«Κατέβηκε στο κέντρο της πόλης να δει τους κατοίκους. Σίγουρα θα ήταν όλοι μαζεμένοι μετά το μεγάλο σούσουρο των τελευταίων μηνών. Μπα... πού να πάει ο νους του».
Διαγωνισμός μικρού διηγήματος της ATHENS VOICE: Ο Αλέξανδρος Καψάλης γράφει τη δική του ιστορία για το ιδιαίτερο καλοκαίρι του 2020
«Εφόσον δε σας ειδοποίησε κανείς, το τεστ είναι αρνητικό»
Με το άκουσμα αυτής της φράσης έκλεισε το τηλέφωνο, άρπαξε τα κλειδιά από τη μηχανή, έβαλε το κράνος και έφυγε αμέσως για το αγαπημένο του σημείο, εκεί ψηλά, επιβλέποντας τη μεγάλη πόλη στα καλύτερά της. Τι καλύτερο δώρο για τα ξενιτεμένα μάτια του από τη θέα της ένα καλοκαιριάτικο δειλινό, με τα φώτα να ανάβουν σιγά-σιγά με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο διασπείρεται το χειροκρότημα σε μία συναυλία.
«Κλασικό ελληνικό κράτος», συλλογίστηκε με νεύρα, «...μέρες θα ’μουν μέσα και θα περίμενα να με ειδοποιήσουν... ναι... καλά!»
Μην έχοντας καλά-καλά χορτάσει οπτικά, αποφάσισε να τολμήσει λίγο παραπάνω. Κατέβηκε στο κέντρο της πόλης να δει τους κατοίκους. Σίγουρα θα ήταν όλοι μαζεμένοι μετά το μεγάλο σούσουρο των τελευταίων μηνών. Μπα... πού να πάει ο νους του. Οι Αθηναίοι ήταν έξω περιχαρείς και απολάμβαναν την ελευθερία τους. «Κώστα, τι κάνεις;;; τρεις μήνες έχω να σε δω!», και να τα φιλιά κι οι αγκαλιές... σα να μην πέρασε μια μέρα. Εντάξει, δεν ήταν όλοι έτσι ομολογουμένως, αλλά στα “αποκλεισμένα” μάτια του, όλα του φαίνονταν σα να είχε βγει από κάποιο πυρηνικό καταφύγιο 30 χρόνια μετά από μια καταστροφή που δεν έγινε ποτέ! Και τότε του ’ρθε μια ιδέα...
«Να ξεχάσετε μπάνια και τέτοιες σκέψεις, την Κυριακή όλοι εδώ για προπόνηση»
Εκείνη, στο άκουσμα αυτό, δεν αισθάνθηκε καμία χαρά. Το καλοκαίρι είχε φτάσει για τα καλά και οι πρώτες έξοδοι από την καραντίνα είχαν πλέον επισκιαστεί από τις υποχρεώσεις με την ομάδα. «Μα μήπως θα γίνουν και οι αγώνες; Τι τον έχει πιάσει αυτόν τον άνθρωπο ακόμα δε βγήκαμε απ’ τα κλουβιά...», μουρμούρισε καθώς βγήκε απ τα αποδυτήρια με τη βαριά τσάντα στον ώμο να τη δυσκολεύει.
«Ένα μπάνιο στη θάλασσα θα ‘ταν αυτό ακριβώς που χρειάζομαι σ αυτή τη φάση», συλλογίστηκε και περπάτησε γρήγορα προς τη στάση του μετρό. Όμως, μια σκέψη τριγύριζε στο μυαλό της ταυτόχρονα. Η θύμηση μιας υπόσχεσης. Εκείνης της υπόσχεσης που τα φερε έτσι τούτο το διαολεμένο έτος ώστε να είναι βέβαιο ότι δε θα εκπληρωθεί.
«Θέλω να πάμε μαζί για μπάνιο». Τον είχε ξορκίσει! Κι εκείνος έτρωγε τις σάρκες του που δεν μπορούσε να ικανοποιήσει την επιθυμία της. Το κινητό αναβόσβηνε σα να χει μήνυμα αλλά δεν έδωσε σημασία. Άλλωστε μήπως ήταν κι η μόνη λαχτάρα που είχε που δεν μπορούσε να γίνει πραγματικότητα;
Η οθόνη του κινητού έμοιαζε να έχει ανάψει μερικά δεύτερα πριν. Και πάλι το αγνόησε, δεν ήθελε να μιλήσει με κανέναν απ την ομαδα...Το μόνο που δεν ήθελε ήταν να ακούσει κι άλλη γκρίνια για την επερχόμενη χαμένη ηλιόλουστη Κυριακή. Το κοίταξε μια φορά να δει τι ώρα είναι.
Κλήση...άγνωστος αριθμός.
«Ναι;»
«Μα γιατί δεν το σηκώνεις;»
«Είχα προπόνηση, γιατί, τι έγινε;»
«Τίποτα, δεν είμαι καλά»
«Συνέβει κάτι;;;»
«Σκέφτομαι όλα αυτά που λέγαμε να κάνουμε μαζί, τις βόλτες, τις αγκαλιές...το μπάνιο»
«Ωραία αυτά, αλλά τι να τα κάνεις, γίνονται από μακριά;»
Ακολούθησε την τυπική διαδικασία για την ενοικίαση σπιτιού. Όμως εξαπατήθηκε κι έτσι μια ολόκληρη ζωή 35 ετών μεταφέρθηκε σε αποθήκη και ο ίδιος σε ξενοδοχείο
Από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία μάς ήρθε σαν χαστούκι στο πρόσωπο το ενδεχόμενο να αλλάξει για πάντα η ζωή μας και να ξεχάσουμε τα όσα ξέραμε.
17°
