Ο εφευρέτης

Αν η μουσική είναι η μόνη μορφή τέχνης με την οποία μπορεί κανείς τόσο καθαρά και βαθιά να προχωρήσει πέρα από το μανδύα των φαινομένων, τότε τι θα έκανε ένας μοναχικός στην ουσία του εφευρέτης για εκείνη;

Θα γινόταν ένας άνθρωπος που ορίζει τη μοίρα του ή θιασώτης ενός τραγικού πεπρωμένου, σημαδεμένου από μια ανείπωτη κατάρα;

Για τον Ζακ Ντιεντονέ μοιάζει να μην υπάρχει κάποιο όνειρο ζωής, παρά μόνο ένα σκοτεινό όραμα που οδηγεί το χέρι του στο εργαστήριό του και στους δρόμους του πολυσύχναστου, γεμάτου από λαμπερές μουσικές Παρισιού.

Εκείνο το σκοτεινό όραμα της νιότης του που τον εκτοξεύει από τη θέση του ταπεινού ωρολογοποιού στην κατάκτηση της ίδιας της τελειότητας. Ενός ιδανικού σύμπαντος, της αιωνιότητας της ίδιας που θα υποκλιθεί για μια στιγμή μπροστά στην αδάμαστη μεγαλοφυΐα του, στο πνεύμα του πρώτου γνήσιου θεϊκού ανθρώπου, του ενός και αληθινού πνευματικού βασιλιά του κόσμου.