Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, υποψήφιος ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, μιλάει για τη ζωή του, την Αθήνα και την απόφασή του να ασχοληθεί με την πολιτική.
Ακούσαμε γι’ αυτόν πρώτη φορά το 1999, όταν έγινε ο πρώτος αριστούχος μαθητής με νωτιαία μυϊκή ατροφία, που παρέλασε σημαιοφόρος με το αμαξίδιό του και κατέρριψε όλα εκείνα τα ταμπού που αφορούν στα άτομα με αναπηρία. Περίπου 20 χρόνια αργότερα ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος είναι ψυχίατρος και αντιστέκεται στην τάση της εποχής, το braindrain, με την επιλογή του να εργαστεί σε δημόσιο νοσοκομείο παρά τα πάγια προβλήματα στον χώρο της υγείας που στρέφουν τους νέους επιστήμονες στο εξωτερικό. Παράλληλα διατελεί πρόεδρος του Οργανισμού Ανεξάρτητης Διαβίωσης Ελλάδας (i-living) ενώ ασχολείται ενεργά με την πολιτική, καθώς είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία.
Προσωπικός χρόνος μένει; «Τον λίγο χρόνο φροντίζω να τον αξιοποιώ δημιουργικά. Και δημιουργικά για εμένα σημαίνει να δω τους φίλους μου, να μιλήσουμε και να κρατήσουμε τους δεσμούς μας ισχυρούς, να είναι ο ένας δίπλα στον άλλον στα εύκολα και στα δύσκολα. Να έχω χρόνο με την οικογένειά μου, να μιλώ με τον πατέρα μου και τη μητέρα μου και να βλέπω κάθε τόσο αυτό το χαμόγελο της ικανοποίησης που νιώθουν για μένα. Με τον αδελφό μου, που είναι δίπλα μου σε κάθε φάση της ζωής μου. Οικογένεια και φίλοι, αξία ανεκτίμητη για εμένα. Από εκεί και πέρα προσπαθώ να διαβάζω, να ενημερώνομαι, να μελετώ. Μου αρέσει ο κινηματογράφος, οι ταινίες δράσης! Προσπαθώ να τα κάνω όλα και νομίζω πως κάτι καταφέρνω».
Ο Στέλιος κατά κάποιο τρόπο θυμίζει τον Σούπερμαν, τον ήρωα που τα προλαβαίνει όλα και δείχνει στους υπόλοιπους πώς είναι να είσαι διαφορετικός και να διαθέτεις όλη σου την ενέργεια για τις ανάγκες των συνανθρώπων σου. Μια τέτοια ανάγκη, όπως λέει στην ATHENS VOICE, οδήγησε και στη δημιουργία της Aνεξάρτητης Διαβίωσης. «Οι ανάγκες φέρνουν ιδέες. Έτσι κι η ανάγκη η δική μου και άλλων ανθρώπων που αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα μας οδήγησε στο να ψάξουμε, να δούμε τις πρακτικές άλλων χωρών. Φτιάξαμε λοιπόν έναν οργανισμό που διεκδικεί επί της ουσίας το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Γιατί αξιοπρέπεια είναι να μπορείς να ζεις όπως θέλεις, να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να περιορίζεσαι, να ξέρεις ότι δεν επιβαρύνεις δικούς σου ανθρώπους και την οικογένειά σου. Άλλωστε τους δικούς σου τους θέλεις για να περάσεις καλά, να διασκεδάσεις, να γελάσεις, όχι για να σου υποστηρίζουν τις ανάγκες. Από εκεί ξεκίνησαν όλα και σήμερα είμαστε μέλος του αντίστοιχου ευρωπαϊκού δικτύου και διεκδικούμε και στην Ελλάδα τόσο την αναγνώριση της ανεξάρτητης διαβίωσης ως η μοναδική λύση κοινωνικής ένταξης όσο και τη θεσμοθέτηση του προσωπικού βοηθού - συνοδού για άτομα με αναπηρία».
Κάπως έτσι, και με αφορμή μια συνάντηση με τα περισσότερα πολιτικά κόμματα του δημοκρατικού τόξου για την προώθηση της Ανεξάρτητης Διαβίωσης, μπήκε η πολιτική και συγκεκριμένα η Ευρωβουλή στη ζωή του Στέλιου. Γιατί όμως Νέα Δημοκρατία; «Οφείλω να ομολογήσω πως όλοι ήταν διατεθειμένοι να ακούσουν, αν και σε διαφορετικές αναλογίες. Όμως στη ΝΔ συνάντησα όχι μόνο την καλύτερη πρόθεση, αλλά κυρίως την πιο ολοκληρωμένη γνώση για τα ζητήματα των ανθρώπων με αναπηρία. Βρήκα προσωπική γνώση από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη και ολοκληρωμένη πολιτική προσέγγιση. Ίσως παίζει ρόλο και το γεγονός πως η μητέρα του, Μαρίκα Μητσοτάκη, είχε αντιμετωπίσει και αυτή τις συνθήκες της αναπηρίας, εξάλλου όταν κάτι το ζεις, το κατανοείς καλύτερα. Στη Νέα Δημοκρατία, λοιπόν, είδα μεράκι, αλτρουισμό, φιλότιμο, ικανότητες, χαμόγελα. Είπα “εδώ είμαστε” και τώρα “φτερά στα πόδια”, που λέμε!»
H Aθήνα είναι τόσο ακατάλληλη πόλη όσο λέγεται για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα; Όπως μας λέει ο Στέλιος, παρόλο που έχουν γίνει βήματα προόδου σε αυτό τον τομέα και η προσβασιμότητα στην πόλη για άτομα με αναπηρία έχει βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια, ακόμα απέχουμε πολύ από άλλες χώρες. Για παράδειγμα, με εξαίρεση κάποιους κεντρικούς δρόμους οι ράμπες ακόμα κλείνουν από αυτοκίνητα που παρκάρουν μπροστά. Οι δημόσιες υπηρεσίες βρίσκονται σε κτίρια όπου δεν έχουν δημιουργήσει ακόμα υποδομές για πρόσβαση με αμαξίδιο. Τα πεζοδρόμια μικραίνουν και κλείνουν από τραπεζοκαθίσματα, που δεν εμποδίζουν μόνο τον άνθρωπο με κινητικά προβλήματα αλλά και τη μητέρα με το καροτσάκι της να περάσει. Το βασικό όμως πρόβλημα, όπως επισημαίνει, έχει να κάνει με το γεγονός πως δεν γνωρίζουμε πόσα άτομα με αναπηρία υπάρχουν στην Ελλάδα.
«Γνωρίζετε πως στην τελευταία απογραφή δεν υπήρχε ερώτηση “έχετε άτομο με αναπηρία στην οικογένειά σας;’’ Δεν υπάρχει ένα μητρώο να ξέρουμε τι μας γίνεται. Και εδω έρχεται το ερώτημα, “τι εστί αναπηρία;’. Στην πραγματικότητα, είναι μια κατάσταση η όποια οφείλεται στα εμπόδια που δημιουργεί η ίδια η κοινωνία, και δεν αποδίδεται σε κάποιο πρόβλημα του ατόμου. Γι’ αυτό άλλωστε λέγονται “άτομα με αναπηρία”. Επομένως για να αλλάξουν αυτές οι καθημερινές συνθήκες πρέπει να φύγουν τα εμπόδια και για να φύγουν τα εμπόδια πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία».
Μπορεί οι δυσκολίες στην πρόσβαση, η άναρχη δόμηση και η έλλειψη ρυμοτομικού σχεδιασμού να ενοχλούν τον Στέλιο, ωστόσο δεν παύει να αγαπά την ομορφιά της παλιάς γειτονιάς σε κάποιες συνοικίες της πόλης. «Η Αθήνα μας είναι η πόλη των πόλεων. Όσα στραβά κι αν έχει, μαγεύεσαι βλέποντας την Ακρόπολη, κάνοντας βόλτα στα Αναφιώτικα στην Πλάκα, στα στενάκια στο Μοναστηράκι. Το ιστορικό κέντρο είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει, γραφικό και μοντέρνο. Σου γεννά συναισθήματα, ήχους και χρώματα. Έτσι νιώθω εγώ τουλάχιστον. Εκτός όμως από τα αρχαία έχουμε και άλλα πράγματα να δείξουμε. Το Ίδρυμα Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση είναι δύο χώροι που συχνά επισκέπτομαι και απολαμβάνω τις δυνατότητες που μας παρέχουν. Δεν είναι όμως μόνο αυτά...» επισημαίνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής. «Τι να πει κανείς για περιοχές εκτός του κέντρου της Αθήνας, στα προάστια της πόλης, που λέμε. Έναν ξένο, λόγου χάρη, θα τον πήγαινα στο Περιστέρι και θα του έδειχνα ένα υπέροχο Άλσος που έχει φτιάξει ο Δήμος εκεί, στο Γαλάτσι, στο Άλσος Βεΐκου, επίσης ένας χώρος με ευρωπαϊκές προδιαγραφές, στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Είναι ωραία όλη η Αττική μας. Έχουμε τα θέματά μας, αγαπάμε όμως τις πόλεις μας, τα σπίτια μας... Αγαπάμε με απλά λόγια τη γειτονιά μας...» συμπληρώνει.
Αυτή η αγάπη για την Αθήνα σίγουρα έχει παίξει ρόλο που επέλεξε να εργαστεί εδώ, σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, τη στιγμή που οι ελλείψεις σπρώχνουν τους νέους γιατρούς στο εξωτερικό. Ο ίδιος μάλιστα κάποια στιγμή ήταν έτοιμος να κάνει το βήμα. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι έπαιξε ρόλο το γεγονός της κατάστασής του που δεν έφυγε, αλλά ο ίδιος σκέφτηκε απλά πως θέλει να μείνει και να παλέψει, να βάλει την ενέργεια, τη γνώση και την αγάπη του προς τον άνθρωπο, στους συμπατριώτες του και αυτούς που μένουν, δουλεύουν και μοχθούν στη χώρα.
«Είναι δύσκολα. Ευκαιρίες δεν υπάρχουν, η ελπίδα κάθε νέου ανθρώπου χάνεται καθημερινά μέσα στη γραφειοκρατία και τη στραγγαλιστική νοοτροπία που λειτουργεί το κράτος μας, όμως οφείλουμε να πούμε και ένα μπράβο σε όλα εκείνα τα παιδιά, τους συνομηλίκους μου, που παλεύουν κάτω από αυτές τις συνθήκες, εδώ στη χώρα. Χρέος μας, λοιπόν, είναι να δημιουργήσουμε νέες υποδομές για την ανάπτυξη για να γυρίσουν πίσω όλα αυτά τα λαμπρά μυαλά νέων επιστημόνων και τεχνητών που έχουν φύγει στο εξωτερικό και παράλληλα να δώσουμε και ευκαιρίες σε εκείνους που έμειναν πίσω. Αυτή η γενιά, εμείς, πληρώνουμε έναν λογαριασμό για μια ζημιά που δεν κάναμε εμείς. Δεν μπορεί να συνεχίσει η Ελλάδα μας να πνίγει τα παιδιά της, μέσα και έξω».
16°
