AV Monologue: Σπύρος Μιχαλόπουλος, «Η αρκουδίτσα»

Όταν σου ζητηθεί να γράψεις κάτι ωραίο, πέφτεις σε πολλές σκέψεις  τι να γράψεις που να αξίζει τον κόπο να διαβαστεί. Χωρίς παρελθοντολογικές εξάρσεις ή εξιστορήσεις, θα ήταν δίκαιο να μιλήσεις για την προσωπική σου εμπειρία, που λίγο ενδιαφέρει.Εν τούτοις είναι καλό μέσω της προσωπικής σου εμπειρίας να περάσεις από το Εγώ στο Όλον.

Θυμήθηκα μια ιστορία που μου συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, σε ένα δάσος έξω από τις Μηλιές της Φλώρινας. Δούλευα τότε σαν βοηθός σκηνοθέτη σε μια σειρά ντοκιμαντέρ για την ΕΡΤ1 με τίτλο «Ελληνική μουσική Τέχνη», σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαδάκη.

Καλοκαιράκι του Ιουνίου και αποφάσισα από την Πρέβεζα, όπου κατέβασα για διακοπές την οικογένεια μου, να ταξιδέψω οδικώς έως την Αλεξανδρούπολη. Μεγάλη απόσταση και δρόμοι δύσκολοι. Το αμάξι του 1967 Renault 10 major.

Κάποια στιγμή και ενώ έχω κάνει την διαδρομή από Πρέβεζα Μέτσοβο, στρίβω για τις Μηλιές Φλωρίνης θεωρώντας ότι είναι πιο σύντομος δρόμος, παρ όλο που σαν δρόμος ήταν κακός.

Με έπιασε το βράδυ σε ένα μονοπάτι κοντά σε ένα μικρό ρυάκι που με το ζόρι είχε τρεχούμενο νερό φρέσκο, όπου ξεδίψασα και εγώ και το αμάξι. Όσο έπεφτε η νύχτα αποφάσισα να κοιμηθώ εκεί και το πρωί, με φως, να συνεχίσω τη πορεία μου. Όντως με πήρε ο ύπνος στο πίσω κάθισμα.

Κατά τα χαράματα, με τα πρώτα πουλιά του δάσους άκουσα κάτι βήματα να σέρνονται κοντά στο αυτοκίνητο. Με προσοχή ανασήκωσα το κεφάλι και κοίταξα έξω. Αυτό που είδα στην αρχή με τρόμαξε. Μια αρκουδίτσα αδύνατη αρκετά, μόνη της και προσεκτική, αφού μύρισε το άγνωστο αντικείμενο, το αυτοκίνητο, κατευθύνθηκε κοιτώντας πάντα πίσω, στο ρυάκι όπου άρχισε να πίνει νερό, με την προσοχή της στραμμένη σ’ αυτό που έβλεπε.

Έμεινα ήρεμος να την κοιτώ. Άνοιξα λίγο το παράθυρο να ακούω τη φύση και παρακολουθούσα ένα πλάσμα του δάσους να ξεδιψά.

Αφού ήπιε για κάμποση ώρα, βούτηξε τη μούρη της στο νερό και πλατσούρισε για λίγο. Το λιγοστό νερό δεν έφτανε για κανενός είδους πλύσιμο, παρόλα αυτά η αρκουδίτσα κατάφερε να δροσιστεί. Μετά με κοίταξε. Με είδε που στεκόμουν πίσω από το τιμόνι, και αργά αργά χάθηκε από μπροστά μου.

Σοκαρισμένος ευχάριστα από το θέαμα, έβαλα προσεκτικά μπρος το αυτοκίνητο και το κύλισα στο μονοπάτι. Πέρασα δίπλα από το ρυάκι και πήρα το δασικό δρόμο για τις Μηλιές. Σε λίγο απολάμβανα το ελληνικό καφεδάκι στο καφενείο του χωριού, έχοντας ακόμη το βλέμμα της αρκουδίτσας στο μυαλό μου.

Πέρασαν από τότε κοντά 40 χρόνια κι ακόμη στο μυαλό μου είναι Αυτό το όμορφο πλάσμα.

Καμιά φορά, σκέφτομαι, μικρές στιγμές της ζωής αρκούν για να σε γεμίσουν για πάντα.

Ο Γιάννης Κοντός γράφει στο ποίημά του «Το οπτικό νεύρο»

...Ακόμη γιατί δεν ξέρω καμιά προσευχή
Για να εμποδίσω όλα αυτά
Και ο έξω κόσμος είναι μια υγρασία
Που σου τρώει τα κόκαλα.
Για αυτό δεν βλέπω τίποτα.
Μόνο ξεδιπλώνω τον ουρανό
Και φεύγω
Συνέχεια φεύγω.

Σπύρος Μιχαλόπουλος - βιογραφικό

Γεννήθηκα στη Πρέβεζα το 1959 και έμεινα εκεί για 12 χρόνια. Αρχές του ‘70 μεταναστεύσαμε στην Αθήνα, όπως και πολλοί άλλοι. Γυμνάσιο και Λύκειο στην Κυψέλη, δίπλα στη Φωκίωνος, όταν ακόμη ήταν διπλός δρόμος. Νωρίς μετά το Λύκειο έφυγα για Πολωνία. Αντί για χημικός μηχανικός γύρισα σκηνοθέτης. Δρόμοι πολλοί σε Βερολίνο και Μόναχο και γνωριμίες αιώνιες. Ο Κισλόφσκι, ο Αγγελόπουλος , ο Πανουσόπουλος και άλλοι τόσοι σπουδαίοι. Μετά τον στρατό στον Έβρο, η δουλειά. Από το 1984 έως τώρα. Μια σχολή Σταυράκου συμπλήρωσε το παζλ. Ινδαρές και Απειρανθίτης μαζί με Κατριτζιδάκη, όλοι μια γενιά. Ύστερα από δεκάδες ντοκιμαντέρ, η διαφήμιση. Με κράτησε μια δεκαετία. Νέες γνωριμίες, νέες τεχνικές. Το 2004 οι σειρές. Βέρα στο δεξί και Έρωτας, ακολούθησε η Πολυκατοικία και η Κύπρος. Εκεί σειρές και θέατρο. Το Jordan στην Λευκωσία. Και μετά Ελλάδα. Το Ένα της Λουκάτου στις Ροές. Η πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία Λούνα Μπαρ με κέρασε ποτό. Νέες γνωριμίες, νέες τεχνικές, νέες συνεργασίες. Θέατρο και σειρές μαζί. Η Επιστροφή, οι Άγριες Μέλισσες, ο Όρκος. Και το Τάνγκο Μπαρ του Κοροβέση στο Άβατον. Τώρα οι Πανθέοι, η 16η σειρά και συνεχίζουμε, έως ...