Οι περισσότεροι από εμάς που ανήκουμε στους 20s-30s είμαστε σχεδόν όλοι εθισμένοι στο κινητό και τα social media. Μέχρι εδώ, όλα καλά.
Εγώ βέβαια το έχω τερματίσει μ᾽ έναν τρόπο καθώς ως Digital & Social Media Strategist ζω απ᾽ αυτό. Οπότε περνώ τον αντίστοιχο άπειρο χρόνο στα social media.
Αυτές τις μέρες - όπως και την προηγούμενη φορά περιέργως που έγραψα το πρώτο μου σχετικό άρθρο με το digital, βρισκόμουν εκτός Αθηνών. Έτσι και τώρα.
Περνώ πολύ χρόνο στα social media κι έχω επίσης αρκετό χρόνο για να σκεφτώ και να σχηματίσω μία ολοκληρωμένη άποψη που θα προσπαθήσω να την αποτυπώσω σε μια digital κόλα χαρτιού και να την μοιραστώ μαζί σας.
Δεν έχω καταλήξει για το ποιος είναι τελικά ο λόγος που μοιράζομαι στα social media ιδιαίτερες στιγμές χαράς ή λύπης, που βέβαια το έχω κάνει ελάχιστες φορές αλλά θέτω τον εαυτό μου σ᾽ αυτούς που το πράττουν.
Στην πραγματικότητα ποτέ δεν έχω νιώσει ανακούφιση μετά από ένα post αντίθετα έχω μπει σε μπελάδες χωρίς να το θέλω που αυτό από μόνο του μου προκαλεί ένα προβληματισμό και μία ανησυχία γι᾽ αυτό και μπήκα στην διαδικασία να γράψω τα παρακάτω.
Ένας από τους κυριότερους λόγους που οι άνθρωποι μοιράζονται τις στιγμές τους ίσως είναι η ανάγκη τους να νιώσουν ότι τα έχουν καλά με τον εαυτό τους.
Αυτός είναι κι ο λόγος που τα posts δίνουν και παίρνουν προκειμένου να αποδείξουμε ότι είμαστε αρεστοί, φιλικοί, ὀμορφοι, καλά ενημερωμένοι, εκπαιδευμένοι ή γενικότερα ψάχνουμε κάποιο τρόπο να ενισχύσουμε την αυτοεικόνα μας.
Σίγουρα όλο αυτό γίνεται με συνέπεια έχοντας στο μυαλό μας ότι πιθανότατα θα αυξηθούν τα likes, τα comments, τα shares και αν όλα πάνε καλά ίσως έρθει και κανένα inbox.
Αν μοιραστείς τη χαρά γίνεται διπλή…Αν μοιραστείς τη λύπη μένει η μισή…
Αυτό συμβαίνει άραγε και στην ζωή που δείχνουμε ότι κάνουμε μέσα από τα social media;
Βλέποντας καθημερινά πολλές αναρτήσεις που περιγράφουν άλλες φορές ευχάριστα κι άλλες φορές δυσάρεστα γεγονότα σκέφτομαι γιατί να φτάνουμε στο σημείο να μοιραζόμαστε με τους “φίλους/ακόλουθους” τις παραπάνω καταστάσεις κι όχι με οικογενειακά ή φιλικά πρόσωπα.
Στον πραγματικό κόσμο, σ᾽ αυτόν που ζούμε και αισθανόμαστε με πραγματικές σχέσεις και όχι αυτές που περνάνε μέσα από συσκευές, τα συναισθήματα ορίζονται διαφορετικά.
Οι φίλοι μοιράζονται γιατί αν δεν το πεις στον φίλο σου τότε σε ποιόν θα το πεις;
Τα ζευγάρια μοιράζονται γιατί ο άνθρωπος σου…λογικά θα σε καταλάβει.
Με την οικογένεια σου μοιράζεσαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι θα είναι πάντα δίπλα σου.
Με τους followers γιατί μοιράζεσαι αυτές τις ιδιαίτερες στιγμές;
Οι άνθρωποι δεν μοιράζονται για να νιώσουν καλύτερα,οι άνθρωποι μοιράζονται γιατί δεν μπορούν να μοιραστούν στην πραγματικότητα και το μόνο που τους έχει απομείνει είναι να προσποιούνται ότι μοιράζονται.
Το digital είναι εικονικό-πλασματικό, η ζωή σου όμως ούτε πλασματική ούτε εικονική είναι. Ότι και να κάνεις δεν μπορείς να περάσεις φίλτρα στα συναίσθηματά σου, όσο κι αν προσπαθήσεις.
Καμία καθημερινότητα δεν περνάει μόνο από τα social media.
Αυτό που γίνεται είναι ότι εκμεταλλευόμαστε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν φίλτρο στην αληθινή ζωή.
Μην έχεις ψευδαισθήσεις, αυτό δεν την κάνει αληθινή και στο τέλος εκεί που χάνεις το μέτρο, χάνεις και την ουσία.
Σας αρέσει να διαβάζετε τα άρθρα της A.V. Εμάς μας αρέσει να διαβάζουμε τις ιστορίες σας. Γράψτε μας και θα δημοσιεύουμε ό,τι μας στέλνετε στο yousaid@athensvoice.gr
Ακολούθησε την τυπική διαδικασία για την ενοικίαση σπιτιού. Όμως εξαπατήθηκε κι έτσι μια ολόκληρη ζωή 35 ετών μεταφέρθηκε σε αποθήκη και ο ίδιος σε ξενοδοχείο
Από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία μάς ήρθε σαν χαστούκι στο πρόσωπο το ενδεχόμενο να αλλάξει για πάντα η ζωή μας και να ξεχάσουμε τα όσα ξέραμε.
12°
