτε, συναντιόμαστε μια φορά την εβδομάδα, αφού έχουμε δημιουργήσει τις ζωές μας σε άλλη πόλη. Πραγματικά, νιώθω ευτυχία και ευγνωμοσύνη για ό,τι έχω και για ό,τι δεν έχω, έστω και σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου.
-Εύα

Γλειφιτζούρια στη βέσπα
Άφηνα γλειφιτζούρια στην βέσπα του κρυφά τα βράδια, επειδή ήξερα ότι του άρεσαν. Τελευταία μου μέρα στο νησί του το έδωσα φανερά και έβαλε τα κλάματα. Δεν τον αποχαιρέτησα ποτέ - αν κι νόμιζα ότι θα ερχόταν τότε. Το love story τελείωσε μια τυχαία μέρα του Ιουλίου όταν του έστειλα ένα μικρό δώρο στο μαγαζί που δούλευε. Ηταν η τελευταία μου έκπληξη και του υποσχέθηκα ότι δεν θα τον ξανα ενοχλήσω! Fun fact: είχε σχέση.
-Ελπίδα

ΔΕΘ α σε αφήσω ποτέ
Ήταν Σεπτέμβριος. ΔΕΘ. Με κοίταξε, την κοίταξα. Εγώ 55 και 20 χρόνια παντρεμένος. Εκείνη 33 και 4 χρόνια παντρεμένη. Το βράδυ σε άλλες παρέες, ποτό στη Βογατσικού. Ένα άγγιγμα στο παγκάκι στον Θερμαϊκό. Και μετά τέλος. Παράλληλες ιστορίες δεν παίζουν. Αλλά ο έρωτας ήταν εκεί. Μηνύματα, τηλέφωνα αλλά ούτε φιλί. Θέλεις να χωρίσουμε για να είμαστε μαζί; Χωρίσαμε. Ταυτόχρονα. Και τότε φιληθήκαμε. Και από τότε δεν σταματήσαμε…
-Σπύρος Κ.

“Seen 12:17 PM”
Όταν αποφάσισα να φτιάξω προφίλ στο dating app, το έκανα με την καρδιά να χτυπάει στο λαιμό μου. Ήμουν 28. Δεν ήξερα καν τι έψαχνα. Επαλήθευση; Διέξοδο; Μια απόδειξη ότι δεν ήμουν μόνος; Δεν περίμενα τίποτα. Και τότε ήρθε ο Κ. Ο Κ. που είχε έναν τρόπο να κάνει ακόμα και ένα απλό «Καλησπέρα» να ακούγεται σαν κάτι μαγικό. Ο Κ. που δεν έκανε μικρές, αδιάφορες συζητήσεις, αλλά μπορούσε να αναλύσει με τον ίδιο ενθουσιασμό το Before Sunrise και το τελευταίο viral meme. Ο Κ. που είχε χιούμορ, γνώσεις, που φαινόταν να ξέρει τον κόσμο και τη θέση του μέσα σε αυτόν. Τον θαύμαζα. Και, χωρίς να το καταλάβω, τον ήθελα.

Αρχίσαμε να μιλάμε συνεχώς. Μπορεί τα dating apps να θεωρούνται ο εύκολος δρόμος, αλλά εμείς επιλέξαμε κάτι πιο άμεσο, το Viber. Κάπως οld school, θα έλεγε κανείς. Ανταλλάσσαμε χαζές εικόνες για καλημέρα, σαν συνταξιούχες φίλες που επικοινωνούν μέσω screenshots του Facebook. Χριστοί και Παναγίες πάνω από φλιτζάνια ελληνικού καφέ, τριαντάφυλλα με γκλίτερ και τη φράση «Καλημέρα, με υγεία και ευλογία». Ήταν το inside joke μας. Το καθημερινό, μικρό τελετουργικό μας. Το πρώτο μας ραντεβού ήταν στον Λυκαβηττό. Ήταν μεσημέρι, η Αθήνα έβραζε, κι εμείς ανεβαίναμε σαν να είχαμε πάρει την πιο παράλογη απόφαση της ζωής μας. Το βράδυ πήγαμε στα Εξάρχεια, συνεχίζοντας την κουβέντα μας.  Εκείνος πλήρωσε μετά από τους κλασικούς καυγάδες ευγενείας και την ακόμα πιο κλασική στιχομυθία: «Εγώ θα πληρώσω. Όχι εγώ». Μου φάνηκε πολύ έξυπνο να του προτείνω δεύτερο ραντεβού με την πιο λογική δικαιολογία: «Τώρα είσαι υποχρεωμένος να βγούμε ξανά, του είπα. Για να κεράσω κι εγώ.» Γέλασε. Και δέχτηκε. 

Δεν άργησε να γίνει και το δεύτερο ραντεβού. Και μετά το τρίτο. Ξαφνικά, οι μέρες άρχισαν να αποκτούν ένα ρυθμό. Να μετριούνται με τα βράδια που περπατούσαμε στους δρόμους της Αθήνας, με τα ατελείωτα voice notes, με τα αστεία μας που γίνονταν όλο και πιο προσωπικά. Μέχρι που φτάσαμε στο τελευταίο. Μιλούσαμε για σχέσεις, καταστάσεις για τις οποίες δεν έγιναν ποτέ αυτό που έπρεπε, ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μας και έφυγαν. Και τότε με ρώτησε:— Εσύ; Πόσο καιρό είσαι μόνος; — Αρκετό. Και βασικά δεν έχω υπάρξει ξανά σε κάποια σχέση ή έστω κατάσταση με κάποιον άνδρα. Σταμάτησε. — Τίποτα; Ποτέ; — Τίποτα και ποτέ μέχρι τώρα. Αλλά θέλω να το δοκιμάσω, για αυτό και είμαι εδώ.

Ο ήλιος συνέχισε να λάμπει, ο κόσμος να περπατά, η ζωή να κυλά κανονικά. Αλλά εγώ ήξερα πως κάτι άλλαξε. Ο Κ. με κοίταξε, έπειτα κοίταξε μακριά. Και μετά χαμογέλασε. Ήταν το ίδιο γλυκό χαμόγελο, αλλά είχε χάσει κάτι.— Καταλαβαίνω, είπε απλώς.Κάτι είχε αλλάξει, και το ήξερα. Η συνάντηση τέλειωσε πιο γρήγορα απ’ όσο θα ήθελα. Ήθελα να πιστέψω πως ήταν ιδέα μου. Πως ήμουν υπερβολικός. Πως δεν είχε σημασία. Μέχρι που την επόμενη μέρα, έστειλα την καθιερωμένη χαζή καλημέρα μου – μια εικόνα με ένα τριαντάφυλλο και τη φράση «Καλημέρα με υγεία και χαμόγελο». Δεν ήρθε ποτέ τίποτα πίσω. Μόνο “Seen 12:17 PM”. Έμεινα να κοιτάζω την οθόνη, με μια τρύπα να ανοίγεται μέσα μου. Δεν ξέρω αν ο Κ. φοβόταν την ένταση. Αν δεν ήθελε να είναι «ο πρώτος». Ή αν, απλώς, δεν ένιωθε το ίδιο. Ξέρω μόνο πως από εκείνο το βράδυ, οι βόλτες μου στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου δεν είναι πια οι ίδιες.

Αν ο έρωτας είναι όνομα ουσιαστικό, πολύ ουσιαστικό, γένους ανυπεράσπιστου, όπως είχε γράψει η Κική Δημουλά, τότε ο Κ. ανήκει πια στον πληθυντικό αριθμό. Στους ανυπεράσπιστους έρωτες. Σ’ εκείνους που δεν πρόλαβαν να γίνουν κάτι παραπάνω από στιγμές που χάθηκαν.
-Δ.

Μέρα, νύχτα θα'μαι εδώ
Σε μια δύσκολη και αγχωτική κατάσταση του κάποτε ανθρώπου μου, έκλεισα μέσα σε 3 ώρες εισιτήρια και σπίτι κοντά του, μιας και έμενε σε άλλη πόλη, για να είμαι δίπλα του μέχρι να περάσει, χωρίς να εισβάλλω στον χώρο του.
-Al.pap

Christmas Love
Πρόταση γάμου με το δαχτυλίδι να κρύβεται μέσα στα κλαδιά του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
-Apgr1988

Χαμογέλασε πάει, πέρασε
Ενώ θα μπορούσα να φύγω, έμεινα για να την κάνω να χαμογελάσει ξανά.
-Iptamenos_and_gentleman

Άριστα στη Χημεία
Ήταν 2011. Ερχόσουν στο σπίτι και μύριζε το άρωμά σου όλη σκάλα. Φώτιζε όλο το δωμάτιο με το τόσο ντροπαλό χαμόγελο σου. Πόσο χαιρόμουν όταν είχαμε μάθημα. Ήσουν το αιώνιο εφηβικό μου crush. Συνέχεια έλεγα σε όλες μου τις φίλες πόσο όμορφος είσαι- και πόσο καλός. Δεν έκανα τις ασκήσεις που μου έβαζες για να κάθεσαι περισσότερη ώρα. Όταν μου έστελνες μήνυμα για καλή επιτυχία, αντιδρούσα λες και μου έλεγες πόσο σου αρέσω. Ήθελα να γράφω στα διαγωνίσματα άριστα, μόνο και μόνο για να σε παίρνω μετά και να μου λες «Μπράβο, κορίτσι μου!». Εσύ να με γουστάρεις; Ποτέ! Ούτε να το σκεφτώ δε μπορούσα. Ήταν αδιανόητο. Ήταν από αυτές τις ιστορίες που θα έμεναν για πάντα στο κεφάλι μου. Εσύ ντοκτορά στα εφαρμοσμένα μαθηματικά και εγώ στους πλατωνικούς έρωτες. Τα χρόνια πέρασαν, έφυγα για σπουδές, χαθήκαμε.

Το 2018, στη γιορτή μου βλέπω μία κλήση από έναν αριθμό που δεν ήξερα- κλασικά άλλαζα συσκευές, χωρίς να περνάω επαφές. «Δε θα το πιστέψεις, είναι ο κ. Π», μου λέει η κολλητή μου η Μ.  Είχες πάρει να μου ευχηθείς. Σου είπα να βγούμε. Δέχτηκες. Τι χτυποκάρδι-όχι πια στα θρανία. Καθυστέρησα την έξοδό μας με τη δικαιολογία ότι έχω εξεταστική- ήθελα να χάσω κανά κιλό- classic me. Σάββατο 31/3, ήρθες να με πάρεις, στις 11 παρά, καθυστερημένα- classic you. Όχι με το άσπρο άλογο, αλλά με το άσπρο Audi. Κατέβηκες από το αμάξι για να μου ανοίξεις την πόρτα του συνοδηγού. Όντως το κάνουν πλέον αυτό; Και όντως νιώθει τόσο ωραία κάποιος όταν του το κάνουν; Καταλήξαμε εγώ με τρία κρασιά, και εσύ επίσης- ενώ δεν πίνεις. «Άλλη μία παρτίδα», έλεγες στον σερβιτόρο χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα.  Όταν με άφησες σπίτι μου είπες: «Αύριο, τι κάνεις;», «Τίποτα» (καμία διάθεση να το παίξω κατειλημμένη), «Θες να έρθεις γήπεδο που παίζει η ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό;». «Ναι». Βάζω δερμάτινο μαύρο παντελόνι και κίτρινα all star- πάντα στο κόνσεπτ. The rest is history. Σήμερα μετράμε 7 χρόνια μαζί και έχουμε μαζί μας την πανέμορφη και την πανέξυπνη, όπως τη λες συνέχεια, Ρ.

Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε φανταζόμουν ότι μια μέρα θα γινόμουν ο άνθρωπος σου. Ο δικός μου, ήσουν ήδη. 
-Μ.Ι.Σ.

Fairytale gone bad
Για τον έρωτα μπήκα σε μια σχέση...περιμένοντας να χωρίσει. Ε, μη σας τα πολυλογώ, παντρεύονται κι εύχομαι καλούς απογόνους!
-Ζωή Πούλου

Άνευ (συν)όρων
Ζούσε Puerto Rico, ζούσα Αθήνα, γνωριστήκαμε σε ταξίδι στην Ινδία. Για 2 χρόνια βρισκόμασταν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Από την Αυστρία μέχρι την Κίνα και τη Μογγολία. Πήγα ένα μήνα στο Puerto Rico για να δω αν μπορώ να ζήσω εκεί. Άντεξα 15 μέρες. Μου έπεφτε πολύ μακριά και είχε και 2 κόρες από διαφορετικές γυναίκες που δεν παντρεύτηκε ποτέ. Ήταν όμως ο,τι πιο δυνατό σε dead-end και love story έχω ζήσει.
-Μαρία Κώφου

502 χλμ για ένα τριαντάφυλλο
Ήταν το μακρινό 1984. Τα είχα ήδη δύο χρόνια με τον Α, αλλά εκείνο το διάστημα είχαμε χωρίσει. Εκείνος πλέον τα είχε με την Κ. Εγώ όμως είχα ακόμη τα κλειδιά του σπιτιού του στη Θεσσαλονίκη. Έτσι, πήρα το αεροπλάνο από Αθήνα μόνο και μόνο για να του αφήσω ένα τριαντάφυλλο στα κρυφά. Μπήκα σπίτι –εκείνος έλειπε- και είδα ένα πανό κρεμασμένο από τη νέα του κοπέλα. Το πανό έλεγε: “We love each other madly and we don’t give a damn about anyone”. Αυτός ο anyone, ήμουν εγώ. Στεναχωρήθηκα τόσο μα τόσο πολύ. Μη σας τα πολυλογώ, με τον Α. είμαστε μαζί 43 χρόνια και έχουμε και την κόρη μας, 27 χρόνια. Από πάντα ... για πάντα.
-Τιτί

Ένα φιλί με τη μηχανή ανοιχτή
Κάτι που μου έχουν κάνει για την αγάπη. Έκλεισε νωρίτερα το εργοστάσιο του στην Λαμία και ήρθε να με βρει στην Θεσσαλονίκη, ίσα ίσα για να μου δώσει ένα τριαντάφυλλο και ένα φιλί. Χωρίς να κατέβει από το αυτοκίνητο του έφυγε ξανά πίσω γιατί είχε ένα meeting που έπρεπε να προλάβει.
-Μ.Σ.

Οίτυλο-Βριλήσσια για έναν χορό
Έφυγα αργά το απόγευμα από το Οίτυλο της Μάνης για να πάω στα Βριλήσσια σε ένα πάρτυ μόνο και μόνο για να δω τη «χαρά μου» και να χορέψουμε. Σε 3 ώρες ξανά έφυγα για να συνεχίσω την επίβλεψη της ανακαίνισης του σπιτιού μου.
-Νίκος Καπ.

Λουλούδια στο παρμπρίζ
Για μία εβδομάδα έφευγα από τη δουλειά μου και έβρισκα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου ένα τριαντάφυλλο, το οποίο έκοβε ο Η. από τη γλάστρα του. Ήταν τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης.
-Μαρία

Ο Νιπτήρας
Ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχω κάνει για τον έρωτα; Για μένα δεν υπάρχει τίποτα τρελό όταν θες να δείξεις στην άλλη πόσο την αγαπάς, πόσο ερωτευμένος είσαι. Έχω γράψει πολλά ποιήματα για 2 κοπέλες που ερωτεύτηκα πολύ, έχω πάει στη δουλειά της μίας για να της αφήσω στα γενέθλιά της ένα γράμμα ερωτικό κι ένα cd με έναν αγαπημένο της καλλιτέχνη της τζαζ, αλλά νομίζω το πιο «ακραίο» πράγμα που μπορείς να κάνεις για τον έρωτα, είναι να αποδεχτείς ότι δεν μπορείς να προσφέρεις στην κοπέλα αυτά που θα της προσφέρει κάποιος άλλος. Οπότε αυτό είναι, έκανα ένα βήμα πίσω και απόλαυσα την κοπέλα που είχα ερωτευτεί για πολλά χρόνια, να γίνεται ευτυχισμένη με έναν άλλο. Και κράτησα την ανάμνηση του δικού μου έρωτα. Ακολουθεί και ένα ποίημα που έγραψα για εκείνη:

Ο Νιπτήρας

Όταν σε συναντώ
Είμαι εκείνος ο νιπτήρας
Που του βάζεις την τάπα
Ανοίγεις τη βρύση
Και το νερό δεν έχει να δραπετεύσει.
Καμία διέξοδος για μένα.
Ρέεις ολάκερη στη μπασίνα μου.
Όταν σε αποχωρίζομαι,
Είμαι πάλι αυτός ο νιπτήρας
Που κάποιος έβγαλε την τάπα
Και εμφανίστηκαν τρύπες
Και το νερό φεύγει
Εσύ που έρεες εκεί
Μου διαφεύγεις.
Για μερικά δευτερόλεπτα
Τα αυτιά μου ακούν μόνο
Το νερό που βυθίζεται στο άγνωστο
Ξέρουμε που καταλήγει το νερό
Αλλά εκεί χάνεται.
Με το νερό δε μπορώ να βρω
Ποια σταγόνα έρεε στον νιπτήρα μου
Έχει γίνει ένα με τις άλλες σταγόνες
Στη θάλασσα, στον ωκεανό.
Εγώ όμως είμαι ένας τυχερός νιπτήρας.
Γιατί εσύ δεν μπορείς ποτέ να χαθείς στη θάλασσα.
Είσαι μια σταγόνα που μπορώ να εντοπίσω
Μια σταγόνα που θέλω να ρουφήξω
Σα να μη γνωρίζω τι είναι νερό
Σα να είναι η τελευταία πάνω στη γη
Και ξέρω πως θα ξεσπάσει πόλεμος
Αν την ανακαλύψουν.
Με μια σταγόνα μπορείς να φτιάξεις μια θάλασσα.
Με σένα μπορώ να φτιάξω έναν ωκεανό.
Υπερατλαντικός.
Καθόλου Ειρηνικός.
Ιν-δικός μου.
Συνταρ-αρκτικός.
Όταν απομακρύνεσαι,
Ο ωκεανός χάνει το Άλφα του.
Γίνεται ωκενός.
Ένα Ωμέγα που δηλώνει θαυμάσιο πόνο.
Ωωωωω, κενός.
Το Άλφα και το Ωμέγα στην ίδια λέξη.
Το Ωμέγα και το Άλφα.
Ω. Α. Α. Ω.
Χωρίς εσένα κενός.
Με σένα κεανός.
-Στέργιος Πουλερές

Ξενύχτησα στην πόρτα σου
Είχα αγώνες στο Πανελλήνιο Κύπελλο Ξιφασκίας στην Κρήτη. Είχα οργανώσει το ταξίδι μου με αεροπλάνο. Ο Στράτος δεν θα ερχόταν—ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Χωρίς να μου πει τίποτα, χωρίς να το ξέρουν ούτε οι γονείς του, αποφάσισε να ταξιδέψει μόνος του με το πλοίο, απλά επειδή του είχα αναφέρει ότι είχα άγχος. Το πλοίο του έφτασε στις 5 το πρωί, ώρες πριν ξεκινήσουν οι αγώνες. Δεν είχε πού να πάει κι έτσι πήγε κατευθείαν στο στάδιο ξιφασκίας. Οι πόρτες ήταν κλειστές, οπότε έμεινε εκεί, περιμένοντας ξαπλωμένος στην είσοδο. Όταν έφτασα, τον είδα εκεί, κουρασμένο αλλά χαμογελαστό. «Είμαι εδώ». μου είπε απλά. Παρακολούθησε τους αγώνες μου, και μετά, όπως ήρθε, έτσι έφυγε. Εγώ με το αεροπλάνο, εκείνος πάλι με το πλοίο. Δεν χρειάστηκαν μεγάλα λόγια ή χειρονομίες. Μόνο η παρουσία του εκεί, επειδή ήξερε ότι τη χρειαζόμουν.
-Νικόλ Χατζησαράντου

3, συμπαντικός αριθμός
Για την αγάπη περίμενα 3 μήνες για τον δω 3 μέρες και άντε πάλι από την αρχή. Για να ξεχάσω την αγάπη άλλαξα πόλη για 3 μήνες και τελικά δεν την ξέχασα.
-Μέλια

Το καλοριφέρ θα καίει πάντα
Τι κάνω για την αγάπη; Πριν πέσω για ύπνο, πάντα αφήνω ένα μπουκάλι νερό δίπλα σου. Είναι ο τρόπος μου να σου λέω «σ’ αγαπώ» χωρίς λέξεις. Κάθε φορά που βγαίνεις από το μπάνιο, τρέχω να σε τυλίξω με την πετσέτα. Γιατί μ'αρέσει να σε φροντίζω και να σε κρατάω ζεστό… ειδικά αφού το βράδυ, όταν ξαπλώνουμε, εγώ είμαι το παγάκι και εσύ το καλοριφέρ μου. (Συγγνώμη αγάπη μου – αλλά κάποια στιγμή θα το συνηθίσεις.) Δοκιμάζω καινούργιες συνταγές στην κουζίνα, γιατί χαίρομαι να σε βλέπω να απολαμβάνεις κάθε μπουκιά, ακόμα κι αν κάποιες φορές το φαγητό βγαίνει... λίγο πειραματικό. (“Hmm… Interesting!”). Όταν στο σούπερ μάρκετ βλέπω κάτι που ξέρω ότι θα σου αρέσει, ένα μικρό ξόρκι ενεργοποιείται... και, ως δια μαγείας, το αγαπημένο σου σνακ εμφανίζεται στο ντουλάπι της κουζίνας. Και εγώ ανυπομονώ να δω το βλέμμα σου όταν το βρεις. Σου δίνω την τελευταία μπουκιά από το φαγητό μου – αυτή την τέλεια, λαχταριστή μπουκίτσα που κράταγα για το τέλος… Γιατί σ’ αγαπάω πιο πολύ κι από το αγαπημένο μου φαγητό. (Αλλά μην το παίρνεις πολύ πάνω σου… την επόμενη φορά, μπορεί να τη διεκδικήσω!) Το σπίτι μας είναι μια μικρή χαρούμενη ζούγκλα – με την Κιάρα να κάνει σκανταλιές, τη Μέλι να κουλουριάζεται δίπλα μας και ουρίτσες να κουνιούνται ασταμάτητα. Και κάπου ανάμεσα στα γαβγίσματα και τις αγκαλιές, φτιάχνουμε τη δική μας τρελή, πανέμορφη οικογένεια: The Bertis. Γίνομαι σιωπή όταν τη χρειάζεσαι, γέλιο όταν το αναζητάς, το χέρι που σε τραβάει πιο κοντά όταν η μέρα σε βαραίνει. Σ’ αγαπώ με όλους τους τρόπους που ξέρω, και μ’ εκείνους που ακόμα μαθαίνω. Για πάντα και λίγο ακόμα.. Η μικρή σου
-Αλεξία Τ.

Το Εμείς
Δεν ξέρω αν η λέξη «θυσία» είναι η σωστή, αλλά τι έχω κάνει για την αγάπη, τον έρωτά μου; Άφησέ με να σου πω. Γνώρισα τη σύντροφό μου όταν ήταν ήδη πέντε μηνών έγκυος αλλά μόνη της, και μόλις συνειδητοποίησα ότι είναι η αγάπη της ζωής μου, αποφάσισα να αφήσω το εγώ μου και τον εγωισμό μου πίσω, να ξεχάσω τα στερεότυπα των «τέλειων σχέσεων ή οικογενειών» και να αγκαλιάσω τα πάντα γύρω από εμάς. Και αυτό το «εμάς/εμείς» αξίζει κάθε στιγμή.
-Graham Wood

Καμάκι αλά Φίνος Φιλμ
Αληθινή ιστορία της γιαγιάς μου της Κούλας-δε ζει πια. Την είδε στην παραλία στο Λουτράκι, τρελάθηκε μαζί της και έψαχνε ένα ένα τα ξενοδοχεία. Σε όλες τις ρεσεψιόν την περιέγραφε να δει αν μένει εκεί, για να της αφήσει ένα ερωτικό γράμμα. Την βρήκε. Εκείνη κράτησε το γράμμα μέχρι τα γεράματα της. Δεν την ενδιέφερε ποτέ αυτός. Έγινε όμως ένας πολύ πολύ γνωστός ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου. Περίπου το 1955. 
-Νανά

Τρελομπαμπάς
Η πιο γλυκιά μου ανάμνηση; Όταν υιοθετήσαμε τη Μπέλλα, το σκυλάκι που πάντα ήθελα, αλλά ποτέ δεν είχα το χρόνο να φροντίσω μόνη μου. Την ανέλαβε σαν δική του, με απόλυτη αγάπη και φροντίδα. Ακόμα και όταν χρειάστηκε να λείψω για μήνες, ήταν εκεί για να καλύψει κάθε της ανάγκη. Αυτό εύχομαι σε κάθε ζευγάρι: ενσυναίσθηση, κατανόηση, αληθινό ενδιαφέρον.
-Ιωάννα Σκούφη

Πυρκαγιά στο Μάτι, αψηφώντας τα μπλόκα
Ήταν καλοκαίρι του 2018 όταν η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά για την Ι. Έχοντας περάσει ένα θυελλώδες καλοκαίρι γεμάτο έρωτα και πολύ έντονες στιγμές, η Ι. αποφασίζει να πάει διακοπές με τις φίλες της σε ένα νησί των αγαπημένων της Κυκλάδων. Ενώ δεν έχουν περάσει ούτε δυο μέρες, με ενημερώνει ότι δεν μπορεί άλλο μακριά από την αγκαλιά μου κι ότι έκλεισε εισιτήριο για να επιστρέψει στην Αθήνα και να με συναντήσει. Την μέρα της επιστροφής της, ξέσπασε η καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι, ενώ εμείς ανυποψίαστοι είχαμε δώσει ραντεβού να συναντηθούμε εκείνο το βράδυ στο λιμάνι της Ραφήνας. Μην έχοντας ενημερωθεί για τη φωτιά, διότι εκείνη την περίοδο ζούσα σε ένα άλλο σύμπαν (στο σύμπαν του έρωτα), ξεκίνησα για να τη βρω. Όταν έφτασα στα διόδια της Αττικής Οδού μου είπαν τι συνέβαινε, καθώς ότι η Λ. Μαραθώνος είναι κλειστή. Δεν πτοούμαι, συνεχίζω την πορεία μου και φτάνω στη Λ. Μαραθώνος, η οποία είναι όντως κλειστή από μια διμοιρία των ΜΑΤ. Τότε αρχίζω να αντιλαμβάνομαι το μέγεθος της καταστροφικής πυρκαγιάς. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και το χρώμα του ουρανού χαρακτηριστικό. Παρκάρω το αυτοκίνητο και μπαίνω στο διαδίκτυο για να ενημερωθώ τι συμβαίνει. Δεν προλαβαίνω να διαβάσω ούτε ένα άρθρο και κλείνει το κινητό μου από μπαταρία. Βλέπετε, ήμουν στο παράλληλο σύμπαν...

Αρχίζοντας να καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν είναι καλά και ότι επίσης δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τη Ι.,  παίρνω την απόφαση ότι πρέπει να φτάσω οπωσδήποτε στο λιμάνι για να την συναντήσω. Βάζω μπρος το αυτοκίνητο και πηγαίνοντας διαισθητικά, χωρίς GPS (κινητό κλειστό), καταφέρνω από παράλληλους δρόμους να προσπεράσω τη διμοιρία των ΜΑΤ και να πιάσω τη Λ. Μαραθώνος από άλλο σημείο. Αφού διένυσα κάποια χιλιόμετρα , συναντάω αυτοκίνητα σταματημένα. Εκεί η αστυνομία είχε κλείσει οριστικά τον δρόμο. Σκεπτόμενος όπως και πριν, αποφασίζω να κινηθώ σε παράλληλους δρόμους προκειμένου να φτάσω στο λιμάνι της Ραφήνας. Καθώς πλησίαζα , η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο αποπνικτική, αλλά και τρομακτική, διότι περνούσα από δρόμους άγνωστους για μένα οι οποίοι ήταν μέσα στα δένδρα- γνωρίζοντας ότι λίγα χιλιόμετρα μακριά υπήρχε ισχυρή φωτιά. Για καλή μου τύχη δεν υπήρξε ίχνος φωτιάς και κατάφερα να φτάσω στο λιμάνι. Είχε περάσει η ώρα, και θα έπρεπε η Ι. να έχει αποβιβαστεί από το πλοίο. Διαπίστωσα ότι τα πλοία είχαν καθυστερήσει να προσεγγίσουν λόγω των τραγικών γεγονότων. Περίμενα κάμποσες ώρες ακόμη, κλεισμένος μέσα στο αμάξι για να μπορέσω να αναπνεύσω, μέχρι να δω την αγαπημένη μου Ι. να αποβιβάζεται από το πλοίο. Τότε έτρεξα να την κρύψω στην αγκαλιά που τόσο ήθελε. Επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο κι ευτυχώς βρήκαμε τον δρόμο της επιστροφής. Τελικά, η δύναμη της ΑΓΑΠΗΣ είναι μεγάλη και μπορεί να καταφέρει πολλά...Για την αγάπη ρε γαμώτο.
-ΠΡΜ

Goodbye my lover
Μια σύντομη ιστορία θυσίας για την αγάπη: Επέλεξα να τον αποχωριστώ ώστε να του προσφέρω την ευκαιρία να ζήσει μια καλύτερη ζωή, ακόμα και αν αυτό με έκανε να πονέσω και να νιώσω μοναξιά. Θυσίασα τα συναισθήματα μου για να τον βλέπω ευτυχισμένο και εύχομαι πάντα να δέχεται στη ζωή του τέτοιες πράξεις απόλυτης αγάπης.
-Birgitte

Της μοίρα μας γραφτό
Ήταν ο πρώτος μου έρωτας όταν ήμουν ακόμα «παιδί» και ερχόταν στην επαρχία που ζούσα κάθε καλοκαίρι για διακοπές!!! Ήταν το πρώτο σκίρτημα και κάθε καλοκαίρι ανυπομονούσα κ περίμενα για το αν θα έρθει και αυτό το καλοκαίρι..... Μέχρι που δεν ήρθε!!! Όμως η μοίρα μας ήθελε μαζί!! 15 χρόνια μετά, βρεθήκαμε στην Αθήνα τυχαία στον χώρο εργασίας μας. Εγώ σαν εξωτερικός συνεργάτης, εκείνος εργαζόταν στην εταιρεία. Κρατήσαμε επικοινωνία λόγω δουλειάς και άφησα την επαρχία. Πλέον είμαστε 15 χρόνια μαζί με μια κόρη 11 χρόνων!!! Ήταν και είναι ο έρωτας της ζωής μου!!!
-Valentina_kapcup

Καβούρι. Ένα τηλέφωνο μακριά.
Εγώ ανήκω στην κατηγορία του έρωτα χωρίς ανταπόκριση.. Ή μάλλον δεν θα μάθω ποτέ. Τον γνώρισα στο μέρος που αγαπώ πιο πολύ, το Καβούρι. Ήξερα από τα πρώτα ραντεβού ότι κάτι περίεργο συμβαίνει μεταξύ μας αλλά δεν έδωσα σημασία. Έλεγα μέσα μου απορώ που βγαίνω μαζί του, αφού δεν με ενδιαφέρει. Ραντεβού στο ραντεβού, λίγους μήνες μετά την πάτησα. 2022 τότε, Ιανουάριος. Του είπα πώς τον βλέπω αλλά εκείνος δεν ένιωθε το ίδιο. Πήρα πίσω μόνο την εκτίμηση και τον σεβασμό που ένιωθε. Έτσι πήρα απόφαση να απομακρυνθώ. Δεν τα κατάφερα ποτέ. Ούτε κι εκείνος. Τον έβλεπα κάθε βράδυ στον ύπνο μου για ένα μήνα. Κάθε εβδομάδα μου έστελνε μηνύματα. Κάπως έτσι του ζήτησα να βρεθούμε. Την πρώτη νύχτα που περάσαμε μαζί είπα μέσα μου «Αυτός είναι ο άντρας μου!». Τον αγάπησα βαθιά όσο κανέναν, συνδέθηκα μαζί του όπως ποτέ ξανά, τον λάτρεψα κι ακόμα τον λατρεύω κι ας μην καταφέραμε να είμαστε ποτέ μαζί.

4 χρόνια μετά, πολλές δικές μου προσπάθειες να μειώσω την απόσταση μεταξύ μας, να μας δώσω ευκαιρίες, δεν τα κατάφερα. Του άνοιξα την ψυχή μου και είπα όσα συναισθήματα και σκέψεις είχα μέσα μου, στο ίδιο μέρος που γνωριστήκαμε. Αυτό ήταν και το τέλος. Βλέπεις οι άνθρωποι μερικές φορές παίρνουν αγκαλιά τις πληγές και το παρελθόν τους, τόσο σφιχτά που κάθε φως μοιάζει με σκοτάδι. Όσο κι αν με πλήγωσε δεν θα πάψω να τον αγαπώ. Η σύνδεση δεν χάνεται ποτέ. Ούτε η αγάπη. Απλώς αλλάζει μορφή όπως έχει πει και η Βίσση. Ίσως καταφέρω να προχωρήσω, ίσως και όχι. Ίσως καταφέρω να περάσω πάλι από τα μέρη που τον ερωτεύτηκα. Μα δεν θα τον ξεχάσω, πάντα θα μας έχω μέσα στην καρδιά μου. Του εύχομαι να είναι ευτυχισμένος, χαρούμενος και να βρει γαλήνη στην ψυχή του. Και όσο κι αν ο θυμός με κρατάει πίσω, στο τέλος θέλω να ξέρει πως είμαι ένα τηλέφωνο μακριά. Αρκεί να το ζητήσει.
-ΑΒ

Το safe place μου
4/3/2022. Έρχεσαι να με πάρεις από το σπίτι, στρίβεις στην 28η Οκτωβρίου, κοιτάω μπροστά την φωτισμένη Ακρόπολη, γυρνάω σε κοιτάω και για λίγα δευτερόλεπτα σταμάτησε ο χρόνος. Νόμιζα ότι αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες, αλλά ήρθες εσύ να με διαψεύσεις.  Αυτό ήταν, το αγγελάκι του έρωτα με πέτυχε με το βέλος του για τα καλά! Πρώτο ραντεβού στην Πλάκα, στο Γιασεμί και μετά σφηνάκια στο Brettos (-πόσο πιο Παπακαλιάτικο vibe-). Και από τότε μου άλλαξες για πάντα τη ζωή!Το πιο σημαντικό; Μου έμαθες ότι η ευτυχία κρύβεται στα πιο μικρά πράγματα, στις εμπειρίες και στις αναμνήσεις που θα θυμόμαστε μέχρι να γεράσουμε: Αγκαλιά σε μια φλοκάτη μπροστά σε τζάκι και έξω να χιονίζει. Ένας ελληνικός καφές  σε καταφύγιο στους Μελισσουργούς, μετά από ένα βράδυ σε σκηνή μέσα στο δάσος. Γαλλικός καφές και κρουασάν στην Ρώμη αφού έχουμε  χάσει το αεροπλάνο επιστροφής και ξεμείναμε ακόμα ένα βράδυ. Νυχτερινό μπάνιο στο άδειο Λιμένι χαζεύοντας τα αστέρια. Αμέτρητα χιλιόμετρα σε roadtrip σε χωριουδάκια σε όλη την Ελλάδα και την Ιταλία και πάντα να με αφήνεις να τραγουδάω τα 90s τραγούδια που θέλω ακόμα και αν είμαι πραγματικά παράφωνη! Μηνύματα σε χαρτάκια «Καλημέρα,  σ’αγαπάω». Βουτιές στον παγωμένο Βοϊδομάτη. Να ξυπνάω σε μια σκηνή στην παραλία, να σε βλέπω να βουτάς στην θάλασσα με την ανατολή του ηλίου και να βρίσκουμε μωρά θαλάσσιας χελώνας στην άμμο. Να μαγειρεύουμε μαζί και κυνηγητό μέσα στο σπίτι. Το πρώτο σ’αγαπώ πάνω σε μαγνητάκι στην Ελαφόνησο. 

Ήσουν εκεί στην πιο δύσκολη στιγμή μου, ενώ είχες κάθε λόγο να φύγεις και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Όταν το σπίτι σου είναι ένας άνθρωπος, όταν ο έρωτας συναντάει την αγάπη, όταν οι κακές στιγμές γίνονται αφορμή για να δεθείτε περισσότερο, τότε έχεις βρει τον άνθρωπο σου. Είσαι το safe place μου. Είσαι η πιο ζεστή –σκυλίσια- αγκαλιά που θα μπορούσα να βρω, που τα διορθώνει όλα. Μπήκες στην ζωή μου την κατάλληλη στιγμή και δεν θέλω να φύγεις ποτέ γιατί για μένα είσαι ο πιο υπέροχος σκυλούκος του κόσμου. Χρόνια μας πολλά μωρό μου!(Υ.Γ. Ποιος άλλος θα έσωζε έναν μπάμπουρα που πνιγόταν στην βροχή;!) 
-Ο γατούλης σου

Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος
Πολλά έχω κάνει στο όνομα της καψούρας και της αγάπης. Από το να στείλω τα εσώψυχά μου μέχρι να πάρω το πρώτο αεροπλάνο. Αν με ρωτάς, αυτά ήταν τα απλά. Όταν γνώρισα εκείνον, σίγουρα τον συνάντησα γιατί η ψυχή μου ήθελε να νιώσει ανέμελη. Ήταν από τις λίγες φορές  στη ζωή μου που αισθάνθηκα ερωτευμένη. Ας πούμε ότι ξεκλείδωσε την εφηβεία που ποτέ δεν είχα την πολυτέλεια να ζήσω στην ώρα της! Το δύσκολο μαζί του κατέληγε να είναι και το πιο γοητευτικό, αυτό που πάντα ερέθιζε το μυαλό μου. Είμαστε οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και οι δύο παρορμητικοί και έντονοι, μόνο που σε πρώτη ανάγνωση κάποιος θα έλεγε ότι είμαστε η μέρα με τη νύχτα. Συγκατοικώντας μαζί του ανακάλυψα έναν τρόπο ζωής που δεν είχα συναντήσει ποτέ, αν και κάνοντας «γεώτρηση» στο μέσα μου, παραδέχομαι ότι είναι σα να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Μαζί του έπαψε να με ενδιαφέρει ο χρόνος. Πάρτυ, θέατρο, φαγητό στο χέρι, βόλτα με τη μηχανή αργά τη νύχτα. Τσακωμός και πείσμα και μετά να κοιταζόμαστε για ώρα στα μάτια και να ξέρουμε ότι δεν γίνεται αυτό που έχουμε να φύγει έτσι απλά. Δεν μπορώ και ούτε και θέλω να ορίσω ακριβώς τι είναι ο έρωτας. Αυτό που ξέρω είναι ότι σε κάνει να χάνεσαι σε κάτι που για πάντα θα ρωτάς πόσο απέραντο είναι, κάνοντάς σε να νιώθεις «μικρός» και χαζός όταν εκείνος σου χαμογελά…
-Ε.

Το κενό
Ο έρωτας είναι εγωιστής. Δεν μετράει σεβασμό, υποστήριξη, κατανόηση, κυνηγά την προσδοκία, την ανάγκη, την ανασφάλεια. Ερωτευόμαστε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια του άλλου, του εκάστοτε άλλου μας μισού, ή που τουλάχιστον έτσι φαντάζει την δεδομένη χρονική στιγμή. Εθιζόμαστε στο συναίσθημα που μας προκαλεί, την αδρεναλίνη που μας πλυμμηρίζει, μέχρι που κάποια στιγμή ξεχνάμε ποιον ερωτευτήκαμε. Μένει μόνο η συνήθεια, την οποία κρατάμε με νύχια και με δόντια, από φόβο. Φόβο πως αν την αφήσουμε, θα απογυμνωθούμε, και τότε θα αποκαλυφθεί το τεράστιο κενό που για λίγο κάλυψε ο έρωτας. Μην κάνετε τρέλες για τον έρωτα παιδιά. Τις τρέλες σας φυλάξτε τις για την αγάπη.
-Θ.

Coming out
Η δική μας ιστορία αγάπης έχει πολλά χιλιόμετρα, αλλαγή καθημερινότητας και coming out! Με την αγάπη μου γνωριστήκαμε μέσω εφαρμογής γνωριμιών και αμέσως καταλάβαμε ότι η μία είναι φτιαγμένη για την άλλη! Εγώ έμενα στην επαρχία και εκείνη στην Αθήνα. Μετά από αρκετούς μήνες εξ αποστάσεως σχέσης και αμέτρητα πήγαινε-έλα, πήρα την απόφαση να τα αφήσω όλα, να μετακομίσω στην Αθήνα για να μείνουμε μαζί, αλλά και για να την στηρίξω με το σοβαρό θέμα υγείας που αντιμετώπιζε- ήθελα να την στηρίξω έμπρακτα και όχι με τηλέφωνα και βιντεοκλήσεις! Με τη μετακόμιση ήρθε και το coming out στον αδερφό μου, ο οποίος μας στηρίζει και τις δύο. Πλέον ζούμε όπως ονειρευόμασταν και σχεδιάζαμε πολύ καιρό πριν!

Το λοιπόν: ζήστε τη ζωή σας και τον έρωτά σας όπως εσείς θέλετε χωρίς να σας εμποδίζει κανείς και τίποτα γιατί η ζωή είναι μικρή για να την ζεις χωρίς έρωτα.
Άντε καλό Άγιο Βαλεντίνο σε όλους.
-Eleanna298

Ό,τι είπε... ισχύει. Ευχαριστούμε όλους για τη συμμετοχή σας, μα πάνω απ'ολα επειδή αφιερώσατε χρόνο στην αγάπη. Αγαπάτε κατ-αλλήλους.