Αναψηλάφηση

Ο ήρωας του βιβλίου –μέλος μιας αριστερής, αντιστασιακής οργάνωσης κατά τη δικτατορία η οποία εξαρθρώθηκε από τους χουντικούς– καταφεύγει στη Βαρκελώνη όπου διαπρέπει ως κλασικός φιλόλογος και ομηριστής. Με τις ψυχικές και σωματικές κακοποιήσεις που φέρει, δεν επιστρέφει στην Ελλάδα παρά πενήντα χρόνια αργότερα. Στην Ελλάδα του σήμερα. Βρίσκει μια χώρα σε πολιτική, οικονομική, ηθική, γλωσσική παρακμή, βουτηγμένη στον αμοραλισμό και στην αμάθεια. Δεν μπορεί να την αντέξει. Οι παλιοί σύντροφοι έχουν μεταλλαχτεί, ακολούθησαν δρόμους εντελώς αντίθετους από την αρχική ιδεολογία τους, άλλοι περιφέρονται κομματικά, άλλοι καταδικάστηκαν για διαφθορά και οι αξιοπρεπέστεροι έχουν εξαφανιστεί – μια εμπλοκή του βιολογικού καθαρισμού της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας επιτρέπει πάντα στα πολιτικά περιττώματα να επιπλέουν. Ο Βασίλης Γκουρογιάννης μετά τα εμβληματικά και θαρραλέα έργα Διηγήσεις παραφυσικών φαινομένων 1990, Το ασημόχορτο ανθίζει 1992, Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή 2009, με το παρόν βιβλίο δίνει το συγκλονιστικότερο και αρτιότερο έργο του, μια αξονική τομογραφία των τελευταίων πενήντα ετών της χώρας που ασθενεί βαριά. Είναι περίεργο αλλά λέει τη λέξη πατρίδα όλο και συχνότερα, και τη λέει ακόμη με μητρική προφορά, η ισπανική γλώσσα δεν της έφαγε κανένα γράμμα. Ολόκληρη η λέξη απαρτίζεται ευτυχώς από γράμματα που δεν τα χωνεύει το στομάχι της ισπανικής. Ενώ όμως πρέπει να νιώθει περήφανος για τη χρήση αυτής της λέξης, εντούτοις αισθάνεται ένα είδος αηδίας όταν η λέξη βρίσκεται στο στόμα του, σαν να έχει αρπάξει μασημένη τσίχλα από το στόμα των υπερπατριωτών, των Χρυσαυγιτών, και συνεχίζει να τη μασάει αυτός! Έχει μνήμες. Τις έχει γευτεί αυτές τις ιδεολογικές τσίχλες: Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών. Πρέπει να δημιουργηθεί άλλη λέξη αγάπης για την πατρίδα, αυτή η όμορφη ομηρική λέξη πάτρης έχει καεί.