Έ, γείτονα! Ρώτησέ με, αν χρειάζομαι βοήθεια

Αγαπητέ αναγνώστη,

Θέλω να πιστεύω ότι το όνομά μου, η ηλικία μου, το φύλο μου, ή η εθνικότητά μου δεν σε ενδιαφέρουν. Τα παρακάτω γεγονότα συνέβησαν στην περιοχή του Γκύζη, σε μια από τις πυκνοκατοικημένες αστικές περιοχές του κέντρου των Αθηνών.

Είναι περίπου τέσσερις το απόγευμα και επιστρέφω στο σπίτι. Στην είσοδο της πολυκατοικίας, ένας άνθρωπος κάθεται στα σκαλιά. Στην πολυκατοικία μένω δυόμιση μήνες, και τον έχω συναντήσει δυο τρεις φορές, τυχαία στην πολυκατοικία. Δηλαδή δεν ξέρω ούτε σε ποιόν όροφο μένει, ούτε καν το όνομά του. Από τυπική ευγένεια, του λέω:

- «Καλησπέρα, είστε καλά;»

- Μου απαντάει μονολεκτικά «όχι», χωρίς καν να με κοιτάξει. Τι ήθελα και ρώτησα, ήταν η πρώτη μου σκέψη για να είμαι ειλικρινής.

- «Τι έχετε;» τον ξαναρωτάω.

- «Με πονάει πολύ το στομάχι μου, πέρυσι έπαθα δύο φορές παγκρεατίτιδα.» Οι κουβέντες του είναι οι απολύτως απαραίτητες και βγαίνουν με προσπάθεια. Έτυχε να γνωρίζω κάποιον που έπαθε παγκρεατίτιδα και ξέρω ότι μπορεί ακόμα και να πεθάνεις αν καθυστερήσεις να πας σε νοσοκομείο για περίθαλψη.

- «Έχετε ειδοποιήσει κάποιον, να πάτε σε ένα νοσοκομείο;»

- «Πήρα τηλέφωνο στο 166 πριν καμιά ώρα.»

- «Ε θα έρχονται όπου να ναι.»

- «Τι να έρχονται, έχω πάρει δύο φορές και μου λένε δεν έχουν ασθενοφόρο. Μου είπαν να πάω μόνος μου στο «ΕΛΠΙΣ» που εφημερεύει». Δυστυχώς έχω ξανακούσει παρόμοια ιστορία, να μην υπάρχει διαθέσιμο ασθενοφόρο, τουλάχιστον στην Αθήνα.

Ξαναπαίρνει τηλέφωνο μπροστά μου. Τους λέει για οξύ πόνο στο στομάχι, και αναφέρει δύο επεισόδια παγκρεατίτιδας την περσινή χρονιά. Η απάντηση ίδια: δεν υπάρχει ασθενοφόρο αυτή τη στιγμή, θα πρέπει να περιμένετε, ή να πάτε μόνος σας στο νοσοκομείο ΕΛΠΙΣ που εφημερεύει. Εκείνη τη στιγμή, τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα. Μα γίνεται να υποφέρεις και να μην υπάρχει ασθενοφόρο; Και αυτός ο άνθρωπος προφανώς μένει μόνος του, πάντως έχει μια ώρα στο πεζοδρόμιο και περιμένει. Δεν πήρε κάποιον συγγενή του, δεν ξέρω αν έχει κοντινούς συγγενείς και τι σχέσεις έχει μαζί τους. Κάθεται στο πεζοδρόμιο, μόνος και απελπισμένος εδώ και καμιά ώρα. Άσχημο πράγμα.. Να μη συμβεί σε κανέναν... Σίγουρα δεν είναι ώρα ούτε για κριτική, ούτε για κλάψες. Λύση θέλουμε, όχι αμπελοφιλοσοφίες:

- «Να καλέσουμε ένα ταξί, να σας πάει στο νοσοκομείο;» Σκέφτομαι και λεφτά να μην έχει ο άνθρωπος, θα δώσω πέντε ευρώ στον ταξιτζή να τον πάει στο νοσοκομείο, δίπλα είναι.

- «Όχι, άμα δεν πάω με ασθενοφόρο, δεν θα με εξετάσουν ποτέ, θα με αφήσουν να περιμένω.» Μα τί λέει; Θα πας στο νοσοκομείο με οξύ πόνο στο στομάχι, με ιστορικό παγκρεατίτιδας και θα σε αφήσουν να περιμένεις; Ίσως και να έχει δίκιο. Ίσως κάποιοι από εσάς να έχουν παρόμοιες ή και χειρότερες ιστορίες. Ίσως απλά είμαι ρομαντικός λόγω της άγνοιάς μου.

- «Ε και τι θα κάνετε; Θα περιμένετε εδώ και θα υποφέρετε μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο;»

- «Και τι να κάνω;»

- «Να καλέσουμε ένα ταξί να σας πάει τώρα στο νοσοκομείο». Σε αυτό το σημείο με έχει νευριάσει κάπως. Πιθανόν να έχει δίκιο. Αλλά για μένα δεν είναι λογική να υποφέρεις και να σκέφτεσαι ότι δεν θα σου δώσουν σημασία. Και να μη σου δώσουν, τουλάχιστον μέσα στο νοσοκομείο, αν επιδεινωθεί η κατάστασή σου, έχεις λιγότερες πιθανότητες να πάθεις κάτι σοβαρότερο. Σίγουρα πάντως δεν θα πεθάνεις σαν αδέσποτο σκυλί στο πεζοδρόμιο. Αν ήταν συγγενής ή φίλος, θα τον είχα πάει σηκωτό στο νοσοκομείο, αλλά τον άνθρωπο δεν τον ξέρω, μπορεί να μην θέλει, δεν μπορώ να τον πάω με το ζόρι. Ας πειστεί να πάρει ένα ταξί, να πάει στο καλό.

Εκείνη την ώρα, κάποιος βγαίνει από την πολυκατοικία. «Α καλά, ακόμα δεν ήρθαν να τον πάρουν;» Προφανώς τον έχει δει τον άνθρωπο από πριν, αλλά ίσως είχε δουλειά και δεν μπόρεσε έστω να μείνει μαζί του, έστω να μην περιμένει μόνος τούτο ασθενοφόρο. «Άμα τους πεις ότι έχεις κορωνοϊό, κατευθείαν θα έρθουν όμως.» Δεν υπάρχει αυτό που ζω. Τον είδες, ευτυχώς σκέφτηκες που δεν έτυχε σε μένα, τον παράτησες, και τώρα θες να σχολιάσουμε και τη λειτουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας, πάνω απ' τον άνθρωπο που πονάει; Καλύτερα για όλους να φεύγεις πάλι.

- «Να καλέσω ένα ταξί να σας πάει στο νοσοκομείο; Χωρίς λόγο υποφέρετε τόση ώρα.»

- «Όχι θα πάρω έναν φίλο μου να με πάει.»

Πάλι καλά αποφάσισε να πάει. Κάνει άλλη μια προσπάθεια στο 166, ακόμα δεν υπάρχει διαθέσιμο ασθενοφόρο. Τους λέει να μην έρθουν, θα πάει μόνος του τελικά.

Άλλος ένοικος, επιστρέφει εκείνη την ώρα στην πολυκατοικία. «Δεν ήρθε ακόμα το ασθενοφόρο; Απαράδεκτοι είναι.» Πέρασε από δίπλα του και δεν έκοψε καν ταχύτητα! Μια κλεφτή ματιά έριξε μόνο. Ευτυχώς που ήταν κι αυτός πολυάσχολος και δεν έκατσε να πει κι άλλες χοντράδες.

Ο κύριος παίρνει τηλέφωνο έναν φίλο του, να έρθει να τον πάει στο νοσοκομείο. Ο φίλος δουλεύει εκείνη την ώρα, αλλά θα πάρει κάποιον άλλο μήπως μπορέσει να έρθει.

Μια νεαρή περνάει από το κάθετο στενό, βλέπει έναν άνθρωπο να είναι ξαπλωμένος στα σκαλιά και έρχεται εκεί. «Όλα καλά;» ρωτάει. Χάρηκα με το ενδιαφέρον της. Αλήθεια. Δύο ένοικοι της πολυκατοικίας, τέσσερις πέντε περαστικοί που περάσαν από δίπλα μας και όλοι κάναν τα στραβά μάτια. Αυτή, που δεν ήταν καν ο δρόμος της από εκεί, ήρθε και ενδιαφέρθηκε. Προσφέρθηκε να πάρει τηλέφωνο στο ΕΚΑΒ, αλλά της εξηγήσαμε πως είχε η κατάσταση.

Τελικά, δεν βρέθηκε κάποιος να τον πάει με το αμάξι του στο νοσοκομείο. Του λέω «θέλετε να σας πάω εγώ, να τελειώνουμε;» Φάνηκε να μην πολυθέλει, ίσως αισθανόταν άβολα, ίσως ντράπηκε, αλλά δέχθηκε. Ανέβηκα να πάρω τα κλειδιά του αυτοκινήτου, πήγα να το φέρω, και η κοπέλα έμεινε να περιμένει μαζί του.

Τον πήγα στο νοσοκομείο, του κάνανε εισαγωγή χωρίς πολλά πολλά, για εξετάσεις, του έδωσα τον αριθμό μου μήπως χρειαστεί κάτι κι έφυγα.. Ελπίζω να μην είχε περαιτέρω κακές εμπειρίες στο νοσοκομείο. Θα τον ρωτήσω όταν επιστρέψει.

Αν ποτέ χρειαστείς βοήθεια, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ζήτησε βοήθεια. Μην θεωρείς δεδομένη την αδιαφορία των άλλων.

Αν ποτέ με δεις σε μια άσχημη κατάσταση, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ρώτησέ με αν χρειάζομαι βοήθεια. Ίσως ντρέπομαι να στη ζητήσω.

Και ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, αν δεν είναι απολύτως απαραίτητο, μην δεσμεύεις το ασθενοφόρο, κάποιος άλλος ίσως το έχει περισσότερη ανάγκη και του το στερήσεις.

Όσο για σένα ΓΕΙΤΟΝΑ, που από αυτό το κείμενο σου έμεινε το παράπονο για το σύστημα υγείας, την κυβέρνηση, τον κορωνοϊό,

ΕΣΥ γείτονα ένιωσες ανακούφιση γιατί αρρώστησα εγώ και όχι εσύ,

ΕΣΥ γείτονα πέρασες από δίπλα μου και αδιαφόρησες όταν είχα ανάγκη,

ΕΣΥ γείτονα έριξες το φταίξιμο σε άλλους, αλλά ΕΣΥ πρώτος με αγνόησες.

Αν σε δω όμως να έχεις ανάγκη γείτονα, θα σε βοηθήσω. Και θα ελπίζω ότι  την επόμενη φορά θα βοηθήσεις κι εσύ εμένα. ΜΑΖΙ θα την κάνουμε τη γειτονιά μας καλύτερη, δεν θα περιμένουμε καμία κυβέρνηση και κανένα ΕΣΥ.