Όταν μια ταμπέλα STOP ταυτίζεται με έναν σταυρό

Το πώς συμμετέχει ή απέχει κανείς από τα κοινά; Επιλογή του καθενός… Το πώς όμως πάμε ένα βήμα παρακάτω; Ένα ερώτημα που περιτριγυρίζεται από την λέξη «όλοι»… Όχι! Η Αθηνά με στήθος Α’ δεν κατεβαίνει και αυτή για δημοτικός σύμβουλος. Η Αθηνά με στήθος Α’ για σήμερα απέχει από αυτή την στήλη και αντικαθίσταται από την λέξη πολίτης. Ο πολίτης τον τελευταίο μήνα κάνοντας την κούρσα της, για άλλη μια φορά με το nickname «ο χάρος βγήκε παγανιά», δεν περνάει μπροστά από πεσμένες ταμπέλες που απαγορεύουν την στροφή προς τα αριστερά. Σε κάθε γωνία πέφτει αντιμέτωπη με στόλο του «Μπόμπ, ο Μάστορας» που ρίχνει τσιμέντο σε λακούβες, οι οποίες μπορεί και να υπήρχαν από την εποχή των παγετώνων. Ξαφνικά οι κάδοι ανακύκλωσης κατακλύζουν όλα τα πάρκα της κάθε γειτονιάς. Δεν συναντά πλέον κατεστραμμένες στάσεις λεωφορείων, παρά μόνο οριακά πέτρινα σπιτάκια που μοιάζουν με bungalous (μια επιβεβαίωση για τις φίλες μου που με φωνάζουν υπερβόλα). Από την μια μέρα στην άλλη, στα στενάκια-σκοτώστρες φύτρωσαν, δια μαγείας, 10 gigas κόκκινες ταμπέλες STOP, και ξαφνικά το ενδιαφέρον ακόμη και στον πιο αντικοινωνικό πολίτη-δημότη, βρίσκεται διάχυτο σε κάθε σοκάκι της πόλης… Αλλαγές; Απαραίτητες, αλλά λίγο χρονοκαθυστερημένες συγκριτικά με την ταχύτητα των αναγκών της εποχής. Ή μήπως δεν φταίει η γρήγορη εξέλιξη, αλλά ίσως ο Χ που επιλέγει τον χρόνο υλοποίησης της απόφασης; Μην απαντήσεις. Μ’ αρέσουν οι ρητορικές ερωτήσεις. Η εκπροσώπηση, η πολιτική και το κοινωνικό καλό , θα μπορούσαν να είναι οι πιο λαμπερές λέξεις της κοινωνίας του 21^ου αιώνα, ξεπερνώντας ακόμη και την νοστιμιά εκείνων που ονομάζονται «σουβλάκι», «σοκολάτα», «McDonald’s». Όπως όμως τα φαγητά αποκτούν τη νοστιμιά τους, ανάλογα με τα υλικά που τα συνθέτουν (και τώρα κάποιος που δεν τρώει chicken burger, μπορεί να απορήσει σχετικά με το τι θεωρώ εγώ γευστικό), μάλλον έτσι και οι παραπάνω βαρύγδουποι όροι, αποκτούν νόημα, ανάλογα με αυτά τα υλικά/μέσα/αξίες, που εμείς αποφασίζουμε να τα τροφοδοτήσουμε…

Το χειρότερα πράγμα για τον πολίτη Αθηνά; Να υποτιμούν την νοημοσύνη μου… Θεωρείται λοιπόν υποτίμηση, όταν Δήμαρχοι που δεν έχουν κουνήσει το δαχτυλάκι τους συνολικά 2 ώρες κατά την διάρκεια της θητείας τους  και ξαφνικά 1 μήνα πριν τις δημοτικές εκλογές τους, κάνουν τον Δήμο Ελλαδίστικο Manhattan; Ή μπορούμε να το εκλάβουμε χαλαρά ως έλλειψη κριτικής σκέψης σε συνδυασμό με μη κυβερνητικό δαιμόνιο; Τελικώς υποτιμούν την ίδια τη νοημοσύνη μας, ή τον ίδιο τους τον εαυτό ;

Κάθε μέρα είμαι στους δρόμους... Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω συναντήσει γειτονίες με πρόβλημα στο αποχετευτικό τους σύστημα, με τις ζημίες να εμφανίζονται η μια μετά την άλλη, τόπους που το σύστημα πυρόσβεσης είναι απαραίτητο και τελικώς καταλήγει να είναι δώρο άδωρον. Να εμφανίζεται σαν μαγικό Τζίνι, αφού προκληθεί πρώτα επεισόδιο πυρκαγιάς, ή ακόμα και να μην εμφανίζεται ποτέ… Δεν υπάρχει πεζοδρόμιο στην Αθηνά που να μην είναι σαν τα σκαλάκια στο Παλαμήδι. Και δεν εννοώ γεμάτα από ιστορία, αλλά κυρίως ως σημείο που η γλίστρα και ύστερα το κουτρουβάλημα, είναι κάτι το αναμενόμενο. Σε κάθε εκλογές; Υποσχέσεις, φιλοδοξία και καταιγισμός δηλώσεων, από υποψήφιους Δημάρχους και Δημοτικούς Συμβούλους, πως όλα αυτά τα προβλήματα και άλλα τόσα που δεν ανέφερα, θα εξατμισθούν. Και τελικώς; Βρίσκονται εκεί να μας κοιτάνε κατάματα μέχρι την επόμενη εκλογική περίοδο, και να διορθώνονται , σε μικρό ποσοστό με το σύστημα που εγώ θα χαρακτήριζα ως «πασάλειμμα». Μάρτυρές για αυτό μου το παραλήρημα; Τα μάτια μου τα οποία εδώ και 3μηνο αντικρίζουν σε κάθε στενό έργα, τα αυτιά μου, ακούγοντας καθημερινά και μια νέα ιστορία, η οποία επιβεβαιώνει πως μάλλον η νοημοσύνη μας είναι μια χαρά για να αντιλαμβανόμαστε την στρατηγική της μάζας υποψηφίων, αλλά μάλλον απέχει το κυβερνητικό δαιμόνιο από τα εδάφη μας. Και ορισμένες φορές και η όσφρησή μου, όταν περνάω από γειτονιές που έχουν να μαζευτούν το σκουπίδια από τους κάδους, οριακά από τις προηγούμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Μερικοί μπορεί να σαστίζουν σκεπτόμενοι πως εδώ έχουμε Ευρωεκλογές και ο πολίτης Αθηνά κάνει καταμέτρηση των κάδων. Εγώ όμως σαστίζω καθημερινά, περιμένοντας κάποιον, κάποιους, κάτι, που θα μετατρέψει το όλο και περισσότερο αυξανόμενο ποσοστό αποχής σε συμμετοχή, είτε μιλάμε για Δημοτικές Εκλογές, είτε μιλάμε για Ευρωεκλογές. Δεν είναι ειδυλλιακή αυτή η περιγραφή. Είναι αυτό που έπρεπε να γίνεται και όχι να το ψάχνουμε σαν ψήλο στα άχυρα. Το δικαίωμα ψήφου για εμένα; Ίσως από τα πιο μείζονα δικαιώματά μας. Όταν μου εκμυστηρεύεται κάποιος βέβαια ότι δεν θέλει να ψηφίσει; Κάτι που δεν το θεωρώ παράλογο όταν η πολιτική έχει δηλητηριαστεί και οι αξιόλογες επιλογές είναι τόσο μεμονωμένες, που δύσκολα κάποιος θα βρει κάποιον να τον αντιπροσωπεύει όπως θα ήθελε. Το θεωρώ όμως ταυτόχρονα και θλιβερό, από την στιγμή που ένα τόσο σημαντικό δικαίωμα, το έχουν μετατρέψει οι συγκυρίες, οι αξίες και οι άνθρωποι της εποχής, σε μια αδιάφορη διαδικασία για τους περισσότερους. Οι αξίες αυτές που υιοθετούνται από πολλούς που θέλουν να έχουν ένα υψηλό κοινωνικό status, από το οποίο θα είναι μόνο κερδισμένοι, σπαταλώντας χρόνο μόνο λίγο πριν τις εκλογές. Οι αξίες αυτών που έχουν αντιληφθεί λάθος την έννοια του ρητού «δεν θέλει κόπο, αλλά τρόπο». Οι συγκυρίες αυτές που μας έχουν κάνει να βελτιώνουμε τον Δήμο μας, μόνο όταν είναι να διεκδικήσουμε και πάλι μια θέση και ένα καθημερινό «καλημέρα Δήμαρχε», που μας κάνει να νιώθουμε βλαχούτσες με prestige.

Κάθε μέρα; Με θυμάμαι να ξυπνάω και να κοιμάμαι, ελπίζοντας. Ελπίζοντας να μην τρακάρω. Ελπίζοντας να είμαι υγιής. Ελπίζοντας να πετύχω όσα έχω στο ξεροκέφαλο μυαλό μου. Ελπίζοντας να δω έναν κόσμο που θα είναι μπροστά, όχι μόνο στην τεχνολογία, αλλά σε όλα τα φάσματα της εποχής. Ελπίζοντας η πολιτική, να μεταμορφωθεί σε αυτό που ονειρευόμαστε. Σε κάτι που η προσωπική βλέψη και φιλοδοξία θα απέχει και το κοινωνικό καλό θα είναι στο επίκεντρο της σκηνής. Ελπίζοντας τα έργα να γίνονται όταν πρέπει και όταν πρέπει κάποιος να κερδίσει κάτι. Ελπίζοντας το εκλέγειν και το εκλέγεσθαι να αποκτήσει το νόημα που οφείλει να το διακατέχει. Ελπίζοντας η επόμενη ταμπέλα STOP να τοποθετηθεί σε κάθε δρόμο, προκειμένου να αποφευχθεί ακόμη και το πιο μικρό ατύχημα και όχι προκειμένου να έρθει η επόμενη ψήφος.

Όχι μια Αθηνά με στήθος Α’ και κενό στα δόντια. Αλλά ένας πολίτης σαν όλους τους άλλους…