Ο Αλέξης Γεωργούλης μας ανοίγει το γραφείο του στις Βρυξέλλες

Οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε από την ελληνική σειρά «Είσαι το ταίρι μου» που υποδυόταν το Σωτήρη, κάνοντας πολλά κορίτσια να περιμένουν με ανυπομονησία το επόμενο επεισόδιο. Ακολούθησε μια σημαντική καριέρα στην τηλεόραση, το θέατρο και δεν άργησαν να έρθουν και οι συνεργασίες με διεθνείς παραγωγές, όπως η βρετανική σειρά "The Durrells". Πριν λίγους μήνες ψηφίστηκε ευρωβουλευτής και μετακόμισε στις Βρυξέλλες για να αναλάβει τα καθήκοντά του. Είναι ενεργός στα social media επικοινωνώντας άμεσα στον κόσμο τις δράσεις του - μάλιστα η κίνησή του να καλέσει μέσω διαγωνισμού πέντε πολίτες στις Βρυξέλλες για να ενημερωθούν και να ξεναγηθούν στο Ευρωκοινοβούλιο (δικαίωμα που έχουμε όλοι), συζητήθηκε πολύ. Ισχυρίζεται πως θέλει να κάνει τη διαφορά και μέχρι τώρα δείχνει να το προσπαθεί. Με δική του πρωτοβουλία, διοργανώθηκε στις 10 Οκτωβρίου μια ημερίδα με θέμα την πολιτιστική προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία, με καλεσμένους δημοσιογράφους και ομιλητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Παρά το φορτωμένο του πρόγραμμα, κατάφερα να τον κλέψω για λίγη ώρα.

Καθόμαστε σε μια άδεια αίθουσα του Ευρωκοινοβουλίου. Η ώρα έχει φτάσει 10 το βράδυ, εγώ κατευθείαν από το ταξίδι, εκείνος τρέχει από τις 8 το πρωί. Έχει όμως ένα ζεστό χαμόγελο και μια πολύ θετική ενέργεια που σε κάνει να μην σκέφτεσαι την κούραση. Νιώθεις ότι έχεις κάτσει με ένα φίλο σου να τα πείτε.
- Κάθεστε πάντα μέχρι τόσο αργά;
- Πάνω κάτω, καμιά φορά μπορεί να πάει και πιο αργά, αν έχω καμιά συνέντευξη -καλή ώρα (γελάει).
- Ωραία γιατί θα τις κάνω όλες τις ερωτήσεις να ξέρετε.
- Εντάξει, έχω βολευτεί. Πάμε!
Γελάμε και πατάω το record.

Έχετε εγκλιματιστεί στις Βρυξέλλες;
Όχι, θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι έχω εγκλιματιστεί. Βέβαια, είμαι σε πολύ καλύτερη φάση απ' ό, τι στην αρχή που δεν γνώριζα πώς λειτουργούν βασικά πράγματα. Νομίζω όμως πως δεν είναι δύσκολη η διαδικασία, χρειάζεται απλά εξοικείωση για να λειτουργείς γρήγορα και να περνάς και το μήνυμα που θες -δεν είναι πάντα εύκολο αυτό.
Την πόλη ακόμα δεν την έχω ζήσει. Τόσους μήνες εδώ και έχω βγει 2-3 φορές, ακόμα υπάρχουν περιοχές που δεν ξέρω. Βλέπεις για να εγκλιματιστώ στο χώρο και τις διαδικασίες του Κοινοβουλίου, πρέπει να αφιερώσω πολύ χρόνο οπότε συνήθως έρχομαι στις 9 το πρωί και φεύγω κατά τις 10 το βράδυ.

Είχατε πει σε μια πρόσφατη συνέντευξή σας ότι «αλλάζοντας τόπους και περιβάλλοντα κατάλαβα ότι αλλάζεις και εσύ ο ίδιος». Τι έχει αλλάξει τώρα που βρίσκεστε εδώ, στην πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Βασικά είναι νωρίς ακόμα να πω τι αλλαγές έχω υποστεί ή έχω επιλέξει να κάνω. Θα μπορούσα όμως να πω ότι επειδή το περιβάλλον εδώ είναι αρκετά επίσημο, μάλλον έχω αρχίσει να υιοθετώ πιο συγκεκριμένες γραμμές. Προσπαθώ να μη λειτουργώ τόσο σαν καλλιτέχνης, να μην αφήνω πράγματα στον αέρα, να προσέχω τι λέω και να το τεκμηριώνω. Τώρα, αν μέσα σε αυτό το περιβάλλον πρέπει να δρω έτσι, αυτό σίγουρα θα με επηρεάσει και έξω. Θέλω όμως κι εγώ να το επηρεάσω. Θέλω να δώσω με τον τρόπο μου μια πινελιά που να μην είναι τόσο ασπρόμαυρη, τόσο τεχνοκρατική. Ασχολούμαι με τον πολιτισμό και θέλω πραγματικά να γράψει κάτι από την πορεία μου εδώ, θέλω να εκφραστώ σαν καλλιτέχνης. Καταλαβαίνω ότι ακούγεται λίγο περίεργο, καλλιτέχνης να θέλει να εκφραστεί σαν πολιτικός και πολιτικός να θέλει να εκφραστεί σαν καλλιτέχνης. Αν το καλοσκεφτούμε όμως έχουν πολλά κοινά και αν τα υπογραμμίσουμε, ίσως βελτιώσουμε και τις δύο πλευρές. Οι καλλιτέχνες έχουν ξεχάσει ότι με έναν τρόπο ασκούν πολιτική, επηρεάζουν κόσμο, γίνονται πρότυπα, όπως ακριβώς και οι πολιτικοί.

Έχω την εντύπωση όμως ότι οι καλλιτέχνες είναι λίγο πιο αγαπητοί στον κόσμο από τους πολιτικούς ...
Όσο υπάρχουν αγαπητοί καλλιτέχνες, υπάρχουν και αγαπητοί πολιτικοί. Το κακό με την πολιτική είναι ότι ομαδοποιείται, «εμείς» και «εσείς». Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι το ψεγάδι της, αυτό θα έπρεπε να αποφεύγουμε -το να λειτουργούμε σαν ομάδες. Τα κόμματα κρατάνε τις θέσεις τους σαν να είναι απόλυτα σωστές, εγώ δεν πιστεύω ότι υπάρχει μόνο μία σωστή άποψη. Προκειμένου να μην παραδεχθούν μια αδυναμία στις απόψεις ή τις κινήσεις τους, εστιάζουν στο να αναδείξουν τα αρνητικά των «απέναντι». Δεν υπάρχει τίποτα εποικοδομητικό σε όλο αυτό, δεν βοηθάει κανέναν.

Έχετε ζήσει Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Λονδίνο, Λάρισα, Αθήνα και τώρα Βρυξέλλες;
Νέα Υόρκη έχω ζήσει 3 μήνες και έφυγα για έναν πάρα πολύ απλό λόγο. Έκανε πάρα, πάρα πολύ κρύο! (γέλια). Θα βάλω και την Κέρκυρα μέσα γιατί τα τελευταία 4 χρόνια περνούσα 4 με 5 μήνες εκεί για τα γυρίσματα του Durrells. Θέλω να την αναφέρω γιατί μου άρεσε πολύ και με άλλαξε και πολύ η Κέρκυρα.

Από όλες αυτές τις πόλεις που θα επιστρέφατε να μείνετε;
Δεν νομίζω πως μπορώ να διαλέξω μία πόλη και να πω θέλω να μείνω εκεί. Τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Κάθε περιβάλλον από τις πόλεις που αναφέραμε έχει δημιουργήσει ένα κομμάτι μέσα μου και δε θέλω να πετάξω κάτι από μένα. Στο Λος Άντζελες έμεινα πολύ καιρό και έμαθα πολλά για τον εαυτό μου. Ενώ είναι μια πάρα πολύ μεγάλη πόλη, εγώ βρήκα τη μοναξιά μου εκεί -είναι αυτό που λένε ότι την απόλυτη ησυχία μπορείς να τη βρεις πολλές φορές στην απόλυτη φασαρία. Στο Λονδίνο ανακάλυψα άλλα πατήματα που με βοήθησαν στο διεθνές του πράγματος γιατί έχει περισσότερες φυλές και ανθρώπους διαφόρων καταγωγών που καταφέρνουν όμως και συνυπάρχουν πραγματικά σαν να είναι ένα έθνος. Στην Κέρκυρα πάλι βρήκα μια ποιότητα ζωής. Επειδή δούλευα κιόλας και μάλιστα σε μεγάλη παραγωγή, όσο ζούσα εκεί ανακάλυψα ότι όταν υπάρχει ποιότητα στην καθημερινότητά σου, κάνεις τα πράγματα καλύτερα, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Στην Αθήνα έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, πια! (γέλια), και τη θεωρώ σπίτι μου, την αγαπώ πολύ. Η Λάρισα και ο Αγιόκαμπος -για μένα μαζί πάνε αυτά- είναι όλη μου η περιουσία. Είναι ο τόπος που μεγάλωσα, διαμορφώθηκα, έγινα αυτός που είμαι. Ναι μεν εξελίσσομαι σαν άνθρωπος αλλά όλο το «ψήσιμο» έγινε εκεί.

Πώς αφήνει κανείς μια αξιόλογη καριέρα στην υποκριτική -θέατρο, τηλεόραση, διεθνείς παραγωγές, ταινίες, σειρές- για να αναλάβει το έργο ενός ευρωβουλευτή;
Πρακτικά δε το αφήνω -θα συνεχίσω να ασκώ το επάγγελμα του ηθοποιού. Δεν υπάρχει ασυμβίβαστο που να το απαγορεύει. Αλλά έχει σημασία να τονίσω το εξής... Όταν ξεκίνησα σαν ηθοποιός, βασικά δεν είχα σκοπό να γίνω ηθοποιός. Ήθελα να σπουδάσω ηθοποιός γιατί είδα εντελώς τυχαία τι είναι η υποκριτική και σκέφτηκα ότι είναι ένα απίστευτο πλοίο. Ένα διαστημόπλοιο, αν θες, που σε ταξιδεύει στο χρόνο, σου αλλάζει χαρακτήρες, επηρεάζει την οπτική σου γωνία, σε οδηγεί σε ενδοσκόπηση, σε κάνει να ανακαλύπτεις πράγματα μέσα σου που δε θυμόσουν ό,τι είχες. Αποφάσισα να μάθω τα πάντα γι' αυτό το εργαλείο λοιπόν και όταν τελικά έγινα ηθοποιός ανακάλυψα ότι αποκτάς μια ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο. Το εργαλείο αυτό σε βοηθάει να αφουγκράζεσαι τον κόσμο καλύτερα, να τον δέχεσαι, να γίνεσαι ένα μαζί του και ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι την κοινωνία μέσω της υποκριτικής εξελίσσεται σε κάτι διαφορετικό. Ένας πολιτικός προσπαθεί να καταλάβει τη δομή μιας κοινωνίας, τις ανάγκες της και να δουλέψει πάνω σε αυτές. Το ίδιο κάνει περίπου και ο καλλιτέχνης, ψάχνει την επικοινωνία με τον κόσμο, αφουγκράζεται, ανακαλύπτει τα θετικά και τα προβλήματα και προσπαθεί να τα αναδείξει ή να τα υπογραμμίσει αντίστοιχα. Να ενώσει ή να διαχωρίσει πράγματα, μιλάει με τον κόσμο μέσα από την τέχνη του, όσο περισσότεροι άνθρωποι υπάρχουν στο κοινό του τόσο πιο δραστικό είναι αυτό που κάνει. Αν αντί για καλλιτέχνης-ηθοποιός βάλεις πολιτικός σε αυτό το δεδομένο το ίδιο ισχύει. Επομένως δεν μεταπήδησα σε κάτι το οποίο είναι τελείως ξένο, τα εργαλεία αλλάζουν, ο τρόπος με τον οποίο όλο αυτό εκφράζεται. Δε με φοβίζει λοιπόν γιατί μπορώ να τον μάθω. Αν έχεις τον πυρήνα ή έστω τον καταλαβαίνεις, νομίζω τα υπόλοιπα τα βρίσκεις εύκολα.

Μιλώντας για επικοινωνία, πολλοί δεν γνωρίζουν τι είναι το Ευρωκοινοβούλιο και γιατί ψηφίζουν ευρωβουλευτές. Μήπως εκεί οφείλεται και ένα μέρος της μεγάλης αποχής τους από τις ευρωεκλογές τον Ιούλιο...;
Αυτό είναι ένα κομμάτι που με ενδιαφέρει πολύ να επηρεάσω. Σκέφτομαι ότι ίσως η συμπεριφορά μου και ο τρόπος με τον οποίο εκφράζω την παρουσία μου εδώ μπορεί να προκαλέσει το ενδιαφέρον του κόσμου. Αυτό που θέλω και φάνηκε από την αρχή -και μάλιστα πολλές φορές ίσως χλευάζεται κιόλας από τους ειδικούς- είναι να απλοποιηθεί το πράγμα, να ανοίξει τις πόρτες του με τέτοιο τρόπο το Κοινοβούλιο, το δικό μου γραφείο τουλάχιστον, που να είναι κατανοητό σε όλο τον κόσμο. Η πολιτική μας αφορά όλους, όμως πρέπει να μιλήσουμε στη γλώσσα του κόσμου και όχι να μάθουμε στον κόσμο να μιλάει τη γλώσσα μας. Αν ακούς έναν ξύλινο λόγο ή σκέτους νόμους, είναι λογικό να μην βγάζεις νόημα και δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον κόσμο που στρέφει το ενδιαφέρον του σε πιο απλά πράγματα, όπως είναι το lifestyle.  Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για όσα καταλαβαίνουν, λογικό δεν είναι;

Πώς πιστεύετε ότι θα μπορούσε να βελτιωθεί η επικοινωνία με τον κόσμο; Με τα social media ίσως, στα οποία εσείς είστε και πολύ ενεργός;
Ό, τι είναι τα social media ήταν και η τηλεόραση παλιά, το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες. Είναι μέσα επικοινωνίας. Τα social media είναι ένας εύκολος τρόπος να προσεγγίσεις πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα αλλά το θέμα δεν είναι το μέσο που χρησιμοποιείς αλλά τι θες να πεις και σε ποιον. Αν θες να μιλήσεις στους νέους που ξέρεις ότι είναι συνέχεια online, δε θα πας να βγάλεις ανακοίνωση στην τηλεόραση στις 9 το πρωί.

Δεν είναι και λίγοι οι νέοι που έχουν απορρίψει την τηλεόραση και δεν την παρακολουθούν...
Εντάξει είναι στο στάδιο που αρχίζει και πιάνει μια πολύ μικρότερη θέση στο ράφι των μέσων... Πάντως νομίζω ότι απλά διαλέγεις το εργαλείο και πλησιάζεις τον κόσμο. Με τα social media πράγματι είμαι αρκετά ενεργός, προσπαθώ να έχω υλικό για τους ανθρώπους που θέλουν να επικοινωνήσουμε. Οι νέοι έχουν δίκιο να είναι απογοητευμένοι από την παρούσα κατάσταση και το πώς έχουν διαχειριστεί οι μεγαλύτεροι το μέλλον τους -γιατί περί αυτού πρόκειται. Καλό είναι να προσπαθήσουμε να τους φέρουμε κοντά μας, να τους ενημερώσουμε, να αποκτήσουν άποψη, να μην δουν απλά μια λίστα με ονόματα ένα μήνα πριν τις εκλογές. Υπάρχουν αυτοί, ασχολούνται με αυτό, τη μία έκαναν κάτι καλό, την άλλη έκαναν «πατατιά»... είναι κάτι που θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον.

Όσον αφορά τα social media και την εύκολη πρόσβαση στο ΕΚ, μου έκανε εντύπωση ότι κάνατε διαγωνισμό στa social καλώντας πολίτες εδώ στις Βρυξέλλες. Το έχει ξανακάνει αυτό κάποιος έλληνας ευρωβουλευτής;
Δεν ξέρω, δεν το έχω ακούσει. Ήταν μια ιδέα που πάτησε ακριβώς πάνω σε αυτό που λέγαμε πριν, να δημιουργήσουμε στον κόσμο το ενδιαφέρον, να έρθει να γνωρίσει και να μάθει το Ευρωκοινοβούλιο. Κάθε ευρωβουλευτής έχει το δικαίωμα να καλεί 110 άτομα το χρόνο, φέτος επειδή αναλάβαμε στη μέση του χρόνου μπορούμε 55. Συνήθως οι ευρωβουλευτές καλούν γνωστούς, δημοσιογράφους και φίλους τους, κάπως έτσι. Εμείς σκεφτήκαμε ότι ναι μεν πρέπει να το επικοινωνήσεις αυτό καλώντας δημοσιογράφους -καλή ώρα- αλλά γιατί να μην καλέσουμε και κάποιους τυχαίους ανθρώπους, τους οποίους γνωρίζουμε μόνο μέσα από την επικοινωνία τους με τα social media μας; Στόχος άλλωστε είναι να ακουστεί το Ευρωκοινοβούλιο. Έχεις ακούσει ότι μαζί με το βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα, έτσι; Βγήκε τώρα ο «σελέμπριτι», είπε δύο πράγματα για το Ευρωκοινοβούλιο, αλλά είπε και κάτι που σε αφορά, κάτι που σκέφτηκες να το μοιραστείς με τους φίλους σου. Ουσιαστικά, όταν περάσει ο καιρός, το μήνυμα που θα έχει μείνει στον άλλο είναι ότι «οκ, μπορώ να πάω στο Ευρωκοινοβούλιο, δεν είναι κάτι, μπορώ να το επισκεφθώ, να ενημερωθώ και να το μοιραστώ με τους φίλους μου». Δεν είναι άβατο εδώ, είναι ένας θεσμός, ένα εργαλείο της κοινωνίας μας, ανήκει σε όλους μας.

Αρνητικές αντιδράσεις είχατε;
Εντάξει, σχόλια που προέρχονται από τρολ είχαμε. Τα τρολς γενικά είναι κομμάτι της εποχής μας. Από τη στιγμή που βγήκε το twitter για παράδειγμα, που στηρίζεται στα σχόλια, το τρολ είναι το αλατοπίπερο σε κάθε θέμα. Κυκλοφορούσαν σχόλια του τύπου «διακοπές στις Βρυξέλλες με ξεναγό το Γεωργούλη» κτλ. Οκ δεν πειράζει, κι αυτό δεκτό είναι!

Όσον αφορά τα καθήκοντά σας εδώ... Είστε τακτικό μέλος στην Επιτροπή Πολιτισμού και Παιδείας (CULT) και πριν λίγο καιρό αναλάβατε και καθήκοντα συντονιστή στην Επιτροπή Αναφορών (PETI). Μπορείτε να μου πείτε τι σας συναρπάζει και τι σας προβληματίζει στις θέσεις αυτές;
Το συναρπαστικό στην Επιτροπή Πολιτισμού είναι οι φάκελοι που λαμβάνουμε με συγκεκριμένα επίκαιρα θέματα. Πρόκειται στην ουσία για νόμους, τους οποίους πρέπει να τους αναλύσουμε -τι ακριβώς είναι και πώς μπορούμε να τους βελτιώσουμε ή τι είναι επικίνδυνο και πρέπει να φύγει. Το συναρπαστικό λοιπόν είναι οι τροπολογίες στους νόμους. Είναι όπως κάναμε στο Πολυτεχνείο που έχουμε μια εξίσωση την οποία με κάποιο τρόπο θέλουμε να βελτιώσουμε. Μετά ακολουθεί η ψηφοφορία που είναι πολύ πιο απλή διαδικασία, ψηφίζουμε απλά ναι ή όχι. Το μη συναρπαστικό είναι ότι τα θέματα δε τα επιλέγουμε εμείς, έρχονται από την Commission. Βέβαια υπάρχει ένα παραθυράκι εκεί, μπορείς να προτείνεις εσύ ένα θέμα στην Commission και να το ελέγξει και αν αποφασίσει ότι έχει ενδιαφέρον, ζητάει το πρώτο draft του αυτού του νόμου ώστε να ανοίξει ο φάκελος.

Οι αναφορές πάλι είναι μια επιτροπή η οποία δέχεται αναφορές από τους πολίτες. Η υποβολή αναφορών είναι μια πάρα πολύ εύκολη διαδικασία που γίνεται online. Το μόνο που χρειάζεται προσοχή είναι η διατύπωση, ώστε να περάσει, να πάει εκεί που πρέπει και να τεκμηριωθεί το πρόβλημα. Αν γράψεις ας πούμε «τα περιστέρια λερώνουν το μπαλκόνι μου», προφανώς δεν θα περάσει. Αν όμως αναφέρεις ότι υπάρχει πρόβλημα με τον υπερπληθυσμό των περιστεριών σε μια περιοχή, αυτό κατ'  επέκταση αφορά το περιβάλλον, τη διαχείριση των ζώων, την υγεία της πόλης κτλ. Αφού λοιπόν η αναφορά έρθει στην επιτροπή, την εξετάζουμε (σαν συντονιστής έχω το πλεονέκτημα να δίνω προτεραιότητα σε φακέλους που αφορούν την Ελλάδα), τη διασταυρώνουμε, αναφέρουμε το είδος του προβλήματος και αν πρέπει να λυθεί. Στη συνέχεια ο φάκελος κατατίθεται προς ψήφιση και αν ψηφιστεί θετικά αναλαμβάνουν άλλοι φορείς για την εφαρμογή του νόμου.

Είναι χρονοβόρα αυτή η διαδικασία;
Στις αναφορές μπορεί να πάρει περίπου 3 μήνες. Τώρα για την εφαρμογή είναι άλλα όργανα και δεν είμαι σίγουρος για τα χρονικά πλαίσια. Το ενδιαφέρον σε αυτό πάντως είναι ότι έχεις άμεση σχέση με τον κόσμο.

Σχετικά με την αυριανή ημέρα, ποιος είναι ο στόχος της ημερίδας με θέμα την πολιτιστική προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία;
Ο στόχος είναι να γίνει μια ενημέρωση. Υπάρχει το αυτονόητο πια, ότι τα κτίρια σε όλη την Ευρώπη πρέπει να είναι προσβάσιμα απ' όλες τις κοινωνικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των χώρων τέχνης. Το βασικό είναι ότι η κοινωνία μας δημιουργεί πολιτισμό για τον απολαμβάνει. Από τη στιγμή που υπάρχει η επιβίωση, από εκεί και πέρα χτίζουμε τη διαβίωση. Όλος ο αγώνας είναι για να στηριχτεί αυτός ο πολιτισμός -αν δεν απολαμβάνουμε πολιτισμό είναι σαν να μην έχουμε ολοκληρωμένη κοινωνία. Επομένως δεν αρκεί η πρόσβαση για να δούμε τέχνη, πρέπει να υπάρχει πρόσβαση και στην παραγωγή της τέχνης. Όπως έχουμε για παράδειγμα τον κ.Ρέλλα, έναν καλλιτέχνη με αναπηρία, έναν σκηνοθέτη που εκφράζεται από τη δική του οπτική γωνία. Το ίδιο θα έπρεπε να είναι δυνατό για όλους, όσοι έχουν την έμπνευση να κάνουν κάτι και είναι ΑΜΕΑ, να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτό που θέλουν να κάνουν, στο όνειρό τους, στο όραμά τους.

«Ο βαθμός πολιτισμού μιας κοινωνίας προσδιορίζεται και πραγματώνεται μέσα από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες της, όπως τα άτομα με αναπηρία», είχε πει ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ.Κάρολος Παπούλιας. Τι βαθμό πιστεύετε εσείς ότι παίρνει η Ελλάδα σε αυτό;
Η Ελλάδα είναι πολύ μπερδεμένη και παρεξηγημένη. Έχουμε πολιτισμό και το καλό είναι ότι τον θυμόμαστε και σε πολύ δύσκολες στιγμές. Αυτό που πέρασε (και περνάει) τα τελευταία χρόνια με το προσφυγικό/μεταναστευτικό είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση, όμως έδειξε ένα πρόσωπο που φανερώνει πολιτισμό. Τρανταχτό παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίο οι απλοί άνθρωποι στα νησιά που υποδέχθηκαν τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Από την άλλη έχουμε και μια... παρενέργεια να το πω; Ανησυχούμε «τι θα πει ο κόσμος» και πολλές φορές αντί να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα, το κρύβουμε κάτω από το χαλί με αποτέλεσμα να επιστρέφει διαρκώς και να μας «χτυπάει την πόρτα». Ο Έλληνας στη συνείδησή του αγκαλιάζει οποιοδήποτε πρόβλημα αρκεί να είναι ενημερωμένος, γιατί έχουμε μεγαλώσει σαν λαός με το φόβο και αυτό πολλές φορές μας κρατάει πίσω. Η απάντηση σε όλα αυτά λοιπόν είναι η ενημέρωση, η ευαισθητοποίηση.

---

Στην Ημερίδα με θέμα την Πολιτιστική Προσβασιμότητα που πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες στις 10 Οκτωβρίου του 2019, ομιλητές και εκπρόσωποι διάφορων πολιτικών και καλλιτεχνικών φορέων, όπως:
ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης, Γενικός Γραμματέας Σύγχρονου Πολιτισμού, Ελληνικό Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού,
η Dr. Dr.h.c. Παρασκευή (Παρούλα) Νάσκου – Περράκη, Καθηγήτρια Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Οργανισμών, Πρόεδρος Ινστιτούτου Βαλκανικών Σπουδών
η Lara Orlandi, Υπεύθυνη Πολιτικής, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, DG CONNECT, Unit I1 – Audiovisual & Media Services Policy
ο Alejandro Moledo, Συντονιστής Πολιτικής, Ευρωπαϊκό Φόρουμ Ατόμων με Αναπηρία (EDF) Julie Lenoir, Junior Σύμβουλος Πολιτικής ΕΕ, Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) Νομοθεσία & Πολιτική
η Dr Pilar Orero, Πανεπιστήμιο Autònoma της Βαρκελώνης, Ισπανία
ο Αντώνης Ρέλλας, Σκηνοθέτης, ανάπηρος καλλιτέχνης, Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών, Κίνηση Χειραφέτησης ΑμεΑ
η Εμμανουέλα Πατηνιωτάκη, Ερευνήτρια, Ακαδημαϊκός, AVT Πρακτικός, Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών
η Μόνικα Τσιλιμπέρδη, Προϊσταμένη Διεύθυνσης για την Ανάπτυξη της Σύγχρονης Δημιουργίας Ελληνικό Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού
η Κατερίνα Βρανά, Stand-Up Κωμικός
και ο Αντώνης Τσαπατάκης, Παραολυμπιονίκης
Την ημερίδα παρακολούθησαν από κοντά και οι 5 νικήτριες που αναδείχθηκαν μετά από κλήρωση που πραγματοποιήθηκε από τους επίσημους λογαριασμούς του Αλέξη Γεωργούλη στα social media.