Διαγωνισμός μικρού διηγήματος της ATHENS VOICE: Η Άννα Φωτιάδου γράφει τη δική της ιστορία για το ιδιαίτερο καλοκαίρι του 2020
«Αυτό θα πάρει λίγο χρόνο» σκέφτηκε καθώς πρόσεξε τις δυσνόητες χειρόγραφες σημειώσεις ανάμεσα στις γραμμές του βιβλίου. «Αν μια πραγματική ιστορία, δε δημιουργεί την ευκαιρία να γραφτεί τότε—». Η σκέψη της διακόπηκε όταν ξεδιπλώνοντας το χάρτη για τη χαμένη μυθική ήπειρο Ιφραν-αφάρ, πρόσεξε ότι το σημάδι των δύο κύκλων στο εσωτερικό του δεξιού της καρπού ήταν ακριβώς το ίδιο σχήμα με το περίγραμμα της ηπείρου που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πριν από έναν αιώνα.
Λίγο πριν το πρώτο φως της μέρας, βγαίνοντας έξω από το καλά κρυμμένο και απομονωμένο σπίτι της, στο απέραντο της ωχρής ερήμου που απλωνόταν μπροστά της και κάτω από τα δύο φεγγάρια που κόντευαν να δύσουν, η Μποτίν Μπρετόν —φωτογράφος και ερευνήτρια αρχαίων γλωσσών— εισέπνευσε αργά τον κρύο αέρα της ερήμου. «1—A/89M0», πληκτρολόγησε στον υπολογιστή της. Η οθόνη του όμως παρέμεινε σβηστή. Καθώς πλησίαζε η αρχή μιας ακόμα σύντομης σε διάρκεια μέρας, κατευθυνόμενη προς τη μηχανή της, κάλεσε από το κινητό της. «Κλήση: 1—A/89M0» Τίποτα.
«Έλα Άλμπερτ! Ξέρω ότι είσαι ξύπνιος. Δεν κοιμάσαι καθόλου ούτως ή άλλως», έτριξε μέσα από τα δόντια της εκνευρισμένη. Κατευθύνθηκε στο υπόγειο του σπιτιού της και ξεκίνησε τη μηχανή της. Βγαίνοντας από το τούνελ, άφησε πίσω την ασφάλεια της απομόνωσής της και επιτάχυνε προς την αποδεκατισμένη πόλη. Η βροχή άρχισε να πέφτει ξανά σε αυτό το σκοτεινό μέρος. «Το πραγματικό έγκλημα δε δημιουργεί ποτέ την ευκαιρία να λυθεί», σκέφτηκε η Μποντίν σταματώντας έξω από το μέρος που αποτελούσε ένα λαβύρινθο από χαρτί, μελάνι και λέξεις.
Έξω από τον φύλακα όλων των μυστικών που δεν μπόρεσαν ποτέ να αποκωδικοποιηθούν, η Μποτίν ήταν από τους λίγους ανθρώπους που επιτρεπόταν η πρόσβαση στο εσωτερικό του. Ήξερε ότι η μέρα που απλωνόταν μπροστά της θα ήταν δύσκολη. Επιβάλλεται ένα απαραίτητο σχέδιο άμυνας, αποκλίσεων και ενεργειών.
Έδωσε την κάρτα της στον πάντα δύστροπο βιβλιοθηκονόμο με τα σκούρα γυαλιά και κατευθύνθηκε προς την ενότητα για χαμένους πολιτισμούς. Περιεργαζόταν τα βιβλία για αρκετή ώρα σε σημείο που είδε τον βιβλιοθηκονόμο να έρχεται απειλητικά προς το μέρος της. Ήξερε ότι ο χρόνος της στη βιβλιοθήκη τελείωσε. Έκρυψε -χωρίς να γίνει αντιληπτή- μέσα στο σακάκι της το βιβλίο που ήθελε και άρχισε να περπατά όσο πιο γρήγορα μπορούσε προς την έξοδο. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά, κάλεσε ξανά. «1—A/89M0». Τίποτα. «Ιφράν. Σπηλιές. Αφάρ. Σκόνη. Κύκλοι. Πλανήτες. Αφαίρεση. Δύ—».
Η Μποτίν σκόνταψε ανάμεσα σε σκέψεις, άστοχες τηλεφωνικές κλήσεις και την απόπειρα να ξεφύγει από τον αυξανόμενο ήχο των βημάτων που ακουγόταν απειλητικά πίσω της, σημειώνοντας το γεγονός ότι κάποιος την ακολουθούσε.
Λίγο πριν το πρώτο φως της μέρας, βγαίνοντας στο μικρό κήπο του σπιτιού του —στο μόνο μέρος που μπορούσε να κυκλοφορήσει ελεύθερα μέχρι να τελειώσει ο αναγκαστικός εγκλεισμός που επιβλήθηκε λόγω της παγκόσμιας πανδημίας —ο Άλμπερτ Άλαν, συγγραφέας και εικονογράφος κόμικ ιστοριών— ήπιε μια γουλιά καφέ και άρχισε να σκέφτεται σε ποιες καινούργιες περιπέτειες θα έβαζε την ηρωίδα του Μποτίν.
Ακολούθησε την τυπική διαδικασία για την ενοικίαση σπιτιού. Όμως εξαπατήθηκε κι έτσι μια ολόκληρη ζωή 35 ετών μεταφέρθηκε σε αποθήκη και ο ίδιος σε ξενοδοχείο
Από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία μάς ήρθε σαν χαστούκι στο πρόσωπο το ενδεχόμενο να αλλάξει για πάντα η ζωή μας και να ξεχάσουμε τα όσα ξέραμε.
17°
