Για εκείνους που σου είπαν ότι δεν μπορείς

Να κρατάς κοντά σου τα άτομα που μπορούν και θέλουν να σε κάνουν να ακουμπήσεις ταβάνι και δεν σε σπρώχνουν στον πάτο. Να πιστεύεις στη δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Να είσαι σίγουρος πως το μότο «Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος» αξίζει να υπάρχει και να επιβεβαιώνεται καθημερινά. Να διαβάζεις ανελλιπώς Αθηνά με στήθος Α' και κενό στα δόντια.

Αυτό; Στο χωριό μου το λένε έμμεση, fake προπαγάνδα μπας και ψαρέψω κανένα χριστιανό και μη, να διαβάσει κάνα κειμενάκι μου, βρε αδερφέ. Η Αθηνά με στήθος Α' όμως δεν είναι εδώ για προπαγάνδα. Άσε που είναι και το αδύνατό της σημείο.

Είναι εδώ για εκείνες τις Αθηνές και τους Αθηνούς που τους είπαν ότι δεν μπορούν. Που τους υποτίμησαν. Που τους κοίταξαν έστω και με ένα απαξιωτικό βλέμμα. Που όχι μόνο τους είπαν, αλλά που ένιωσαν ότι δεν μπορούν.

Στο σχολείο η Αθηνά με στήθος Α' και κενό στα δόντια ήταν αυτό που λέμε «ο outsider», που οι δάσκαλοι το ονόμαζαν σκράπας, που η μητέρα της στους ελέγχους έβαζε γρήγορα-γρήγορα την βαθμολογία στην τσάντα και έψαχνε την έξοδο κινδύνου προκειμένου να γλιτώσει τα απαξιωτικά βλέμματα των μαμάδων αριστούχων. Που ακόμη και όταν άλλαξε, βελτιώθηκε, προσπάθησε, η καθηγήτρια της Έκθεσης στη Γ' Λυκείου της έτριβε καθημερινά στη μούρη πως «στις Πανελλήνιες πάμε το πολύ για 13 έχοντας θέμα έκφρασης», κάνοντας την ψυχολογία της κουρέλι. Ο βαθμός της έκθεσης, από το 13 της φαντασίας της στο γραπτό των εξετάσεων του 2015, ήταν 17 και η έκθεση είναι καθημερινά όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου. Περίμενα πώς και πώς την ημέρα της αποφοίτησης να τη δω για να της το τρίψω στη μούρη με το μεγαλύτερό μου χαμόγελο, αλλά η συνάντηση αυτή δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκε. Ελπίζω να φτάσει το κείμενό μου στον υπολογιστή της. Το outsider έγραψε Πανελλήνιες 17.200 και από εκεί ξεκίνησε να ονειρεύεται.

Σήμερα δεν είναι εδώ για να το παίξει ότι είχε πρόγραμμα − άλλωστε δεν υπάρχει πρόγραμμα όταν σταματάς να έχεις για ένα χρόνο κοινωνική ζωή και να βλέπεις το φως του ήλιου. Γιατί αυτό έκανα, άφησα τη ζωή μου και για έναν χρόνο δεν χαμογελούσα, απλά αδυνάτιζα και ξεκίνησα τη σχέση μου με την καφεΐνη. Αυτό δεν είναι υγιές, δεν είναι πρόγραμμα. Σήμερα είναι εδώ γιατί πληγώθηκε. Ένιωθε 5 φορές την εβδομάδα άχρηστη. Έψαχνε παντού βλέμματα εμπιστοσύνης. Και αυτά βρέθηκαν σε μερικούς δασκάλους που μπορούσαν να κρίνουν κάτι πολύ περισσότερο από την επιφάνεια, στους φίλους που ήταν εκεί να της δώσουν μια αγκαλιά όταν έβγαινε από την τάξη σαν ζωντοχήρα, στα μετέπειτα άτομα που ήρθαν στη ζωή της να της πουν το πρώτο συγχαρητήρια όταν πήρε πτυχίο.

Στα 18 σου; Αν ξέρεις και μπορείς να διακρίνεις το τι θες να σπουδάσεις και να ακολουθήσεις στην υπόλοιπη σου ζωή, είσαι πολύ μάγκας. Εγώ δεν το ήξερα. Ή μάλλον κάπου το ήξερα και δεν έδινα χρόνο στον εαυτό μου να το ανακαλύψει, γιατί συνεχώς με κατέκλυζε το άγχος και η σκέψη που μου φώναζε «πρέπει να βγάλεις πάνω από 17.000 μόρια και μετά βλέπεις». Και τελικώς έβγαλα πάνω από 17.000 μόρια και τελικώς είδα πολλά. Είδα ότι είναι απλά ένας αριθμός, είδα μια σχολή που τελικώς δεν μου άρεσε, δεν μου ταίριαζε, με δυσκόλευε, δεν ήταν η Αθηνά με στήθος Α'.

Το λάθος έγινε και εγώ το πλήρωσα. Η λεπτή γραμμή για να αποδείξεις στους άλλους τι αξίζεις και τελικώς τι θες εσύ ο ίδιος να κάνεις είναι πολύ λεπτή. Και τελικά τι αξίζει περισσότερο; Να είσαι αυτό που θέλουν οι άλλοι ή να κάνεις αυτό που θες εσύ; Τα 4 χρόνια πέρασαν με εμένα να παλεύω να βγάλω τσακ μπαμ 40 μαθήματα, να φλερτάρω συνεχώς με τις βαθμολογίες 5 και 6. Γιατί; Γιατί τώρα είμαι σίγουρη πως ο βαθμός και η επιθυμία δεν είναι στην ίδια ζυγαριά. Η επιθυμία μου εμένα ήταν αυτά τα τέσσερα χρόνια να γράφω, να κάνω σεμινάρια, να εξελίξω την αρθρογραφία όσο μπορώ, να γίνω καλύτερη σε αυτά που θέλω, να συμμετέχω σε εθελοντικά προγράμματα και σε διοργανώσεις, να κάνω ταξίδια, στην επιστροφή στο αεροπλάνο να γράφω για αυτά, να έχω κοντά μου ανθρώπους με ουσία, να ερωτευτώ και να με ερωτευτούν γι' αυτό που είμαι, να γνωρίσω την Αθήνα και τις ομορφιές της όσο καλύτερα μπορώ, να κάνω πρακτικές για να δω τι πραγματικά μ' αρέσει, να κάνω αυτό που θα μου καρφωθεί στην αρχή του μήνα.

Τέσσερα χρόνια μετά με μέσο όρο 6,4 είμαι εδώ να σας πω ότι και χωρίς τη βαθμολογία του αριστούχου είμαι ευτυχισμένη και πλήρης, έχω κάνει αυτά που είχα ονειρευτεί για αυτά τα τέσσερα χρόνια εκτός από Erasmus, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για ένα πρόγραμμα ανταλλαγής και ελεύθερη πτώση, γιατί κατάλαβα πως λογικά όταν πέσω από το αλεξίπτωτο θα λιποθυμήσω. Και η λιποθυμία δεν είναι στους στόχους μου για τις υπόλοιπες τετραετίες.

Κάποιοι είναι τυχεροί και ώριμοι ώστε να καταλάβουν τι τους εκφράζει στα 18 τους και να ανακαλύψουν εξαρχής τον κλάδο που θέλουν να ακολουθήσουν. Η Αθηνά με στήθος Α δεν κατάλαβε, έκανε λάθη και −πιστέψτε με− στην αρχή πανικοβλήθηκε. Δεν ήξερε πού πάει και τι κάνει. Φοβόταν μην κάνει πάλι λάθος. Προσπάθησε να κάνει αυτά που ήθελε, χωρίς να έχει πτυχίο ή τα κατάλληλα ερεθίσματα από τη σχολή. Διάβαζε στον κυβερνοχώρο, ενημερωνόταν, έψαχνε και μετά κυνηγούσε, σταμάτησε να φοβάται και απλά άρχισε να προσπαθεί. Έβγαλε από το κεφάλι της τις αναμνήσεις που ήταν γεμάτες ελέγχους και υποτίμηση και έβαλε στο καλούπι του μόνο τον στόχο της. Κανείς δεν είναι τέλειος. Κανείς δεν είναι για όλα. Η συνταγή της επιτυχίας είναι για τον καθένα διαφορετική και δεν υπογράφει για όλους με το όνομα Γιατρός, Δικηγόρος, Επιστήμονας. Για μερικούς ναι, και μάλιστα η επιτυχία είναι μεγάλη. Για εκείνη την Αθηνά που το τραγούδι είναι η ζωή της, το αγαπά σαν παιδί της αλλά διαβάζει για να μπει Φυσικό για τους γύρω της, όχι. Η επιτυχία θα είναι εκεί, σε αυτό που θα κάνει με πάθος.

Μη χάνεις χρόνο θεωρώντας πως το άριστο πτυχίο είναι το φάρμακο και αυτό που θες η ασθένεια. Φάρμακο είναι να κοιτάς να είσαι όσο πιο καλός γίνεται σε αυτό που αγαπάς και σε γεμίζει. Η φίλη μου η Ε., ο κλασσικός άνθρωπος που ελπίζω να έχουμε όλοι στη ζωή μας, έχει τη μαγική ιδιότητα να δίνει πάντα τις πιο to the point συμβουλές και να λειτουργούν σαν ηρεμιστικό σε εμένα. Η μαγική αυτή ιδιότητα την έκανε να γράψει και να πει πως «είναι περήφανη που απέτυχε να οργανώσει την τέλεια ζωή μέχρι τα 22 της» και είμαι εδώ για να της και να σας πω ότι και εγώ είμαι περήφανη. Για εκείνη, για εμένα και για κάθε άνθρωπο που δεν ντρέπεται να επιλέξει αυτό που την/τον/το γεμίζει ουσία, που δεν γίνεται αριστούχος σε μια σχολή που όμως δεν τον ενδιαφέρει. Που τον κάνει τέλειο, όμως, σε αυτό που έχει επιλέξει με την καρδιά του.

Δεν είμαι εδώ για να το παίζω μέντορας, αλλά για να σου δείξω πως δεν είσαι μόνος.