Η στιγμή που θα φεύγω

Η μνήμη ως κινητήρια δύναμη που διανοίγει ατραπούς για εξερευνήσεις. Και πώς μπορούν αυτές οι εξερευνήσεις, παρελθόντος, μέλλοντος και ενός πάντα διαφεύγοντος παρόντος, να επιτευχθούν καλύτερα αν όχι μέσα από πολλαπλές, επάλληλες μεταμορφώσεις;

Σε αυτήν, την πρώτη ποιητική του συλλογή, ο Χρήστος Δασκαλάκης αντλεί από τα βιώματά του, τους φόβους του, τα όνειρα και τις ονειροφαντασίες του, τα προσωπικά του σύμβολα και ιδεογράμματα, για να συνθέσει το δικό του, άλλοτε ερμητικά κλειστό και άλλοτε προσιτό και ορθάνοιχτο σύμπαν.

Με μία διάθεση αναστοχασμού και αυτοκριτικής που φέρνει συχνά στο νου τη σχολή των «εξομολογητικών ποιητών», το ποιητικό υποκείμενο που υποδύεται ο Δασκαλάκης πλάθεται και μεταπλάθεται συνειρμικά, βιώνει και ξαναβιώνει μεταμορφώσεις, πάνω σε καθιερωμένους όμως άξονες: η φύση, ο έρωτας, ο απώλεια, η αγαπημένη του πατρίδα η Ύδρα, η μητρική και πατρική φιγούρα, το φως και το σκοτάδι.

Παρά την υφέρπουσα μελαγχολική διάθεση, στο «Η στιγμή που θα φεύγω» θριαμβεύει εντέλει το φως: η αίσθηση πως παρά τις δυσκολίες των πραγμάτων – και δη τους εσωτερικούς υφάλους, τις στενωπούς που λαξεύουμε με τα δικά μας μέσα – η ελπίδα για μία πληρότητα, ισορροπία, γαλήνη, επιβιώνει άνευ όρων.