Εγκυμοσύνη, κορωνοϊός και άλλα δαιμόνια

από τη μ.π @zipounaki

Η δική μου αρχή έγινε τον περασμένο χειμώνα. Λίγο πριν το 2019 γίνει 2020, βρέθηκα να κοιτάω στο μόνιτορ του γυναικολόγου μου μία θολή, μικροσκοπική κουκίδα. Τόσο θολή και τόσο μικροσκοπική, που πιο πολύ την φανταζόμουν παρά την έβλεπα.

O γιατρός μού μιλούσε με ενθουσιασμό όμως εγώ το μόνο που άκουγα ήταν μια φωνή μέσα μου να ουρλιάζει «μαμά μου»... Χρειάστηκα κάποιες μέρες για να συνειδητοποιήσω ότι «ναι ΕΙΜΑΙ έγκυος... «και άλλες τόσες για να πείσω τον εαυτό μου πως τους επόμενους μήνες θα μπορέσω να είμαι ήρεμη και ψύχραιμη. Δηλαδή, όσο ήρεμη και ψύχραιμη θα μού επέτρεπαν οι ορμόνες μου να είμαι... *disclaimer: οι ορμόνες που κάνουν λίμπα τα νεύρα σου και από γλυκιά και χαλαρή σε μεταμορφώνουν σε μέγαιρα δεν είναι μύθος. Οι λιγούρες, από την άλλη, είναι. Αλλά αυτό μπορεί να μείνει μεταξύ μας.* Στο πλαίσιο  της προσπάθειας να γίνω όσο το δυνατόν πιο σωστή απέναντι στο σώμα μου και στο πλάσμα που κολυμπούσε εντός του υποσχέθηκα στον ανώτερο εαυτό μου πως θα μελετούσα όλα τα SOS περί εγκυμοσύνης και μητρότητας αποφεύγοντας ωστόσο τα άσκοπα κλικ στο dr Google και κυρίως τα φόρουμ με τις μανούλες «ταλιμπάν». Επίσης θα πρόσεχα για πρώτη φορά στη ζωή μου τη διατροφή μου και θα ακολουθούσα πιστά τις οδηγίες του γιατρού μου. Ο φάδερ ημών υποσχέθηκε να κόψει το κάπνισμα, να πηγαίνει βόλτα το τρελόσκυλο τα επόμενα 100 χρόνια και να μην γκρινιάζει όταν γκρινιάζω. Α! Και να μη μάθουμε το φύλο του μωρού πριν τη γέννησή του. Θέλαμε το σασπένς της αναμονής αλλά και μια απειροελάχιστη απόσταση σε περίπτωση που τα πράγματα δεν είχαν αίσιο τέλος *disclaimer 2 δεν μπορείς να κρατήσεις καμία απόσταση, δυστυχώς ή ευτυχώς. Μέσα σε μερικά 24ωρα νιώθεις μία απέραντη αίσθηση τρυφερότητας -δεν θα πω αγάπη- για την κουκίδα που έχει ριζώσει στα σωθικά σου*
Το μόνο που είχε απομείνει να κανονίσουμε ήταν το πότε θα λέγαμε τα χαρμόσυνα νέα στους δικούς μας.

Καταλήξαμε πως δεν θα λέγαμε σε κανέναν τίποτα πριν ξεμπερδέψουμε με τις σημαντικές εξετάσεις (ΤΟ άγχος) και ωσότου η κοιλίτσα κάνει την εμφάνισή της. Εφόσον όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν, θα καλούσαμε την Πρωταπριλιά τους φίλους μας στο σπίτι και θα τους σκάγαμε το νέο.

Και κάποια στιγμή θα λέγαμε τα μαντάτα στους γονείς και τα αδέλφια μας. Και μετά ήρθε η πανδημία. Και μετά το λοντάουν... Το πρωταπριλιάτικο πάρτι-έκπληξη πήγε περίπατο, η διάθεσή μας για χαρούμενες ανακοινώσεις χάθηκε και τελικά οι περισσότεροι φίλοι και συγγενείς έμαθαν για την εγκυμοσύνη όταν πια είχα γεννήσει. Και φυσικά η ρουτίνα μας, όλο το διάστημα της εγκυμοσύνης μου δεν είχε καμία σχέση με ότι είχαμε φανταστεί. Δεν είχε συναντήσεις με φίλους, δεν είχε τουρ σε καταστήματα με βρεφικά ούτε Σ/Κ σε κοντινά νησάκια για «ανάσες δροσιάς». Δεν στρίμωξα την κοιλιά μου σε μαγιό εγκυμοσύνης ούτε πέρασα ατελείωτες ώρες ψωνίζοντας χαριτωμένα άχρηστα πράγματα για το παιδικό δωμάτιο.

Κάποια μεσημέρια, δυσκίνητη κι ανυπόμονη, ξάπλωνα στα τσαλακωμένα μας σεντόνια και λιμπιζόμουν παραλίες και παγωμένη coca cola light. Και μετά βουλιάζα στην κινούμενη άμμο των αμφιβολιών. Έχω σίγουρα το γονίδιο της μαμάς; Θα ξέρω τι να κάνω όταν έρθει η ώρα να γεννήσω ή θα βραχυκλώσω στο 1ο λεπτό; Κι αν κολλήσω κορωνοϊό; Κι αν σκάσουν μύτη τα ζόμπι; Στη γέννα θα μπορέσω να σπρώξω όσο πρέπει να σπρώξω; Τι θα γίνει αν μου σπάσουν τα νερά στο σούπερ μάρκετ; Το μωρό μου θα είναι καλά; Θα με συμπαθήσει; Κι εγώ; Θα το αγαπάω τόσο απόλυτα κι αδιαπραγμάτευτα όσο όλοι μου λένε; Θα ξέρω τι να κάνω όταν δεν θα ξέρω τι να κάνω; Θα μπορέσω να το θηλάσω; Κι αν πονάω; Κι αν δεν θέλει; Κι αν ΔΕΝ ΜΕ θέλει;               

Κάποιες φορές κοιταζόμουν για ώρα στον καθρέφτη. Μια μεγάλη κοιλιά και δύο τεράστια στήθη. Και τα μαλλιά μου πιο πλούσια και λαμπερά από ποτέ - ένα από τα καλά των ορμονών της εγκυμοσύνης. Με παρατηρούσα καχύποπτα από πάνω ως κάτω ξανά και ξανά ψάχνοντας να βρω πάνω μου αυτό το κάτι που θα φανερώνει πως «το έχω». Τίποτα. Κι οι μέρες κυλούσαν πιο αργά κι από μέλι στον τοίχο. Ανάμεσα σε απίθανη ευτυχία, παρανοϊκούς φόβους -ευτυχώς της στιγμής- και βόλτες στα πάρκα και τα στενά της γειτονιάς.                               

Με τον φάδερ ημών ζήσαμε το μεγαλύτερο μέρος της εγκυμοσύνης στο σπίτι χωρίς να δούμε άνθρωπο αλλά η αλήθεια είναι πως η φάση είχε και τα καλά της και νομίζω ότι σε αυτά οφείλω μεγάλο μέρος της ηρεμίας που τελικά κατάφερα και είχα στο μεγαλύτερο κομμάτι της εγκυμοσύνης μου.

Ποια ήταν αυτά τα καλά της υπόθεσης;

Έχουμε και λέμε:

• Γλιτώσαμε από τις δικαιολογίες που θα έπρεπε να εφεύρουμε για να αποφύγουμε τα πάρε δώσε με αδιάκριτους συγγενείς και μαζί με αυτούς αποφύγαμε και τις υποδείξεις/συμβουλές τους. Μας έλειψαν βέβαια οι συναντήσεις με τους φίλους μας.
• Σωθήκαμε από τις άβολες, συχνά προβοκατόρικες, συζητήσεις που όλο και κάποιος καλοθελητής θα ανοίξει, με τοπ 5 θέματα τη σατανική καισαρική, τον ιερό θηλασμό, τη ζωή μετά τη γέννα, την ανατροφή του παιδιού, τη βάφτιση (δεν θέλω να σας σοκάρω αλλά από το 1976 η βάπτιση δεν είναι προϋπόθεση της ονοματοδοσίας).
• Στερηθήκαμε το σινεμά και τις εξόδους σε αγαπημένα εστιατόρια αλλά αυτός ίσως και να είναι ένας από τους λόγους που πήρα 12 κι όχι 112 κιλά.
• Γλιτώσαμε από τα έξοδα ρούχων εγκυμοσύνης, αφού δεν είχαμε να πάμε πουθενά...
• Αγόρασα μόνο δύο άνετα κολάν για τις βόλτες μας.
• Αποφύγαμε την ταλαιπωρία του ελληνικού δημοσίου αφού οι γραφειοκρατικές διαδικασίες χρειάστηκαν μόνο μερικά κλικ αντί για ατελείωτες ώρες σε ουρές αναμονής.                          
• Δεν μας κούρασαν ούτε μια φορά τα πηγαινέλα στο γιατρό μας καθώς η κίνηση στους δρόμους ήταν ανύπαρκτη και το παρκάρισμα στο κέντρο παιχνιδάκι.
• Και τέλος (το καλύτερο) γλιτώσαμε τη φασαρία των επισκέψεων στο μαιευτήριο και περάσαμε τα πρώτα 24ωρα της νέας μας πραγματικότητας σε ένα ήσυχο περιβάλλον οι 3 μας, ήρεμοι και εκστασιασμένοι από τη γνωριμία μας. Και ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί. Νομίζω πως κάπως έτσι θα πρέπει να βιώνουν οι γονείς τα πρώτα 24ωρα με το μωρό τους. Συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους να το προτιμήσουν όταν επιστρέψουμε στην κανονικότητα και στα μαιευτήρια επιτραπούν ξανά οι επισκέπτες.