Αντί για passatempo…

Ας μη γελιόμαστε. Οι «συγγραφείς» δεν διεκδικούν τον τίτλο του λογοτέχνη. Δεν κάνουν λογοτεχνία. Τα περισσότερα από τα κείμενα του βιβλίου στην πραγματικότητα αποτελούν επιστολές που αντάλλασσαν μεταξύ τους στην πορεία του χρόνου για προσωπική τους τέρψη, ίσως και προς τέρψη κάποιων καλών τους φίλων. Αποτελούν προσωπικές τους εμπειρίες εμπλουτισμένες με δόκιμες επινοήσεις για να προσδώσουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον και να πετύχουν τον στόχο τους: να περιγράψουν χαρακτήρες και συμπεριφορές και να κριτικάρουν στιγμές του ιδιωτικού και δημόσιου βίου στα χρόνια από το ’50 και μέχρι την πρόσφατη μεγάλη κρίση. Τα περισσότερα ονόματα είναι φανταστικά, μα οι χαρακτήρες πραγματικοί, ζουν ανάμεσά μας και, μερικές φορές, μας κάνουν περήφανους. Συνήθως, όμως, μας πετάνε στα τάρταρα της ντροπής. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για φιγούρες γνήσια ελληνικές, που χαρακτηρίζουν απόλυτα τη φυλή μας, τις αδυναμίες της αλλά και τη δύναμή της. Οι λόγοι της έκδοσης ήταν δύο: Ο πρώτος, να μαζευτεί ένα ποσό –μικρό ή μεγαλύτερο– προκειμένου να βοηθηθεί η καταπληκτική προσπάθεια που κάνει ο «Ο Φάρος του Κόσμου» και ο πατήρ Αθηναγόρας. Ο δεύτερος, να δώσει την ευκαιρία στον αναγνώστη να περάσει ευχάριστα λίγο χρόνο, όταν δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει. Αντί για πασατέμπο.