Το κερί και το καρπούζι

Αύγουστος 2020. Ημέρα γενεθλίων. 40 πατημένα. Υπαρξιακή κρίση φουλ, μοναξιές και αφραγκιές.

Το εθιμοτυπικό του πράγματος γιορτάστηκε με αλμύρα στα μαλλιά, ένα κερί πάνω σε κομμένο καρπούζι, αγκωνιές αντί για αγκαλιές και φιλιά αεράτα. Απαραίτητη η απόσταση σε τέτοιες εκδηλώσεις. Προ και μετά κορονοϊού. Απλά τώρα δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Σχέδια για την υπόλοιπη μέρα δεν υπήρχαν. Άρα θα μέναμε οι δυο μας. Εγώ και η κρίση μου. Όπως και κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

Βγαίνω στο μπαλκόνι με μια φέτα καρπούζι στο χέρι. Κοιτάζω τη θάλασσα. Πιο φίλη μου από ποτέ η ματαιότητα αυτό το καλοκαίρι. Τι απολογισμό για το παρελθόν και τι σχέδια να κάνω για το μέλλον. Το παρόν μου, μπουκιά και κουκούτσι που φτύνω ένα ένα και πέφτει στο μπετό, σαν άστρο και ευχή που σβήνει στο κενό. Δε μου λείπει τίποτα. Και του χρόνου με υγεία.