Ο 24χρονος Κωνσταντίνος Καμάρας, Παραολυμπιονίκης στο άλμα εις μήκος, μιλάει στην ATHENS VOICE και δεν μασάει τα λόγια του.
Το 2016 είχε δηλώσει πως ελπίζει το 2020 να είναι στο Τόκιο. Το μόνο που άλλαξε είναι η ημερομηνία. Γιατί κατά τα άλλα ο 24χρονος Κωνσταντίνος Καμάρας, Παραολυμπιονίκης στο άλμα εις μήκος, ότι λέει το κάνει. Δεν το λέω επειδή πέρα από αθληταράς, για μένα είναι ένας φίλος ζωής, αλλά γιατί από όταν τον θυμάμαι αγωνίζεται χωρίς σταματημό, για τα πάντα. Το 2015 είχαμε την τελευταία μας γραπτή κουβέντα, επέστρεψε πριν λίγες μέρες από το Τόκιο και πιστεύω πως έπρεπε να ξανασυζητήσουμε.
Εσείς τι λέτε;
Aς μάθουμε την ιστορία του..
Κωνσταντίνε μου, μόλις γύρισες από Τόκιο οπότε λέω να σε μπω «στο ψητό» αφού τα έχεις φρέσκα. Πρώτη συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Θέλω να μου πεις τα 5 πιο κουλά πράγματα που συνέβησαν και δεν θα τα ξεχάσεις ποτέ.
Ας αρχίσουμε από τα απλά, μέχρι πολύ πρόσφατα δεν είχα φανταστεί, ούτε καν ονειρευτεί πως θα συμμετάσχω σε μια Ολυμπιάδα. Το ότι αυτό έγινε πραγματικότητα, ήταν το πιο κουλό πράγμα που δε θα ξεχάσω ποτέ! Ήμουν εκτός Παραολυμπιονίκης στην 16η Παραολυμπιάδα!
Δεν είδαμε Τόκιο. Το γνωρίζαμε, το περιμέναμε, και παρόλα αυτά μου έκανε τρομερή εντύπωση το να είμαι σε μια πόλη, σε μια άλλη χώρα, αλλά να μην μπορώ να τη γυρίσω και κατά συνέπεια να μη τη δω. Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι αθλητές στους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς αγώνες φέτος, δε μπορούσαν να βγουν από το Ολυμπιακό χωριό, λόγω Covid, παρά-μόνο για να πάνε σε γήπεδα προπόνησης με συγκεκριμένα λεωφορεία της διοργάνωσης. Μου Πήρε λοιπόν 2-3 μέρες να συνειδητοποιήσω πως είμαι στο Τόκιο, αρχικά γιατί ΗΜΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΤΟΚΙΟ (επίτευγμα που δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσει κάποιος για τον εαυτό του) και ύστερα, γιατί δεν είδα Τόκιο, παρά μόνο το Ολυμπιακό χωριό, και τα δρομολόγια του λεωφορείου.
Μετά τον αγώνα μου, δε μπορούσα να βγω από το Ολυμπιακό στάδιο. Είχα εγκλωβιστεί, χωρίς τηλέφωνο μαζί μου και κανείς δε μιλούσε αγγλικά. Έκατσα κάπου, μετά από λίγη ώρα πέρασε ανά λεωφορείο, το σταμάτησα και μπήκα μέσα. Κάπως έτσι σώθηκα.
Τα κρεβάτια ήταν από χαρτόκουτα. Ναι, από χαρτόκουτα.
Στο χωριό μέσα, είχε κάτι λεωφορειάκια Toyota, τα οποία ήταν αυτόνομα, δηλαδή δεν είχαν οδηγό. Μια μέρα λοιπόν πάω να πάρω τέτοιο λεωφορείο και δεν υπήρχαν πουθενά. Μετά ενημερώθηκα πως τα κόψανε γιατί ένα απ'αυτά πάτησε έναν αθλητή. Δεν τον τραυμάτισε σοβαρά γιατί τα λεωφορεία αυτά πήγαιναν πολύ αργά αλλά ο αθλητής αυτός δεν αγωνίστηκε.
Ήσουν στο αεροπλάνο για Τόκιο. Τι σκεφτόσουν; Τι σε άγχωνε πιο πολύ; Και πιο είναι το «φάρμακο» σου σε αυτές τις περιπτώσεις;
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ιδιαίτερο άγχος. Θα το χαρακτήριζα καλύτερα ως αγωνία. Περίμενα πως και πως το κάθε τι πράγμα που θα γινόταν, από την τελετή έναρξης, να δω το Ολυμπιακό χωριό και να το γυρίσω όλο, τα δώρα που θα μας δίναν, και φυσικά τον αγώνα μου. Έναν αγώνα στη μεγαλύτερη σκηνή του αθλητισμού. Θα απέδιδα όμως όπως ήθελα; Θα ήταν ένας καλός αγώνας; Η coach μου δεν είχε έρθει καθώς δεν ήταν στην ελληνική αποστολή. Αυτό με άγχωνε λίγο. Η απάντηση; Καλή παρέα. Αυτό με έκανε να τα ξεχάσω όλα, και να το χαρώ!
Αν μπορούσες μέσα σε λίγες προτάσεις να έλεγες σε κάποιον την ιστορία σου και την πορεία σου ως εδώ, τι θα έλεγες;
Έκανα στίβο από μικρός. Μέσα στο στίβο είχα ένα εγκεφαλικό επεισόδιο το οποίο μου άφησε μια αναπηρία. Τρία χρόνια μετά επέστρεψα στο στίβο, αυτή τη φορά στους ΑΜΕΑ. Είχα νίκες, ήττες, και ατυχίες πολλές. Ήθελα πολλές φορές να τα παρατήσω αλλά δεν το έκανα.
Το 2014 κέρδισα ασημένιο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό, το 2015 βγήκα 5ος στο Παγκόσμιο, όπου έσπασα το πόδι μου στον αγώνα. Το 2016 δεν ήμουν στο Ρίο, ενώ είχα πιάσει το όριο. Από το 2017 έως το 2019 δεν κατέβηκα σε αγώνες. Το 2020 επέστρεψα. Και το 2021 ήμουν στο Τόκιο.
Βγήκες 6ος Παραολυμπιονίκης, κάτι το οποίο είναι τρελό για εμένα και για όλους. Για εσένα τι ήταν;
Τρελό. Μπορούσα να έχω κερδίσει και την τρίτη θέση αλλά δεν είχα καλό αγώνα. Δεν με πειράζει, δε στέκομαι τα αρνητικά. Θα γίνει την επόμενη φορά.
Όταν ξεκίνησες άλμα εις μήκος, περίμενες ποτέ ότι θα έφτανες ως εδώ; Ή το είχες περισσότερο ως χόμπι; Σε ρωτάω γιατί το ξέρουμε όλοι πλέον πως ο επαγγελματικός αθλητισμός έχει δυσκολέψει αρκετά και πρέπει κανείς να το κυνηγήσει όντως πολύ..
Δε το είχα φανταστεί ποτέ μου. Όσο μεγάλο επίτευγμα φαίνεται σε κάποιον που δεν ασχολείται με το χώρο, τόσο μου φαίνεται κι εμένα κάθε βράδυ που κλείνω τα μάτια μου πριν με πάρει ο ύπνος. Δε το περίμενα ποτέ.
Ο στίβος για εμένα ξεκίνησε ως χόμπι από πολύ μικρή ηλικία. Αν δεν είχα πάθει το ατύχημα ίσως να μην έφτανα ποτέ να συμμετάσχω σε μια Ολυμπιάδα. Ο επαγγελματικός αθλητισμός και ειδικά ο πρωταθλητισμός είναι δύσκολες ενασχολήσεις στην Ελλάδα. Οι παροχές δεν είναι αρκετές και οι περισσότεροι αθλητές όπως κι εγώ ο ίδιος αναγκάζονται να έχουν και άλλο επάγγελμα για να μπορούν να συντηρηθούν οι αθλητικές τους ανάγκες. Επίσης, είναι λίγοι οι αθλητές που έχουν κάποια είδους χορηγία και θέλω να ευχαριστήσω το Milko και την εταιρία Δέλτα που ήταν οι πρώτοι και μέχρι στιγμής, οι μόνοι χορηγοί που πίστεψαν σε μένα και με στηρίζουν.
Πέρα από το οικονομικό κομμάτι, ο χρόνος που διέθεσα στον αθλητισμό για να φτάσω σε αυτό το επίπεδο ήταν και συνεχίζει να είναι παρά πολύς. Δεν είναι μόνο οι προπονήσεις, αλλά και οι αποκαταστάσεις, θεραπείες και άλλες υποχρεώσεις. Οι θυσίες, επίσης πολλές. Από μειωμένες καλοκαιρινές διακοπές (φέτος μηδενικές) μέχρι μειωμένα έως ανύπαρκτα ξενύχτια και βόλτες.
Ό,τι προσπάθεια έχω καταβάλει στο παρελθόν, χρόνο με το χρόνο συσσωρεύεται και η βελτίωση στις αποδόσεις δεν έρχεται από τη μια μέρα στην άλλη αλλά σε βάθος χρόνου. Τα δύο βασικότερα στοιχεία της συνολικής προσπάθειας που με έφτασαν να είμαι εκτός παραολυμπιονίκης θα έλεγα πως είναι οι ατέλειωτες μάχες που έχω δώσει και η επιμονή μου.
Θέλω να μάθω μια μέρα σας στο Τόκιο, μπορώ;
Στις μεγάλες διοργανώσεις υπάρχει ένα έθιμο. Ο κάθε αθλητής έχει 10-15 καρφίτσες με τη σημαία της χώρας του και ανταλλάζει καρφίτσες με άλλους αθλητές, προκειμένου να δημιουργηθεί μια συλλογή. Αυτό λοιπόν ήταν μια καθημερινή ενασχόληση για πολλούς. Επίσης μέρος της καθημερινότητας ήταν το ατελείωτο φαγητό στα εστιατόρια του Ολυμπιακού χωριού τα οποία είχαν κουζίνες από πολλά μέρη του κόσμου. Επίσης κάναμε άπειρα ψώνια στα μαγαζιά του χωριού, τα οποία είχαν διαφορά σουβενίρ και ρούχα για τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς αγώνες, και τέλος, κάναμε πολύ προπόνηση.
Όσο πλησίαζαν οι αγώνες τα ψώνια και οι βόλτες μειωνόντουσαν και οι ξεκούραση ήταν μεγάλο μέρος της ημέρας. Προσωπικά πέρασα πολύ χρόνο και στο ιατρείο της ομάδας με γιατρούς και φυσικοθεραπευτές καθώς είχα διάφορους μικροτραυματισμούς.
Οι Παραολυμπιακοί ήρθαν στο τέλος. Εσύ όμως τι σχεδιάζεις;
Αρχικά ξεκούραση. Μετά από μια επιτυχία, πριν αναζητήσω την επόμενη θέλω λίγο χρόνο να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί, να το χαρώ, να το γιορτάσω, και τέλος να δω τι θα μπορούσε να έχει πάει καλύτερα.
Επόμενος μεγάλος στόχος είναι το παγκόσμιο πρωτάθλημα του χρόνου, πάλι στην Ιαπωνία. Λίγο πιο μακρινός στόχος αλλά ίσως ο πιο σημαντικός είναι οι α Παραολυμπιακοί αγώνες στο Παρίσι, το 2024.
Αν κάποιος που διαβάζει τα όσα λέμε σήμερα και αντιμετωπίζει αντίστοιχες καταστάσεις με αυτές που αντιμετώπισες εσύ, τι θα του έλεγες;
Αυτό που θα έλεγα είναι πως εμείς οι άνθρωποι έχουμε μια τρομερή ικανότητα να βρίσκουμε λύσεις σε προβλήματα και να εξελισσόμαστε. Από κάθε μια δύσκολη κατάσταση, ζόρικη στιγμή ή ήττα μπορούμε να εστιάζουμε στο πως θα βγούμε δυνατότεροι, δριμύτεροι! Όσοι και να σου πούνε πως «δεν γίνεται» ή ότι «δε μπορείς να τα καταφέρεις», πιστέψτε με, γίνεται! Και μπορείς να τα καταφέρεις!
Αυτός ήταν ο Κωνσταντίνος. Γίνε και εσύ ο Κωνσταντίνος που εσύ θες.
Ακολούθησε την τυπική διαδικασία για την ενοικίαση σπιτιού. Όμως εξαπατήθηκε κι έτσι μια ολόκληρη ζωή 35 ετών μεταφέρθηκε σε αποθήκη και ο ίδιος σε ξενοδοχείο
Από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία μάς ήρθε σαν χαστούκι στο πρόσωπο το ενδεχόμενο να αλλάξει για πάντα η ζωή μας και να ξεχάσουμε τα όσα ξέραμε.
15°
