Ο έρωτας στα χρόνια του κορωνοϊού

Πιο επίκαιρος από ποτέ ο Gabriel Garcia Marquez, αφού αρκεί μια μικρή παραποίηση του τίτλου τού πιο πολυδιαβασμένου ίσως μυθιστορήματός του, για να αποπειραθούμε να περιγράψουμε όχι έναν μεγάλο έρωτα, αλλά πώς μπορεί να βιώνεται η κάθε εκδοχή του έρωτα τις μέρες του κορωνοϊού, από τον καθένα μας.

Όπως και υπό τις συνθήκες που είχαμε συνηθίσει προ κορωνοϊού, δηλαδή χωρίς την απειλή μιας πανδημίας πάνω απ’ το κεφάλι μας με όλες τις απαγορεύσεις που αυτή συνεπάγεται, έτσι και υπό τις νέες, ειδικές συνθήκες, συνεχίζουν να υπάρχουν στο ευρύ κοινωνικό φάσμα, αμέτρητες εκδοχές ερωτικών συναναστροφών ή ερωτικών ελλείψεων. Γιατί αξίζει να αναφερθεί ότι στο παρόν κείμενο πάρθηκε η αυθαίρετη απόφαση να εντάξουμε στην έννοια «έρωτας» και όσους ζουν μόνοι χωρίς ερωτικό σύντροφο στα μετόπισθεν. Βιώνουν τον έρωτα και αυτοί. Το ερώτημα είναι πώς αλλάζει για τον καθένα το βίωμα του έρωτα στις μέρες του κορωνοϊού. Ελπίζουμε όλοι «μέρες» και όχι «χρόνια».

Αναρωτιέμαι αν η κατηγοριοποίηση των ερωτικών περιπτώσεων πρέπει να γίνει ηλικιακά ή βάσει του βαθμού άμεσης επαφής με το ερωτικό αντικείμενο (δηλαδή από τη συγκατοίκηση μέχρι κάτι λιγότερο) ή ιεραρχικά βάσει των κοινωνικών παραδοχών (δηλαδή ξεκινώντας από ένα απλό φλερτ μέχρι τον γάμο) ή του παράνομου της σχέσης (ή μη). Της γεωγραφικής απόστασης που ούτως ή άλλως μπορεί να όριζε τη σχέση (ή και όχι). Και επειδή οι ερωτικές περιπτώσεις είναι πάρα πολλές και δεν αξίζει να αναφερθούμε σε καθεμία χωριστά (και ούτε μπορούμε), θα γίνει μια παράθεση τυχαίων αλλά ενδεικτικών παραδειγμάτων.

Από ένα νεαρό ζευγάρι που συγκατοικούσε και σταμάτησαν να πηγαίνουν στις δουλειές τους άρα περνάνε όλη τη μέρα μαζί, μέχρι ένα παντρεμένο ζευγάρι συνταξιούχων που σταμάτησαν να βγαίνουν τις βόλτες τους και άρα είναι όλη μέρα μαζί. Από ένα ζευγάρι νεαρό που δεν έμεναν μαζί και βλέπονται σπάνια πλέον, μέχρι ένα αντίστοιχο νεαρό ζευγάρι που δεν έμεναν μαζί αλλά αποφάσισαν να μείνουν μαζί γιατί δεν επιτρέπονται οι μετακινήσεις. Από ένα ζευγάρι που μένουν σε άλλη πόλη ή χώρα ο καθένας και θα χρειαστούν σίγουρα 2 μήνες για να βρεθούν μέχρι έναν παππού που μένει μόνος του και δεν αναμετράται με το ερώτημα του έρωτα εδώ και χρόνια. Ή αναμετράται; Από ένα αγόρι ή κορίτσι που φλερτάρει και δεν μπορεί να δει το αντικείμενο του φλερτ μέχρι ένα αγόρι ή κορίτσι που δεν φλερτάρει και άρα δεν αναμετράται με το ερώτημα του έρωτα. Ή αναμετράται; Από μια κοπέλα που ζει μόνη μέχρι ένα ζευγάρι που είναι ο καθένας κλεισμένος στον χώρο του, σε καραντίνα. Άρα και αυτοί μόνοι, αλλά μαζί. Για να το θεωρητικοποιήσουμε, ειδάλλως καταλήγουμε σε χάος, από την περίπτωση της μηδαμινής επαφής μέχρι την περίπτωση της συνεχούς, καθημερινής και ακατάπαυστης επαφής. Από την περίπτωση της απόλυτης μοναξιάς μέχρι την περίπτωση της απόλυτης συντροφικότητας.      

Το εντυπωσιακό με τον κορωνοϊό είναι ότι καταφέρνει να συγχέει τις έννοιες μοναξιά και συντροφικότητα. Καταφέρνει και διαλύει την έννοια της ισορροπίας στο ζήτημα του έρωτα και καταφέρνει την ίδια στιγμή να διατηρεί με τρομακτικό τρόπο τις ισορροπίες. Κάνει κάποιον να νιώθει πολύ μόνος και κάποιον άλλον να μην αντέχει τον ήχο από το βλεφάρισμα του συντρόφου του. Κάνει και κάποιους να μη χορταίνουν ο ένας τον άλλο και κάποιους άλλους να χωρίζουν.

Όσο η υγεία μας σε ένα βαθμό είναι και στο χέρι του κορωνοϊού, τόσο ο έρωτας δεν είναι. Αποτελεί απλά μια δυσμενή αφορμή για να έρθουν πολλά στην επιφάνεια. Οι ισορροπίες πρέπει να ξεκινούν από την ψυχική μας υγεία και θωράκιση, έπειτα να απολήγουν στο ερωτικό αντικείμενο. Όσο κερδίζουμε τον κορωνοϊό στο πρώτο επίπεδο, αυτό της διατήρησης της υγείας μας, τόσο θα καταφέρνουμε να ελαττώνουμε και τις παράπλευρες απώλειες από το πέρασμά του.

Και το μόνο σίγουρο είναι ένα: Ο Γιώργος Νταλάρας δε θα ’ρθει απόψε στα σκαλοπάτια σου. Αλλά για εκείνον τα μάτια σου θα συνεχίσουν να είναι ο κόσμος.