Το μεταναστευτικό δεν λύνεται με status στο facebook

Δεν έχω μιλήσει καιρό. Πολύ. Για τίποτα. Η ηρωίδα μου, η «Αθηνά με στήθος Α’ και κενό στα δόντια» δεν πέθανε για εμένα όταν πέρασα τη λεπτή γραμμή μεταξύ πανεπιστημιακής και πραγματικά ενήλικής ζωής, σας διαβεβαιώνω. Πάντα θα λέει τη γνώμη της, πάντα θα μιλάει, πάντα θα είναι πέρα από δική μου ηρωίδα, μια ηρωίδα με βούληση. Με αισθήματα. Με την αλήθεια της.

Η ηρωίδα μου απλά προσπάθησε να ωριμάσει. Να μιλάει μόνο όταν είναι υπερβολικά ενημερωμένη για κάτι. Να εκφράζει άποψη όταν έχει συλλέξει τις κατάλληλες πληροφορίες και η άποψή της μπορεί πράγματι να είναι σφαιρική. Η ώρα αυτή ήρθε και η Αθηνά με στήθος Α’ δεν ξέρει από πού να πρωτοξεκινήσει.

Ας ξεκινήσουμε από μια εβδομάδα πριν.

Όταν το μόνο που κυβερνούσε στα ΜΜΕ και στα feed του μισού ελληνικού «Βιβλίου των Προσώπων» ήταν ο κορωνοϊός. Όταν η Χίος και η Λέσβος ήταν για όλους μας δύο ελληνικά νησιά. Όταν κανένας δεν ασχολούταν με τη Μόρια. Όταν σε όλους μας ίδρωνε το αυτάκι μας μόνο όταν έβηχε ο διπλανός μας στο μετρό.

Τα γεγονότα άλλαξαν.

Τα ΜΜΕ πήραν μπρος καθυστερημένα και μαζί και οι άνθρωποι.

Οι κίνδυνοι που άρχισαν να ελλοχεύουν πλέον δεν έχουν σταγονίδια αλλά όπλα, βία, σύνορα, διεθνή πολιτική, σκοπιμότητες. Το πρόβλημα στα σύνορα που μέχρι πρότινος απασχολούσε μόνο πρόσφυγες, ντόπιους, ΜΑΤ, και Τούρκους, άρχισε από τελευταία είδηση και από μηδενικό status στο Facebook να πρωτοστατεί παντού, να ηχεί καθημερινά στις τηλεοράσεις μας και να σχολιάζεται στα social από τον κάθε πικραμένο που μπήκε στη διαδικασία να διαβάσει από ένα και μόνο site. Ξαφνικά όλοι γίναμε ειδικοί, διεθνολόγοι και ανταποκριτές. Μόλις άρχισε να καίγεται ο κώλος μας. Η μητέρα μου, όταν ξεκίνησα να αυτοαποκαλούμαι «αρθρογράφος», δεν μου είπε μπράβο αλλά τη φράση «Μην γράψεις ποτέ για κάτι που δεν ξέρεις. Σημασία δεν έχει να γράψεις απλά για να πεις πως έγραψες. Αλλά να γράψεις έχοντας διαβάσει». Τότε με ξένισε και ξενέρωσα. Τώρα συνειδητοποίησα τη βαρύτητα. Έχει βαρύτητα να έχεις άποψη και πολιτική βούληση. Είναι απαραίτητο. Η βαρύτητα όμως οριοθετείται στο να έχεις πολιτική βούληση απλώς για να έχεις; Ή οριοθετείται στην πολιτική βούληση που έχει προκύψει από ενημέρωση πάνω στο κάθε θέμα; Κάπου εκεί έχει χαθεί αυτή η βαρύτητα και δεν ξέρω καν αν την ψάχνουμε...

Θέλουμε απλώς να μιλήσουμε. Να κράξουμε. Να δείξουμε ότι είμαστε μέσα στα πράγματα. Κάνοντας share μια πηγή που μάζεψε 1.000 likes και δεν τη διαβάσαμε ποτέ. Αλλά την κάναμε share; «Φυσικά, αφού έχει 1.000 likes. Κάτι θα ξέρει όποιος την ανέβασε». Απλά την αποδεχτήκαμε και την αναπαράγαμε. Γιατί; Γιατί το έκαναν και άλλα 1.000 άτομα. Γράφοντας ένα σχόλιο που έχει περισσότερο βρισίδι αντί για επιχείρημα. Περισσότερο show off παρά πραγματικό συναίσθημα, πόνο, στεναχώρια για ένα κοινωνικό ζήτημα. Απλώς για να γράψουμε, απλώς για να συμμετέχουμε κι εμείς. Πριν μια βδομάδα ή πριν ένα χρόνο ήταν μόνο ένα κοινωνικό πρόβλημα που, όταν οξυνόταν και ήταν στην επικαιρότητα, όλοι είχαν άποψη. Όταν όμως κατευναζόταν/κουκουλωνόταν και έμενε στη Χίο και στην κάθε Χίο δεν ενδιαφερόταν να μιλήσει κανείς. Όταν όμως καταλαβαίνουμε πως καίγεται ο κώλος μας τότε όλοι αποκτούμε άποψη διεθνολόγου. Στο χαρτί είμαι διεθνολόγος αλλά δεν έχω μιλήσει. Και αυτό γιατί δεν έχω διαβάσει τόσο ώστε η άποψή μου να προσφέρει κάτι. Ώστε να έχω καταλάβει τα πάντα και να μη ρίξω άδικες ή δίκαιες ευθύνες χωρίς να είμαι σίγουρη για τίποτα.

Ρώτησα. Διάβασα. Αλλά ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω. Γιατί; Γιατί γνωρίζω προσωρινά κάτι πολύ λίγο μπροστά σε αυτό που πραγματικά συμβαίνει.

Τόσο μεγάλο που λογικά όταν ενημερωθεί πράγματι η Αθηνά με στήθος Α’ και η κάθε Αθηνά, μάλλον ο φόβος θα είναι πολύ μεγάλος για να θέλουν να γράψουν δύο αράδες στα social τους.

Ας διαβάσουμε. Ας ρωτήσουμε. Ας ενημερωθούμε. Ας προβληματιστούμε για ένα ζήτημα προτού γίνει αιτία φόβου. Ας το θεωρήσουμε ζήτημα εξ αρχής εφόσον αφορά την κοινωνία μας και ας μην το ονομάσουμε κοινωνικό ζήτημα μόλις νιώσουμε να απειλούμαστε και εμείς οι ίδιοι.

Πηγή παιδείας δεν είναι να διαβάσεις 5 status στο Facebook, πηγή είναι να κάτσεις και να ψάξεις αυτά που δεν έχουν views αλλά αξιοπιστία, να διαβάσεις κάθε τι πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Να μπορείς στο τέλος της ημέρας να είσαι βέβαιος πως η σφαιρική γνώση πάνω σε ένα τέτοιο ζήτημα είναι κατεκτημένη και οι αράδες που θα χαρίσεις στα social θα έχουν ουσία.

Η ηρωίδα μου θα επιστρέψει... Όταν θα έχει να χαρίσει ουσία. Γιατί; Γιατί η δύναμη των λέξεων είναι πολύ μεγάλη για να την αξιοποιούμε απλά για να την αξιοποιήσουμε.

Y.Γ: Στην εποχή του κορωνοϊού, των ελληνοτουρκικών διενέξεων και ζητημάτων που μπορεί να υπάρχουν και να μάθουμε ένα μήνα μετά, ο πλουραλισμός των απόψεων μπορεί να είναι τόσο φωτεινός όσο ένα χαμόγελο. Ας συνεισφέρουμε σε αυτή τη φωτεινότητα με ουσιώδεις απόψεις, ακόμη και αν διαφέρουν.