Παλιώνει ποτέ ο έρωτας;

* Γράφει ο Γιώργος Κοβός

Στην παρέα του διπλανού τραπεζιού ξεχωρίζουν ένας άνδρας και μια γυναίκα. Μιλούν συνεχώς μεταξύ τους ενώ πού και πού εκείνος απευθύνεται προς τα υπόλοιπα μέλη της παρέας με κάποιες κουβέντες που, αν κρίνω από το ύφος του, τις λέει περισσότερο από ευγένεια. Ξέρεις, για να μη φανεί ότι ασχολείται μόνο με εκείνη και παραμελεί τους υπόλοιπους.

Από τον τρόπο που κινείται στο χώρο καταλαβαίνω ότι έχει κάποια σχέση με το μαγαζί και η παρέα του τραπεζιού είναι φιλοξενούμενή του, ενώ από μερικά μισόλογα και από κάποια αμηχανία που διακρίνω στην αρχή, καταλαβαίνω ότι έχουν να συναντηθούν χρόνια.

Η κουβέντα συνεχίζεται κι εκείνος απευθύνεται προς όλα τα μέλη, αλλά προσέχει περισσότερο τη γυναίκα που λέγαμε.

Εκείνη κρέμεται απ' τα χείλη του, ή μάλλον κρέμεται απ' το βλέμμα του, ενώ το δικό του βλέμμα κρέμεται από την κορυφή μέχρι τα πόδια της.

Η ορχήστρα κάνει την εμφάνισή της και το πρόγραμμα ξεκινά με swing μελωδίες που ξεσηκώνουν τους θαμώνες του club. Ο τραγουδιστής φορά ένα παρδαλό κοστούμι με πολύ φαρδύ παντελόνι, που σίγουρα θα είχε πέσει αν δεν κρατιόταν από ένα ζευγάρι τιράντες.

Κοιτάζονται έντονα στα μάτια κάθε φορά που μιλούν. Παράλληλα, γελούν πολύ! Κάποια στιγμή σταματάει απότομα η μουσική και τον ακούω να της λέει ότι παραμένει πολύ όμορφη. Φαίνεται ότι περνάνε πολύ όμορφα, ενώ μέχρι στιγμής δεν έχουν δείξει κάτι το ερωτικό, όπως κάποια αγκαλιά ή κάποιο φιλί ανάμεσά τους, αλλά μόνο που τους βλέπεις νιώθεις ότι έχουν κάνει έρωτα αμέτρητες φορές μόνο με το βλέμμα τους, εκεί μπροστά σε όλους!

Η ώρα περνάει και η παρέα φεύγει... Ο «οικοδεσπότης» τούς συνοδεύει προς την έξοδο και ξαναγυρίζει χαμογελαστός.

Τη στιγμή που περνούσε δίπλα μου, μου βγήκαν δυο λέξεις αυθόρμητα.

«Παλιοί έρωτες;»

«Ξέρω 'γω... Παλιώνει ποτέ ο έρωτας;»

Όχι μόνο δεν δυσανασχέτησε με την ερώτησή μου, αλλά μου έδωσε και πάσα να συνεχίσω με την απάντησή του.

«Αν δεν έπαιρνε τ' αυτί μου κάνα δυο κουβέντες σας, θα έλεγα ότι γνωριστήκατε σήμερα».

«Πάνε περίπου δεκαπέντε χρόνια που γνωριστήκαμε. Σε ένα club, καλή ώρα, όπως σήμερα...»

Σκέφτηκα να ανοίξω κι άλλο τη κουβέντα. Να τον ρωτήσω πόσο διάστημα έζησαν μαζί, γιατί δεν συνεχίζουν και διάφορα άλλα τέτοια. Την ίδια στιγμή άλλαξα γνώμη. Δε νομίζω ότι είχε σημασία για κείνον.

Μόνο μια ερώτηση είχα ακόμα με την οποία σκόπευα να δω πώς την έβλεπε πριν δεκαπέντε χρόνια και πώς σήμερα.

«Sorry που ρωτάω πολλά, αλλά τι σε τράβηξε κοντά της τότε και τι τώρα;»

«Βλέπεις αυτές εκεί πάνω;» είπε και μου έδειξε δυο τραγουδίστριες που βρίσκονταν στη σκηνή. «Είναι κουκλάρες! Είναι αυτό που λέμε όμορφες γυναίκες. Για μένα όμως, παρόλο που έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια, μόνο μια είναι πανέμορφη! Ξέρεις γιατί;»

Δεν κρατήθηκα και η λέξη «γιατί» βγήκε απ’ το στόμα μου πολύ πριν ολοκληρώσει τη φράση του...

«Γιατί όμορφος άνθρωπος είναι αυτός που σε κοιτάζει βαθιά στα μάτια όταν του μιλάς και δεν σταματάει να σε κάνει να γελάς».