Βασιλική Γραμματικογιάννη: «Δεν έχουμε χρόνο για ευρωσκεπτικισμό»
Η στήλη της Eco Voice βραβεύτηκε από το Ecocity και από την Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού. Τώρα είναι υποψήφια στις ευρωεκλογές με τους Πράσινους - Αλληλεγγύη
Η Βασιλική Γραμματικογιάννη μιλάει για την απόφασή της να θέσει υποψηφιότητα στις Ευρωεκλογές με τους Πράσινους - Αλληλεγγύη.
Μιλάει με πάθος για την Ευρώπη και το περιβάλλον. Αυτή η ευαισθησία της για τα περιβαλλοντικά προβλήματα ήταν η αιτία που η στήλη της Eco Voice σε αυτή την εφημερίδα βραβεύτηκε δύο φορές από το Ecocity και από την Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού. Τώρα είναι υποψήφια στις ευρωεκλογές με τους Πράσινους - Αλληλεγγύη και αυτή τη φορά δίνει, αντί να πάρει συνέντευξη για την Athens Voice.
Αλλαγή καριέρας;
Αλλάζουν καριέρα οι καριερίστες. Δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Για μένα η δουλειά είναι μια προέκταση των ενδιαφερόντων μου. Όσο μου δίνει καινούργια ερεθίσματα, εμπειρίες και ιδέες υπάρχει λόγος να συνεχίζω. Εννοείται βέβαια και τα χρήματα για να ζω. Όταν αυτό φτάσει σε ένα σημείο κορεσμού και ως άνθρωπο, ως προσωπικότητα, δεν με αφήνει να αναπτυχθώ, τότε τα χρήματα δεν είναι από μόνα τους κίνητρο για να παραμείνω. Το γεγονός βέβαια ότι έχω να σκεφτώ μόνο τον εαυτό μου, αφού δεν έχω οικογένεια, είναι απελευθερωτικό. Και εδώ μπαίνει θέμα του πόσο πραγματικά ελεύθεροι είμαστε.
Τι εννοείς;
Τον τελευταίο χρόνο παρακολουθώ δημοσιογραφικά ένα πρόγραμμα του Ινστιτούτου Γκαίτε που διερευνά την έννοια της ελευθερίας, την αύξηση του φασισμού στην Ευρώπη, τις αλλαγές που διαδραματίζονται στις πόλεις, τις διακρίσεις, την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης και όλα αυτά τα σύγχρονα ζητήματα που είναι και τα συστατικά της παγκόσμιας κρίσης που βιώνουμε. Η συναναστροφή μου με καλλιτέχνες αλλά και την κοινωνία των πολιτών απ’ όλη την Ευρώπη έχει ενεργοποιήσει τους νευρώνες του εγκεφάλου μου. (γελάμε) Όταν αναρωτηθείς πάνω στην έννοια της ελευθερίας, τότε θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι και για τη δημοκρατία. Πόσο δημοκρατία έχουμε; Πόσο δημοκρατική είναι μια κοινωνία που δέχεται την αύξηση των ανισοτήτων προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα της; ή (για να το δέσω με τα παραπάνω) πόσο ελεύθερος είναι ένας άνθρωπος που μοχθεί για τον επιούσιο, μη έχοντας χρόνο να ανακαλύψει τον εαυτό του, τους άλλους, τον κόσμο; Και πόσο δημοκρατική είναι μια κοινωνία, όταν δεν του παρέχει αυτή την ελευθερία;
Νομίζω ότι και στο F/B όταν ανακοίνωσες την υποψηφιότητά σου αναφέρθηκες στο πρότζεκτ του Γκαίτε: στο FREIRAUM. Να υποθέσω ότι ήταν και το κίνητρο για να βάλεις υποψηφιότητα;
Μέχρι ένα σημείο ναι. Για παράδειγμα, όταν στο πλαίσιο του FREIRAUM (ελεύθερος χώρος) επισκέφτηκα τη Σλοβακία, τη χώρα της κεντρικής Ευρώπης που το 2010 απέρριψε τη συμμετοχή της στον μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας (με αποτέλεσμα στο πίσω μέρος του μυαλού μου να υπάρχει η προκατάληψη για τη χώρα) διαπίστωσα πόσο λίγο ο ένας λαός γνωρίζει τον άλλο στην Ευρώπη. Πόσο δεν μπορούμε να καταλάβουμε και να σεβαστούμε τη διαφορετικότητα των τοποθεσιών και των κοινωνιών, με αποτέλεσμα ο λαϊκισμός να βρίσκει πρόσφορο έδαφος, και το κοινό μας σπίτι, η Ευρωπαϊκή Ένωση να τίθεται εν αμφιβόλω. Σε αυτό το κομμάτι της ενσυναίσθησης μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών είναι κάτι που ονειρεύομαι να συμβάλω με όλες μου τις δυνάμεις, και είναι ένα κομμάτι που έχει να κάνει πρωτίστως με τον πολιτισμό.
Ωστόσο επειδή το αντικείμενό μου αλλά και το μεγάλο μου πάθος είναι η προστασία του περιβάλλοντος, η έλλειψη έλληνα πράσινου ευρωβουλευτή ήταν αισθητή στη σύνθεση του προηγούμενου ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Ως συντάκτης θεμάτων περιβάλλοντος τα τελευταία 10 χρόνια στην Athens Voice είχα τη δυνατότητα να διαπιστώσω την ελλιπή πληροφόρηση που είχαμε για περιβαλλοντικά ζητήματα. Για παράδειγμα, για τη διατλαντική συμφωνία μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής ή για τα μεταλλαγμένα. Αυτή την πενταετία δεν είχαμε καμία πληροφόρηση. Αντίθετα όταν είχαμε πράσινους ευρωβουλευτές, όπως τον Νίκο Χρυσόγελο, τον Κρίτωνα Αρσένη και το Μιχάλη Τρεμόπουλο, είχαμε συνεχόμενη ενημέρωση για όλα αυτά τα κρίσιμα ζητήματα. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο κίνητρο.
Πόσο κρίσιμα είναι τα πράγματα για τον πλανήτη;
Μας μένει μόνο μια δεκαετία για να σώσουμε τον πολιτισμό μας. Η πιο έγκυρη πρόσφατη εκτίμηση αναφέρει ότι έχουμε μόνο 12 χρόνια για να περιορίσουμε την υπερθέρμανση του πλανήτη περίπου στον 1,5 βαθμό κατά μέσο όρο. Αν δεν το καταφέρουμε τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά. Δώδεκα χρόνια, δηλαδή μια δεκαετία. Δυστυχώς όμως οι επαγγελματίες πολιτικοί μας μιλάνε για προστασία του περιβάλλοντος μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις ούτε γνωρίζουν το θέμα. Βλέπουν την ανάπτυξη στους αυτοκινητόδρομους και στις εξορύξεις. Τόσο στις μεταφορές με τρένο όσο και στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και την κυκλική οικονομία, είμαστε από τους τελευταίους στην Ευρώπη.
Ήδη ζούμε τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής. Η Κρήτη μέσα σ’ ένα μήνα βίωσε τον εφιάλτη των καταστροφικών πλημμυρών δύο φορές. Υποδομές του νησιού καταστράφηκαν από τις κατολισθήσεις που προκλήθηκαν από την υπερβολική βροχόπτωση. Και όλα αυτά λίγο πριν την έναρξη της τουριστικής περιόδου. Η κλιματική αλλαγή δεν κοστίζει μόνο ζωές. Κοστίζει και οικονομικά, αν αυτό μας βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα πόσο σημαντικό ζήτημα είναι.
Αν οι ευρωπαίοι πολίτες έχουμε λίγο μυαλό στο κεφάλι μας θα πρέπει να στείλουμε μόνο πράσινους ευρωβουλευτές. Δεν έχουμε χρόνο ούτε για θυμό, ούτε για ενδοσκοπήσεις και ευρωσκεπτικισμό. Κρίνεται η ζωή μας, κρίνεται ο πολιτισμός μας.
Σε ευχαριστώ, και σου εύχομαι καλή επιτυχία.
Εγώ ευχαριστώ για το βήμα που μου δώσατε.
Η Βασιλική Γραμματικογιάννη είναι υποψήφια ευρωβουλευτής με τους Πράσινους - Αλληλεγγύη.
13°
