Η ψωρίαση στο 2022 μου: Ένας προσωπικός απολογισμός

Ήταν 2017 όταν είχα την ανάγκη να εφεύρω έναν χαρακτήρα για να εκφράσω στα social media τη σκέψη μου χωρίς να έχω το άγχος της κατακραυγής, της κριτικής, του σχολιασμού. Βλέπετε, όταν δημιουργείς έναν χαρακτήρα −μόνο που τον χρησιμοποιείς− νιώθεις αυτομάτως πως μεταμορφώνεσαι και δεν μιλάς πλέον εσύ.

Λίγα χρονιά μετά η Αθηνά με στήθος Α και κενό στα δόντια επέστρεψε και μάλιστα πιο ώριμη, πιο προβληματισμένη, πιο σίγουρη και ταυτόχρονα με μια μικρή νοσταλγία αφού κάποτε η περσόνα αυτή σχολίαζε προβλήματα και μάστιγες που δυστυχώς υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα. Έχω καιρό να γράψω, να εκφραστώ, να μιλήσω. Και όμως, χθες το βράδυ μου βγήκε πιο αβίαστα από πότε να κάνω τον δικό μου απολογισμό για το 2022. Θα μου πείτε χ*******ε. Θα σας πω ότι μπορεί και όχι. Γιατί ποιος σου λέει πως δεν ζήσαμε παρόμοιες καταστάσεις αυτές τις 365 μέρες, πως είσαι μόνος και πως όλοι είχαμε τις στιγμές που βλέπει κανείς μόνο στα social media;

Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.

Φέτος, πραγματικά, και στην καθημερινή ζωή και σ’ αυτή των social είχα ωραίες στιγμές. Πολλά ξενύχτια, μια δημιουργική δουλειά, ευχάριστες στιγμές, με αποτέλεσμα να ακούω πιο συχνά από τη φράση «τι κάνεις;» αυτή: «τη ζωάρα σου να κάναμε, ρε Κλήμη». Και πράγματι, όταν πήγα να τοποθετήσω τα 6 πιο ευχάριστα moments του 2022, ήταν περισσότερα από 6. Από τη μία αυτό είναι ευλογία − σημαίνει πως οι όμορφες στιγμές δεν προσμετριούνται. Από την άλλη όμως, είναι και αυτές οι στιγμές που δεν θα δει κανείς στον κυβερνοχώρο, με αποτέλεσμα συχνά να σχηματίζεται λάθος εικόνα για τον άλλον. Ή καλύτερα, μία διαστρεβλωμένη εικόνα που ο άλλος έχει επιλέξει να δείξει.

Εγώ σήμερα θα ανοίξω τα χαρτιά μου. Για όλους εμάς που μπορεί να μας βλέπατε σαν την ψυχή της παρέα, τα party animals και την perfect life, ενώ είχαμε ρίξει το κλάμα της ζωής μας όταν έκλεινε η πόρτα. Για όλους εμάς που η ταλαιπωρία μας, όσο μπορούσαμε να την κρατήσουμε, δεν βγήκε προς τα έξω και δεν επηρέασε την καθημερινότητά μας. Για όλους εμάς που παλέψαμε με μια αυτοάνοση ασθένεια και με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αν κάνω ένα flashback στον περσινό Ιανουάριο, αυτό που αντικρίζω είναι εμένα να πιέζω τον εαυτό μου, τον περίγυρό μου να φωνάζει «ρε αγχώνεσαι πάρα πολύ», «κουράζεσαι χωρίς λόγο και δεν δίνεις χρόνο στον εαυτό σου», «Αθηνά, δεν τρως», «Αθηνά, δεν κοιμάσαι» και φυσικά τη μαμά μου, πρωτοστάτης, να προσπαθεί να με προλάβει από την κατρακύλα. Η ζωή που δεν έβλεπε ο κυβερνοχώρος μου, αλλά αντιθέτως φανταχτερά events με τη δουλειά, εξόδους με φίλες, όμορφες εμφανίσεις. Ανά έναν μήνα μια Αθηνά με στήθος Α στο νοσοκομείο, μια Αθηνά μονίμως άρρωστη, που έτρεχε να προλάβει τα πάντα και τελικά έχανε την ουσία. Μια Αθηνά με στήθος Α μονίμως στο τρέξιμο και στην αγωνία.

Όσες προειδοποιήσεις και να ήρθαν, εκείνη δεν ξύπνησε ποτέ, με αποτέλεσμα τον Μάιο του 2022 να βρεθεί σπίτι της με κρίση πανικού που την οδήγησε στο νοσοκομείο με οριακά μηδενικό σφυγμό, όπως είπαν οι γιατροί στη μητέρα της, με ορούς, ηρεμιστικά και βιταμίνες. Πάλι καλά, δίπλα της άνθρωποι, φίλοι, συνάδελφοι που προσπαθούσαν να της δείξουν πόσο την καταλαβαίνουν και πως είναι εκεί για εκείνη. Μετά από αυτό το σοκ που υπέστη ο οργανισμός της τής χτύπησε την πόρτα και ένα αυτοάνοσο δερματολογικό νόσημα που ήρθε να την αποτελειώσει και να την οδηγήσει στη σκέψη πως τίποτα δεν διορθώνεται. Ήταν καλοκαίρι. Ναι, ο μήνας που βγαίνουμε με τα μαγιό, τα σορτς και τα mini φορεματάκια. Ήταν Ιούλιος όταν ξύπνησε με καντήλες σε όλο της το σώμα, από το πρόσωπο ως την πατούσα. Η ντροπή την έκανε να βγαίνει στους 40 βαθμούς με παντελόνες και με ψυχολογία που είχε πιάσει πάτο. Με ατελείωτες ώρες κλάματος όταν έκλεινε η πόρτα, λίγο πριν πάει δουλειά, λίγο πριν βγει, λίγο πριν ζήσει το καθετί. Με ανθρώπους που την σήκωσαν –κυριολεκτικά– από το πάτωμα ενώ εκείνη κοπανιόταν και έκλαιγε γιατί ντρεπόταν να βγει έξω, και με άλλους που φεύγανε θεωρώντας πως γκρίνιαζε και τους χάλαγε τη φάση, παίρνοντας το πλοίο για την πιο μακρινή διαδρομή.

Αυτό ήταν το καλοκαίρι της/μου, που προσπάθησα να μην καταλάβει κανείς. Μέγα λάθος. Και ξέρετε γιατί; Γιατί δεν είναι ντροπή να έχεις αυτοάνοσο, δεν είναι λάθος να βγεις στην παραλία με δυσμορφίες, δεν μπορεί αυτό να σε κάνει να σταματάς να ζεις, να γελάς, να ερωτεύεσαι, να δουλεύεις, να εμπιστεύεσαι. Ναι, εγώ για ένα μικρό διάστημα το έκανα. Πήγαινα δουλειά −στη δουλειά μου που τόσο λατρεύω− με το ζόρι, έβγαινα με κελεμπίες, δεν έκανα μπάνιο στη θάλασσα, απέφευγα το βόλεϊ, που τόσο πολύ αγαπώ, για να μην μπω στη διαδικασία να απαντάω σε αυτές τις κλισέ ερωτήσεις του τύπου «τι είναι αυτά;», «είναι κολλητικό;». Έκλαιγα περισσότερο από όσο μιλούσα. Και εκεί έρχεται η στιγμή που πιάνεις official πάτο και επιβάλλεται ΟΝΤΩΣ να σηκωθείς και να αντιμετωπίσεις αυτό που σε οδηγεί να κάνεις ό,τι δεν θες.

Μετά από 5 μήνες ψυχανάλυσης, ομοιοπαθητικών, καλής ψυχολογίας, 38.483 ενέσεων, 8.929.282 φαρμάκων, γιατρών που με έβγαλαν από τον βούρκο θυμίζοντάς μου πώς είναι να ζεις όμορφα, ανθρώπων που έμειναν να μου κρατάνε το χέρι ακόμα και όταν η Αθηνά δεν ήταν αυτό το χαρούμενο πλάσμα που είχαν συνηθίσει. Και όχι γιατί η σταγονοειδής ψωρίαση, από την οποία πάσχω, έφυγε −αυτό είναι κάτι που δεν φεύγει ποτέ− αλλά γιατί εγώ δεν του επιτρέπω να εμφανιστεί. Και πώς γίνεται αυτό;

Λίγα λόγια για τις αυτοάνοσες ασθένειες

Πολλοί δεν γνωρίζουν για τις αυτοάνοσες ασθένειες κι αυτό γιατί, για κάποιο λόγο, δεν τις συζητάμε ποτέ. Κι όμως, έχει τόσος κόσμος και συζητήθηκε σε δημόσιο επίπεδο πρώτη φορά σε επεισόδιο του «Maestro» − τη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη για την οποία δεν θα σταματήσουμε να συζητάμε ποτέ καθώς φαίνεται. Η αλήθεια είναι ότι από αυτοάνοσα πάσχει ένας στους τρεις ανθρώπους και συζητήθηκε σε σειρά το 2022. Αφήνω αυτό εδώ και προχωράω.

Η ψωρίαση μπορεί να είναι μια κληρονομική αυτοάνοση ασθένεια αλλά αυτό δεν σημαίνει πως, αν την έχεις, θα σου εμφανιστεί απαραιτήτως. Θα την εμφανίσεις όμως αν το επιτρέψεις, όπως έκανα εγώ στον εαυτό μου. Με τα απερίγραπτα ξενύχτια, το θανατηφόρο άγχος, το αδιανότητο stress, την κακιά διατροφή και τα ποτά. Κανείς δεν είπε να μην τα κάνουμε αυτά. Το θέμα είναι για πόσο και οι λόγοι. Γιατί εμένα το σώμα μου μού μίλαγε και έφερνε αντίσταση, αλλά εγώ δεν το άκουγα...

Η ψωρίαση μπορεί να εξαφανίζεται για μεγάλα διαστήματα, όπως στη δική μου περίπτωση που εδώ και 5 μήνες η καλή ψυχική μου υγεία μού έχει φέρει και ένα υγιέστατο δέρμα − με εμένα να φοράω mini ξανά.

Η ψωρίαση αντιμετωπίζεται με διάφορους τρόπους. Πρώτος και κυριότερος, να επισκεφτείτε και να εμπιστευτείτε τον γιατρό σας. Μιλάει η εμπειρία τώρα. Αυτή που έκανε λάθη και τα πλήρωσε ακριβά. Γιατί άργησα να πάω σε γιατρό θεωρώντας πως είναι κάτι που θα περάσει μόνο του.

Η ψωρίαση και γενικότερα τα αυτοάνοσα δεν είναι μεταδοτικά.

Η ψωρίαση είναι ένα αυτοάνοσο και ο τρόπος που θα το διαχειριστούμε είναι στο χέρι μας. Όλα είναι στο χέρι μας. Και όταν δεν είναι, μπορούμε να βρούμε τον τρόπο να τα αντιμετωπίσουμε και να μας προστατεύσουμε.

Αυτός είναι ο απολογισμός της Αθηνάς με στήθος Α, ο δικός μου προσωπικός απολογισμός.

Η χρονιά δεν ήταν δύσκολη. Εγώ την έκανα δύσκολη. Δεν ήμουν γκαντέμω, απλώς κλήθηκα να αντιμετωπίσω δυσκολίες και συγκυρίες που δεν φανταζόμουν, καθώς πάντα είχα το λάθος mentality «δεν θα συμβεί σε εμένα». Δεν ήμουν άτυχη, αλλά ευτυχώς ήμουν πολλή δυνατή. Έπιασα πάτο και σηκώθηκα. Έτσι είναι η ζωή μας και έτσι θα είναι. Και το σκεπτικό της τέλειας ζωής που μπορεί να βλέπουμε στην οθόνη κάποιου, θεωρώντας πως έτσι θα είναι και για εμάς, δεν είναι μέτρο σύγκρισης γιατί δεν υπάρχει. Και στο κάτω κάτω αν υπήρχε η τέλεια ζωή, τι θα μαθαίναμε;

Το βιβλίο των φετινών αναμνήσεων κλείνει και ετοιμάζεται να ανοίξει ένα καινούργιο. Αυτό το νέο κεφάλαιο περιλαμβάνει τους ανθρώπους μου, τους γονείς μου και την ευρύτερη οικογένειά μου που με τράβηξε από τον βούρκο και δεν με άφησε να βουλιάξω, τα σημάδια που μου μείνανε σαν λάβαρο και τη δύναμη που μου έδωσε εκείνος ο τελευταίος ορός που μου χορηγήσαν στην πρώτη και τελευταία μου, ελπίζω, κρίση πανικού.

Και λέω τελευταία γιατί πλέον έχω τη δύναμη να την προλάβω πριν μου χτυπήσει την πόρτα. Γιατί έχω θέληση, όρεξη, καρδιά, ψυχή να ζήσω. Υγιής, ξεκούραστη και πάνω από όλα έτοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα. Χωρίς, όμως, να φέρω εγώ τον εαυτό μου αντιμέτωπο με κάτι μόνο και μόνο γιατί με παραμέλησα.

Μην σας αφήσετε ποτέ. Μην επιτρέψετε να πέσετε και να μείνετε πεσμένοι. Μην παραιτηθείτε και κυρίως μην σας υποτιμήσετε ή υποβιβάσετε.

Εγώ το έκανα και με αυτό το εφόδιο κάνω step into στο 2023. Με πολλή αυτοεκτίμηση που τη φετινή χρονιά έμαθα μαζεμένα όσα δεν είχα μάθει τις προηγούμενες − τι πραγματικά αξίζει η Αθηνά με στήθος Α και τι μπορεί να καταφέρει.

Ανοίξτε και εσείς αυτό το νέο βιβλίο δίνοντάς σας πρώτα μια αγκαλιά για αυτά που καταφέρατε και ετοιμαστείτε για αυτά που έρχονται. Χωρίς να φοβηθείτε ποτέ. Cheers.