Γιατί είμαι μύγα

Ο ρεαλισμός κρύβει ένα πόνο. Σαν μια μύγα που κάθεται πάνω σε ένα ολάνθιστο αγριολούλουδο. Συμπεριφέρεται σαν μέλισσα, πάει από άκρη σε άκρη αλλά έχει μόνο πόδια, όχι προβοσκίδα. Δεν μπορεί να δοκιμάσει το θεσπέσιο νέκταρ αυτού του νέου λουλουδιού της άνοιξης. Μπορεί μόνο να κάτσει πάνω του, ίσως και να το χέσει ή να την δροσίσει.

Η μύγα θα ήθελε να είναι μέλισσα; Μάλλον, όχι. Το να είσαι μέλισσα συνεπάγεται την ύπαρξη προβοσκίδας. Δεν μπορείς να κάτσεις πάνω σε ένα δροσισμένο από την αυγή πέταλο. Η φύση σου σε καλεί να συλλέξεις το νέκταρ από το λουλούδι, να το πας στη φωλιά, να φροντίσεις τα μικρότερα μέλη, να είσαι εργατική και να γεμίσεις την αποθήκη. Δεν μπορείς να είσαι περίεργη, δεν έχεις χρόνο για αυτά. Πρέπει να παράγεις έργο, για σένα, για τους άλλους, για τη βιωσιμότητα του οικοσυστήματος, για την ίδια την ανθρωπότητα.

Γιατί αγαπάμε τόσο πολύ τις μέλισσες; Το έχεις σκεφτεί; Τρομάζουμε όμως με την ιδέα ότι κάποιες από αυτές παρανόμισαν και έχτισαν τις φωλιές τους στο άνοιγμα μιας βρύσης ή πίσω από τη πόρτα της αποθήκης. Τις κυνηγάμε και τις ψεκάζουμε. Έχω ακούσει και μερικά «ωχ». Έχω δει και τον τρόμο στα μάτια των ανθρώπων όταν μάθουν ότι μια μέλισσα ή πολλές αυτών κατοίκησαν σε απαγορευμένη περιοχή.

«Μα και φυσικά μπορούν να κατοικούν όπου θέλουν: στα δάση, στα δέντρα, μέσα στις μελισσοφωλιές, στα ειδικά σχεδιασμένα μελίσσια, αλλά όχι στα σπίτια μας, στα κεραμίδια μας ή στις τρύπες μας».

Έχετε παρατηρήσει την έντασή τους; Λες και χτυπάνε κάρτα, πρέπει να τηρήσουν το 8ωρο: ξύπνημα, έξοδος, μάζεμα, επιστροφή, και ξανά μέχρι να σκοτεινιάσει, να μη βλέπουν καλά, μέχρι η απουσία να σημάνει τη λήξη τους.

Γιατί να μην είμαι μύγα, λοιπόν; Τουλάχιστον θα ήμουν ήδη σεσημασμένη στη συνείδηση των πολλών, ανεπιθύμητη, βρώμικη και εξόριστη. Θα είχα την τιμητική μου το καλοκαίρι, όπου εν αντιθέσει με όλους τους άλλους εγώ θα κυκλοφορούσα άνετα στους 40 βαθμούς. Θα απολάμβανα την πρωινή δροσερή πάχνη στους βολβούς, τις χρυσοσταλίδες στα πέταλα, την αφή και το μαλακό δέρμα των ζώων, χωρίς καμία υποχρέωση. Σαν ένας πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος. Κανείς δεν θα απαιτούσε να είμαι εργατική, να υπηρετώ καμία βασίλισσα ή Θεό, παρά μόνο να διατηρώ το υποτιμητικό βλέμμα στα μάτια των ανθρώπων, πράγμα διόλου δύσκολο δεδομένης της αποστροφής τους για εμένα.

Αλλά τι ξέρουν κι αυτοί; Τιμούν τη μέλισσα, όμως τη σκοτώνουν ή τη φοβούνται. Σε μερικούς προκαλεί και αλλεργική αντίδραση: είναι έτσι από φυσικού τους δηλαδή. Γεννήθηκαν με απέχθεια για τη μέλισσα. Τόση διχογνωμία, τόσα κοινωνικά κινήματα υπέρ της διάδοσης και προστασίας της μέλισσας, τόση συζήτηση και διαφωνίες. Το θέμα φτάνει μέχρι την πολιτεία, τα πρωινάδικα, τους διεθνείς οργανισμούς, τα στόματα των πολιτικών και των περιβαλλοντολόγων. Ενώ εμένα με αντιπαθούν όλοι, σταθερά, κυνικά και χωρίς καμία διαφωνία. «Οι βρωμόμυγες - κοίτα πως έχεσαν τα πάντα».

Κάθομαι, λοιπόν, πάνω στο πέταλο, χωρίς καμία προσδοκία των άλλων για εμένα, χωρίς καμία κοινωνική υποχρέωση, χωρίς καμία ανάγκη να δικαιολογήσω τη ραστώνη ή την αργία μου.

Γιατί είμαι μύγα.