Καλοκαίρι στα χρόνια του κορωνοϊού

Από τις χαραμάδες των παντζουριών το πρώτο φως της ημέρας μπαίνει κλεφτά στο δωμάτιο. Το ρολόι δείχνει 6.40πμ. Τελευταία μέρα στη δουλειά σήμερα σκέφτομαι. Πριν ακόμα τα πόδια μου πατήσουν στο πάτωμα, το μυαλό μου έχει ήδη τρέξει χιλιόμετρα. Σε παραλίες, αμμουδιές, ηλιοβασιλέματα, αγκαλιές, φιλιά και χρόνο. Χρόνο να κυλά πότε αργά και πότε γρήγορα. Ακόμα και τα ρολόγια στις διακοπές δείχνουν αλλιώς την ώρα. Ώρα για μπάνιο, ώρα για ύπνο, ώρα για το απόλυτο τίποτα. Στην πρώτη γουλιά καφέ το μυαλό μου φορτώνει κι άλλες πληροφορίες. Αμέτρητες. Οδηγίες προς ναυτιλλομένους. Μέτρα προστασίας. Αποστάσεις. Μάσκες. Αντισηπτικά.

Τι ζούμε Θεέ μου; Κι όμως το καλοκαίρι είναι εδώ. Κι εμείς το κοιτάμε με ένα παράξενο μούδιασμα. Ίδιο με εκείνη την παράξενη προσδοκία που το περιμέναμε. Κι όμως το καλοκαίρι είναι εδώ. Κι εμείς δεν ξέρουμε πως να το πιάσουμε. Με γάντια ή χωρίς; Πρώτη φορά στη ζωή μου να με μπερδεύει τόσο το καλοκαίρι. Αν το ξερα. 

Αν το ξερες. Θα είχαμε φυλάξει κάμποσα στην καβάτζα. Από εκείνα τα παλιά, τα ανέμελα. Από εκείνα των παιδικών μας χρόνων. Να μετράμε παγωτά και μπάνια. Κι όχι κρούσματα. Το ρολόι δείχνει 7.20πμ. Στην τελευταία γουλιά καφέ το έχω κιόλας αποφασίσει. Παραφράζoντας τον ποιητή το καλοκαίρι αν δεν το βρεις το φτιάχνεις. 

Είναι βλέπεις κι αυτές οι στιγμές που δε χρειάζονται μέτρα προστασίας. Το ηλιοβασίλεμα. Το σούρουπο. Τα χρώματα του ουρανού το δείλι. «Την ώρα που βραδιάζει  στων βράχων το απλησίαστο». Τη μαγική αυτή ώρα που νιώθεις το μέσα σου να γαληνεύει κι είσαι έτοιμος  για το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι» να πεις.