Κάνοντας το πιο μακρινό μου ταξίδι, με συνταξιδιώτη μια μπάλα ποδοσφαίρου

Αθηνά με στήθος Α και κενό στα δόντια, Σάββατο απόγευμα στο αμάξι, με τίτλο αυτή τη φορά; Ο χάρος βγήκε παγανιά. Κατευθύνομαι προς την Οδό Δήμητρας, στην οποία μένει η γιαγιά μου. Όχι για δανικά, ούτε για πασχαλινό δώρο, το υπόσχομαι.

Φτάνοντας ξέρω πως στα δεξιά μου σε λίγα δευτερόλεπτα θα έχω να αντιμετωπίσω την κλασσική στροφή/ σκοτώστρα/ φουρκέτα και για άλλη μια φορά θα πρέπει να παλέψω ώστε να μην καταλήξω στον απέναντι κάδο ανακύκλωσης. Και ενώ δεν διασχίζω με «200 την στροφή και εγώ φωνάζω μαμά» αλλά αντιθέτως με 20 σταθερά και με μια κουλή κολλημένη από πίσω από το Yaris μου... η στροφή αυτή τελικώς; Αντί να με οδηγήσει πάνω στον κάδο ανακύκλωσης με ταξίδεψε στις πιο όμορφες ώρες, μέρες, χρόνια της παιδικής μου ηλικίας. Μια μπάλα σαν σημαδούρα, καταλήγει πάνω στο χιλιοχτυπημένο μου καπό. Ένα βλέμμα μου και σκανάρισμα στην Οδό Δήμητρας, φράκαρε τον ανδρικό χαρακτήρα που μου βγαίνει όταν πιάνω τιμόνι. Κάποιος με φαντασία χαλαρά μπορεί να σκέφτεται τώρα πως εξωγήινοι διέσχιζαν την οδό έχοντας κεραίες gigas στο κεφάλι τους. Κάποιος άλλος μπορεί να υπέθεσε πως η Ratajkowski άρχισε να κάνει πασαρέλα με εσώρουχα της VS. Οι φίλες μου φτάνοντας στην τελευταία γραμμή; Σίγουρα κάπου τώρα κοπανάνε το κεφάλι τους στον τοίχο ωρυόμενες πως για άλλη μια φορά είμαι υπερβολική.

Το σκάνερ μου έβγαλε πόρισμα και χάρισε στα μάτια μου την πιο τρυφερή εικόνα. Μια εικόνα που πίσω της κρύβεται και η δική μου ιστορία. Τίποτα περισσότερο από 6 πιτσιρίκια και τους μπαμπάδες τους να παίζουν μπάλα στον δρόμο και οι φωνές τους να ντύνουν με την πιο θετική ενέργεια όλα τα Μελίσσια. Για όσους δεν πάτησαν Χ στη νέα μου αυτή ιστορία: Είμαι εδώ να τους πάω εκεί που ταξίδεψα και εγώ εκείνο το Σάββατο το απόγευμα. Απλά αντικρίζοντας μια μπάλα ποδοσφαίρου...

Flashback επιτόπου; Στο 2002. Όταν οι μαμάδες όσων μέναμε στην οδό Κοτζιάς στην Πεντέλη, μας άφησαν να παίξουμε το πρώτο μας κρυφτό στην οδό μας. Εικόνες και αναμνήσεις που τότε δεν είχαν αντικατασταθεί με το tablet του σαλονιού. Όποιος ερχόταν τότε στην Πεντέλη για επίσκεψη; Άκρη θεού μας ανέβαζε, χωριό μας κατέβαζε. Για έμενα; Το χωριό που με έκανε το πιο ευτυχισμένο παιδί. Παρόλο που κάθε βδομάδα είχα και ένα έξτρα σημάδι στο πόδι και στο χέρι απ’ το ποδόσφαιρο που παίζαμε στην άσφαλτο. Παρόλο που κάθε βδομάδα έκανα και μια επισκεψούλα στο Παίδων Πεντέλης.

Τα χρόνια κύλησαν, οι συνήθειες άλλαξαν, και εγώ; Βρίσκομαι να αντικρίζω τη ζωή που κάποτε είχα, στην Οδό Δήμητρας. Ξέροντας μάλιστα πως η ζωή αυτή δεν θα τη συναντήσεις πλέον σε πολλούς δρόμους της Αθήνας. Άλλωστε γιατί να τη συναντήσεις πλέον όταν μπορείς να παίξεις κρυφτό με τα πιο τέλεια γραφικά και ηχητικά εφέ στο playstation; (ειρωνεία!)

Σκέφτομαι, αναπολώ και φεύγω οριακά καίγοντας τον δίσκο του αμαξιού. Λίγες ώρες μετά; Όχι οδικώς αλλά περπατητή, εισβάλλω σε καφετέρια να βρω την παρέα μου, κρατώντας ασυναίσθητα το κινητό στο χέρι και κάνοντας scroll down στο Ιnstagram, χωρίς να κερδίζω τίποτα. Μια ματιά όταν έμπαινα μέσα; Αρκούσε για να αντιληφθώ πως δεν είμαι ούτε στην Οδό Δήμητρας, ούτε στη Πεντέλη. Παρά μόνο στην οδό με την πιο τρομακτική τεχνολογική εξέλιξη. Δεν υπήρχε δίποδο ον που να μην είχε το κινητό 1 εκατοστό μακριά από το χέρι του. Δεν υπήρχε παρέα που τα 3 από τα 5 άτομα του τραπεζιού να μην «κόζαραν γκομένακια» στο Facebook. Δεν υπήρχε μωρό που οριακά μπουσούλαγε που η μαμά του να μην πολέμαγε να του τραβήξει την προσοχή βάζοντας του παιδικά παιχνίδια στο tablet. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μη μου θύμιζε εμένα και τη σχέση μου με το κινητό. Και η δικαιολογία που καραδοκεί στα χείλη της Αθηνάς με στήθος Α; « Η δουλειά μου γίνεται από κινητό, laptop, word, social media». Η δικαιολογία μου αυτή όμως εκτοπίστηκε όταν η φίλη μου Μαρία μου έδειξε πως η δραστηριότητά μου στο Instagram είναι το λιγότερο 2 ώρες την ημέρα. Και εκεί η δικαιολογία μετατράπηκε σε τρόμο. Τρόμο που σπαταλάω 2 ώρες της ημέρας μου στα social και δεν το αντιλαμβάνομαι.

Φεύγω από την καφετέρια υποσχόμενη στον εαυτό μου πως αυτές τις 2 ώρες θα τις μειώσω και θα τις αφιερώσω σε έμενα και τους ανθρώπους μου. Αν μπορούσα θα τις μετέτρεπα και σε ώρες παιχνιδιού στην Οδό Δήμητρας. Αλλά πλέον, αν δοκιμάσω μάλλον να παίξω ποδόσφαιρο, θα καταλήξω στα επείγοντα. Η Αθηνά με στήθος Α υιοθετεί και πάλι ο χάρος μπήκε παγανιά, μπαίνοντας και πάλι στο αμάξι. Στο μυαλό της; Ηχούσε το τραγούδι με στίχος «πού είναι τα χρόνια, ωραία χρόνια» ενώ ταυτόχρονα σκέφτεται ότι κάνει σαν γιαγιά που πάτησε τα 80. Μετά όμως; Αντιλαμβάνεται πως τα χρόνια είναι ακόμα ωραία, αρκεί ο χρόνος με τους ανθρώπους μας να είναι περισσότερος από αυτόν που περνάμε με μια οθόνη. Από σήμερα; Ας κάνουμε την προσπάθεια μας, Αθηνές, να κλείσουμε το μαύρο μας κουτί όταν κάτσουμε στην καφετέρια, σαν τότε στην οδό Κοτζιάς.