Πορτοπαράθυρα της σκέψης

Μικρέ μου Αλέξανδρε, φως της ζωής, πολυαγαπημένε.
Ήσουν για με αποκάλυψη, ορόσημο, όλοι νάχουν θένε.
Από την πρώτη, τη μοναδική, την πελώρια στιγμή εκείνη,
που κάθε παππούς, κρατά χαραγμένη πάντα στη μνήμη,
μας κάλεσαν οι μαίες, να σε παρουσιάσουν γεννημένο,
αν και πριν δέκα λεπτά, ήσουν μόλις πρωτογεννημένο,
μιας παλάμης αδύναμο μωράκι, στην κοιλιά εθισμένο,
που βιάστηκες σε κόσμο να βγεις, άθελά σου φερμένο,
πάνοιξες όμορφα, γαλανά ματάκια, διόλου ταραγμένο,
σα να μας γνώρισες, κοίταζες τον κόσμο γύρω μαζεμένο,
ένιωσα την υποχρέωση, την επιθυμία να σε κανακεύω,
στυλοβάτης να γενώ, την απόφαση να σε προστατεύω.
Γνώριζα ότι η δική μου ζωή, έμπαινε σε δεύτερη μοίρα,
ότι είχα αναλάβει το ρόλο, που μου επιφύλαξε η μοίρα.
Να σταθώ κοντά σου, να βοηθήσω για να μεγαλώσεις,
ήθος, το χαρακτήρα σου, ανεμπόδιστα να ξεδιπλώσεις.
Κι όταν κάποτε λείψω και δεν προλάβω να σε δω άντρα,
μην πεις ότι σε ξέχασα. Θα βρίσκομαι κοντά σου πάντα,
για να σου τραγουδώ, αγάπης μου τη γλυκιά μπαλάντα!