«Το αιώνιο καλοκαίρι» του Θάνου Γιαννούδη

Βαδίζουμε παράλληλα, περπατάμε κοιτώντας ο ένας τα μακρινά φώτα του άλλου να τρεμοπαίζουν τις άγριες ή τις γαλήνιες νύχτες, ενίοτε βγάζουμε σαν μελλοθάνατοι μια κραυγή απελπισίας και μοναξιάς στο απέραντο κενό ανάμεσά μας, καταδικασμένη να χαθεί στο κύμα και την απόσταση, ποτέ, ωστόσο, δεν βλέπουμε πραγματικά ποιον έχουμε απέναντί μας. Ζούμε δίπλα τους δεκαετίες, μοιραζόμαστε τη ζωή, τα σπίτια μας, την ψευδεπίγραφη μαγεία ενός φιλιού, την ψευδαίσθηση αθανασίας της πράξης του έρωτα κι όμως είμαστε πάντοτε χωρισμένοι. Μονάχα σκιές και οπτασίες, μετακινούμενα φωτάκια, ελπίδα του ονείρου και ταυτόχρονη αναίρεσή του, σε μια ζωή που διαβαίνει και σιγοσβήνει και αχνοτρέμει και χάνεται και δεν την ζούμε παρά μόνο με τον εαυτό μας.

Δύο χρόνια μετά τη λήξη της πανδημίας, η τριαντάχρονη Σόνια όπως φαίνεται θα μείνει και αυτό το καλοκαίρι κλεισμένη στα όρια της πόλης της Σμύρνης, γιατί της ανατίθεται από το γραφείο η υποχρέωση να παρίσταται στις συναντήσεις μιας οργάνωσης που ετοιμάζει ένα μεγάλο θεατρικό. Θα περάσει πάλι τον καιρό της πίνοντας καφέ με τις παιδικές της φίλες, γευματίζοντας μαζί με τον χήρο πατέρα της και χαζεύοντας κάθε δειλινό το ίδιο ηλιοβασίλεμα στην προκυμαία ή μήπως θα δει τα πλάνα για τη ζωή της και την πόλη της να ανατρέπονται; Και τι ρόλο θα παίξει σ’ αυτό ο μυστηριώδης εκείνος άντρας που εμφανίζεται στη ζωή της μια βραδιά πριν την Πανσέληνο;

Ένα μυθιστόρημα πάνω στις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις, τα όνειρα σε μια μεταμοντέρνα εποχή και τη ζωή σε μια πόλη που δεν είναι ούτε Πρωτεύουσα ούτε επαρχία, ταυτοχρόνως κι ένα καυστικό σχόλιο πάνω στην υπερπληθώρα λογοτεχνικών έργων με άξονα τις χαμένες πατρίδες.