H Μαρία Σλάμαρη γράφει για τις γυναίκες που μεταναστεύουν στην χώρα μας για ένα καλύτερο μέλλον και ταυτόχρονα μας διαμορφώνουν σαν κοινωνία - όσο και αν τις πολεμάμε
Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή όλους εκείνους τους μετανάστες που έχουν φτάσει στη χώρα μας αναζητώντας ελπίδα και μια καλύτερη ευκαιρία στη ζωή. Άνθρωποι που, με επιμονή και αφοσίωση, εργάζονται σκληρά σε δύσκολες συνθήκες και μέσα από αυτή την αφοσίωση, συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση της κοινωνίας μας, διατηρώντας παράλληλα τη δύναμη να αντέχουν και να προσφέρουν. Ένα κείμενο για την συμβολή, ιδίως εκείνων των γυναικών που, παίρνοντας τον ρόλο της «μαμάς», μεγαλώνουν τα παιδιά της επόμενης γενιάς στην πατρίδα που επιλέγουν να αποκαλούν σπίτι τους.
Οι άγνωστες μαμάδες και η νέα τους πατρίδα
Δεν είμαστε λίγοι όσοι μεγαλώσαμε με νταντάδες και τρίτους ανθρώπους που ανέλαβαν τη φροντίδα μας, όσο οι γονείς μας ήταν απασχολημένοι με τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας τους. Ένα μεγάλο μέρος από τις γυναίκες άλλων χωρών που μεταναστεύουν κάθε χρόνο στη χώρα μας για ένα καλύτερο μέλλον, καλούνται να αναλάβουν τον ρόλο της «μαμάς». Ο ρόλος αυτός περιλαμβάνει το μεγάλωμα και τη φροντίδα των παιδιών, με αντάλλαγμα ένα χρηματικό ποσό που θα στηρίξει την οικογένεια της κάθε γυναίκας πίσω στην πατρίδα της.
Αλήθεια, αυτές οι γυναίκες που καλούνται να αναλάβουν τον ρόλο της «πληρωμένης» μαμάς, αξίζουν ένα «Χρόνια Πολλά, μαμά!» στην γιορτή της μητέρας; Χωρίς να θέλω να μπω στη διαδικασία σύγκρισης με τη βιολογική μητέρα ή να εξυψώσω το προφίλ όλων αυτών των γυναικών που μεγαλώνουν επί πληρωμή παιδιά άλλων, θέλω απλώς να θυμίσω τη σημασία του ρόλου τους για τη νέα γενιά.
Ανήκω και εγώ στην κατηγορία των νέων που έχουν μεγαλώσει με μια δεύτερη «μαμά», με τον τίτλο της «νταντάς». Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν μπορείς να αγοράσεις τον τίτλο της μαμάς. Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν η «πληρωμένη» μαμά μου με αντιμετωπίζει απλά σαν δουλειά ή σαν παιδί της.
Τελικά, μπορεί το «μαμά» να είναι επάγγελμα; Η απάντηση ήρθε από μόνη της μέσα από τις καθημερινές πράξεις της «πληρωμένης» μαμάς μου, από όλες τις φορές που έμενε εκτός ωραρίου γιατί ήμουν άρρωστη, που δεν φοβήθηκε μήπως κολλήσει κάποια αρρώστια από εμένα, που θυμήθηκε μόνη της τα γενέθλιά μου, που με προετοίμασε για τα διαγωνίσματα χωρίς να ξέρει να διαβάζει, που με έμαθε ποδήλατο και κολύμπι. Η απάντηση ήρθε από μόνη της μέσα από όλες τις φορές που ήταν η καλύτερη μαμά που θα μπορούσα να έχω! Και αν όλα τα παραπάνω δεν σε κάνουν «μαμά», τότε τι είναι το «μαμά»;
Θέλω να τονίσω την αξία και τη σημασία του ρόλου όλων αυτών των γυναικών που κάνουν με αφοσίωση το επάγγελμα της «μαμάς». Σε όλες αυτές τις γυναίκες που ήρθαν χωρίς ελπίδα επιστροφής, με φόβο σε μια νέα πατρίδα και ανέλαβαν το μεγάλωμα των παιδιών, χρωστάμε τουλάχιστον ένα μεγάλο ευχαριστώ. Μην βιαστείς να σκεφτείς ότι κάνουν απλά τη δουλειά τους, γιατί το «μαμά» δεν μπορεί να είναι απλά δουλειά - είναι πολλά παραπάνω.
Είναι πολλά παραπάνω από ένα φαγητό και ένα χάδι. Είναι η θυσία που κάνουν για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον τα ίδια τους τα παιδιά πίσω στην πατρίδα τους. Δεν τις κρίνω μόνο ως προς τη δουλειά τους εδώ στην Ελλάδα, αλλά ως προς τη θαρραλέα πράξη τους να αφήσουν πίσω ό,τι έχουν, για να σώσουν την οικογένειά τους.
Έχει σκεφτεί κανείς ότι όλες αυτές οι γυναίκες δουλεύουν εσωτερικές από Δευτέρα έως Σάββατο, με μοναδική τους ελευθερία μια έξοδο την Κυριακή, αν δεν την ανταλλάξουν και αυτή με καθαρισμό σε σκάλες πολυκατοικιών; Έχει σκεφτεί κανείς ότι όλες αυτές οι γυναίκες στερούνται τα παιδιά τους για μια ζωή, ώστε να στέλνουν χρήματα πίσω στην πατρίδα για να έχουν ένα καλύτερο επίπεδο ζωής; Έχει σκεφτεί κανείς ότι η χαρά και η επικοινωνία με την οικογένειά τους περιορίζεται σε μια κάρτα αξίας πέντε ευρώ που αγοράζουν από τα περίπτερα για να κάνουν κλήσεις στην πατρίδα; Τόσο κοστίζει η ελευθερία, το όνειρο και η ελπίδα τους. Όσο μια κάρτα τηλεπικοινωνίας των πέντε ευρώ από το περίπτερο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που βιαστήκαμε να τους αποδώσουμε τον τίτλο της «ξένης» ή της «καθαρίστριας», με αρκετά υποτιμητικό ύφος. Δεν είναι λίγες οι φορές που τις κρίναμε, που ταχθήκαμε εναντίον τους, που αποφασίσαμε ότι δεν έχουν χώρο στη χώρα μας. Ας θυμηθούμε απλά ότι όλες αυτές οι γυναίκες, με όποιον τίτλο κι αν επιλέγουμε για αυτές, μεγαλώνουν τα παιδιά του αύριο. Μεγαλώνουν εμένα, εσένα και τα παιδιά σου.
Ακολούθησε την τυπική διαδικασία για την ενοικίαση σπιτιού. Όμως εξαπατήθηκε κι έτσι μια ολόκληρη ζωή 35 ετών μεταφέρθηκε σε αποθήκη και ο ίδιος σε ξενοδοχείο
Από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία μάς ήρθε σαν χαστούκι στο πρόσωπο το ενδεχόμενο να αλλάξει για πάντα η ζωή μας και να ξεχάσουμε τα όσα ξέραμε.
8°
