Τσέπες γεμάτες σύκα

Στο εξοχικό στη Λούτσα. Η μάνα μου λέει να την αποκαλώ Αρτέμιδα ή Βραυρώνα, είναι πιο σικ. Για μένα είναι Λούτσα, μόνο Λούτσα, πάντα Λούτσα, παιδικά και εφηβικά καλοκαίρια σχεδόν ξέγνοιαστα, με ακμή στο μέτωπο, πατίνια, παγωτά και αμμοθίνες. Τώρα είμαι 45 ετών. Τώρα έχω κατάθλιψη.

Τώρα έχω έναν κήπο γεμάτο φυτά και γάτες, δεντρολίβανα και λεβάντες και γιούκα και βασιλικούς και μια αροκάρια πιο ψηλή από το σπίτι. Η μάνα μου βλέπει στην τηλεόραση τα νέα για τον ιό κι εγώ βάφω την εξωτερική μάντρα σε ένα εξωφρενικό γαλάζιο. Ακούω τη φωνή του Χαρδαλιά και νιαουρίζω δυνατά για να την καλύψω. «Θα πεθάνουμε όλοι», μου λέει ο γείτονας που αφήνει το σκύλο του να χέζει πάντα έξω από την πόρτα μας.

Φοράω ένα φαρδύ, ριγέ φόρεμα όλη μέρα, στη θάλασσα το αφήνω να σέρνεται στην άμμο, μου αρέσει να βρίσκω στις τσέπες μου κοχύλια και φύκια και πετραδάκια αργότερα.

Φυτεύω ένα νυχτολούλουδο που μοιάζει να ριζώνει, μια εβδομάδα μετά το βρίσκω νεκρό απρόσμενα, ανεξήγητα. Γεμίζω τις τσέπες μου με σύκα από τη συκιά που μεγαλώνει λαθραία, μες στο δρόμο.

Είναι υπέροχα και ζουμερά, στάζουνε γάλα. Η γεύση τους με κάνει να φοβάμαι λιγότερο. Η γεύση τους κάνει τη φωνή του Χαρδαλιά να παύει.