Το διαμέρισμα στο Παρίσι

Η master των μυστηρίων κλειδωμένου δωματίου (locked room mystery) Λούσι Φόλεϊ επιστρέφει με ένα ακόμα ευφυές και άκρως εθιστικό μυθιστόρημα! Μετά τα best sellers Το καταφύγιο και Η λίστα, τα οποία καθήλωσαν το αναγνωστικό κοινό, η συγγραφέας εξερευνά τη σκοτεινή πλευρά της Πόλης του Φωτός στο νέο της ψυχολογικό θρίλερ με τίτλο Το διαμέρισμα στο Παρίσι. Το βιβλίο είναι No1 Best Seller στη λίστα των Sunday Times και όχι άδικα, αφού έχει όλα τα στοιχεία που θα κάνουν τους λάτρεις του είδους να «κολλήσουν» μαζί του: κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, αφηγηματικές φωνές που αλλάζουν, αναπάντητα ερωτήματα, αναπάντεχο φινάλε.

Ένας κόσμος γεμάτος ίντριγκα παρουσιάζεται στις σελίδες του βιβλίου, όπου όλοι είναι ύποπτοι και τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Η πρωταγωνίστρια, η Τζες, κυνηγημένη από προσωπικούς εφιάλτες, χρειάζεται ένα νέο ξεκίνημα και καταφεύγει στον αδελφό της στο διαμέρισμά του στο Παρίσι. Όμως εκείνος έχει εξαφανιστεί… Στην προσπάθεια του αναγνώστη να λύσει τον καλά δομημένο γρίφο της εξαφάνισής του το αίμα του παγώνει σε κάθε νέο στοιχείο. Θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μια χιτσκοκική ιστορία με φόντο τη μαγευτική γαλλική πρωτεύουσα!

«Το διαμέρισμα στο Παρίσι» της Λούσι Φόλεϊ (εκδ. Μίνωας): Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο

Υπάρχει μια πόρτα στ’ αριστερά μου. Γράφει Cave. Ποτέ στη ζωή μου δεν αφήνω μια κλειστή πόρτα να μείνει κλειστή για πολύ· θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό είναι το κύριο πρόβλημά μου, υποθέτω. Την ανοίγω μ’ ένα σπρώξιμο και βλέπω κι άλλες σκάλες, που οδηγούν προς τα κάτω. Με χτυπάει αμέσως ένα ρεύμα ψυχρού υπόγειου αέρα, φορτωμένου υγρασία και μούχλα.

Και τότε ακούω έναν θόρυβο κάπου από πάνω μου. Το τρίξιμο ξύλου. Αφήνω την πόρτα να ξανακλείσει και σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά. Το μάτι μου πιάνει κάποια κίνηση κάμποσους ορόφους πιο πάνω. Περιμένω να δω κάποιον να εμφανίζεται από τη γωνία, στα κενά ανάμεσα στην κουπαστή. Αλλά η σκιά σταματάει, σαν να περιμένει κι εκείνη κάτι. Κι έπειτα, ξαφνικά, όλα σκοτεινιάζουν, καθώς σβήνουν τα φώτα. Βρίσκω ψηλαφητά τον διακόπτη και τα ξανανάβω.

Η σκιά έχει εξαφανιστεί.

Πλησιάζω τον μεταλλικό κλωβό του ασανσέρ. Είναι σίγουρα πανάρχαιο, αλλά είμαι τόσο εξαντλημένη, που δεν μπορώ καν να διανοηθώ ότι θα μπορούσα να σύρω τη βαλίτσα μου σ’ όλες αυτές τις σκάλες. Ίσα που χωράω εγώ και η βαλίτσα μου. Κλείνω τη μικρή πόρτα, πατάω το κουμπί για τον τρίτο όροφο και κάνω να στηριχτώ στο εσωτερικό του ασανσέρ. Η επιφάνεια υποχωρεί κάτω από την πίεση της παλάμης μου και σπεύδω ν’ αποτραβήξω το χέρι μου. Το ασανσέρ ξεκινάει μ’ ένα τράνταγμα και κρατάω την αναπνοή μου.

Ανεβαίνω. Η πόρτα για κάθε όροφο φέρει τον χάλκινο αριθμό του. Άραγε υπάρχει μόνο ένα διαμέρισμα σε κάθε όροφο; Θα είναι πολύ μεγάλα τότε. Φαντάζομαι τους αγνώστους που κοιμούνται πίσω απ’ αυτές τις πόρτες. Αναρωτιέμαι ποιοι μένουν εδώ, τι άνθρωποι είναι οι γείτονες του Μπεν. Και σε ποιο διαμέρισμα μένει ο κόπανος που συνάντησα κάτω, στην πύλη.

Το ασανσέρ σταματάει μ’ ένα νέο τράνταγμα στον τρίτο όροφο. Βγαίνω στο πλατύσκαλο σέρνοντας τη βαλίτσα μου πίσω μου. Να το: το διαμέρισμα του Μπεν, με τον χάλκινο αριθμό 3 στην πόρτα.

Χτυπάω δυνατά κάμποσες φορές.

Καμία απάντηση.

Σκύβω και περιεργάζομαι την κλειδαριά. Είναι από τις παλιές, που η παραβίασή τους είναι παιχνιδάκι. Όταν δεν έχεις άλλη λύση… Βγάζω τους κρίκους που έχω κρεμασμένους στα αυτιά μου και τους λυγίζω –να που αποδεικνύονται χρήσιμα τελικά τα ψεύτικα, φτηνά κοσμήματα–ώσπου να μετατραπούν σε δύο μακριά και λεπτά κομμάτια μετάλλου. Τα χώνω στον αφαλό και τα στριφογυρίζω επιδέξια. Ο Μπεν μού το έμαθε αυτό, όταν ήμασταν μικρά, έτσι δεν μπορεί διαμαρτυρηθεί τώρα. Κατέληξα να γίνω τόσο καλή, που μπορώ να παραβιάσω έναν απλό μηχανισμό κλειδαριάς μπίλιας σε λιγότερο από ένα λεπτό.

Κουνάω μπρος πίσω τα λυγισμένα σκουλαρίκια μέσα στην κλειδαριά, ώσπου ακούω ένα κλικ και μετά γυρίζω το πόμολο. Ναι! Η πόρτα αρχίζει ν’ ανοίγει. Σταματάω. Έχω την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ. Όλα αυτά τα χρόνια, χρειάστηκε πολλές φορές να εμπιστευτώ το ένστικτό μου. Και το έχω ξανανιώσει αυτό το συναίσθημα: να έχω το χέρι μου σφιγμένο γύρω από το πόμολο και να μην ξέρω τι θα βρω στην άλλη πλευρά…

Βαθιά ανάσα. Για μια στιγμή νομίζω ότι ο αέρας λιγοστεύει γύρω μου. Πιάνω ασυναίσθητα το μενταγιόν στον λαιμό μου. Είναι ένα φυλαχτό με τον άγιο Χριστόφορο. Μας έδωσε από ένα η μαμά, για να μας φυλάει – αν κι αυτό ήταν δική της δουλειά και όχι κάτι που αναθέτεις σ’ έναν μικρό μεταλλικό άγιο. Δεν είμαι θρήσκα και νομίζω ότι ούτε η μαμά ήταν. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα το έβγαζα ποτέ από τον λαιμό μου.

Με το άλλο μου χέρι σπρώχνω το πόμολο προς τα κάτω. Άθελά μου, κλείνω σφιχτά τα μάτια μπαίνοντας.

Μέσα είναι θεοσκότεινα.

«Μπεν;» φωνάζω.

Καμία απάντηση.

Προχωρώ πιο μέσα, ψάχνοντας ψηλαφητά να βρω κάποιον διακόπτη. Μόλις ανάβω το φως, το διαμέρισμα αποκαλύπτεται. Η πρώτη μου σκέψη είναι: Θεούλη μου, είναι τεράστιο! Μεγαλύτερο απ’ ό,τι περίμενα. Και πιο μεγαλόπρεπο. Ψηλοτάβανο. Με σκούρα ξύλινα δοκάρια στο ταβάνι, γυαλιστερό παρκέ στο πάτωμα, πελώρια παράθυρα που βλέπουν στην αυλή.

Κάνω άλλο ένα βήμα. Και ξαφνικά, κάτι προσγειώνεται στον ώμο μου· κάτι βαρύ με χτυπάει. Και νιώθω κάτι μυτερό να μου σκίζει το δέρμα.

Λούσι Φόλεϊ: Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Λούσι Φόλεϊ σπούδασε αγγλική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Ντάραμ και στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου (UCL). Εργάστηκε για αρκετά χρόνια ως επιμελήτρια εκδόσεων στον χώρο του βιβλίου πριν αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συγγραφή.

Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφορούν επίσης Το Καταφύγιο, το οποίο αποτελεί το πρώτο της μυθιστόρημα στην κατηγορία του ψυχολογικού θρίλερ, και Η λίστα, που έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από τριάντα πέντε γλώσσες.

Έχει γράψει ακόμα τρία ιστορικά μυθιστορήματα, τα οποία έχουν γνωρίσει μεγάλη εμπορική επιτυχία.