Ευτυχία

Ένα βιβλίο και ένα θεατρικό μέσα στον ίδιο μήνα;! Discuss. Τυχαία έπεσαν το ένα πάνω στο άλλο. Το βιβλίο («Ευτυχία») γράφεται χρόνια, λάου-λάου. Το μονόπρακτο τέλειωσε Μάρτιο και ψάχναμε θέατρο με τον Βασίλη (Τσελεμέγκο, σκηνοθέτη). Τους άρεσε στο Ίδρυμα Κακογιάννη, τσακ-μπαμ κλείσαμε.

Γράφεις βιβλία σε χρόνο ντε-τε. Τεχνική; Πώς γράφτηκε η «Ευτυχία;» Πάνω-κάτω γράφω ένα βιβλίο κάθε 5 χρόνια, επειδή δεν έχω χρόνο – τον στριμώχνω (το χρόνο) μεταξύ παιδιών και δουλειών. Αλλά και χωρίς δουλειά, πάλι παιδεύομαι, γράφω ένα-δυο βράδια την εβδομάδα μόνο. Η τεχνική είναι στάνταρ σε όλα μου τα βιβλία: Διαβάζω/κρατάω σημειώσεις, κουντουρντίζω τα καλοκαίρια και στρώνομαι τους χειμώνες. Γράφω κομματιαστά, κεφάλαιο-κεφάλαιο – μπορεί να μου πάρει μήνες να τελειώσω ένα κεφάλαιο. Όσο μαζεύονται τα κεφάλαια τα τσεκάρω αντάμα, βλέπω τι περισσεύει, τι λείπει… Η απάντηση στην ερώτηση «πώς γράφεις», δηλαδή, είναι «φράση-φράση».

Δώσε 2 λέξεις για τον κάθε ήρωα της «Ευτυχίας». Βέρα: Πενηντάρα μαμά, χωρισμένη με μεγάλους γιους, τον Ιάσονα (25) και τον Άρη (17). Ντίνος: Πρώην της και πρώην πρωταθλητής του σκι. Βέρα γνωρίζει άνεργο τριαντάρη Στέλιο (αλλιώς, «Βλαμμένο»). Στέλιος τα έχει με workaholic ελληνο-καναδέζα Λία… και μετά μπερδεύεται το πράγμα. Όλοι είναι τρελοί, εννοείται. Ακριβώς όπως οι κανονικοί άνθρωποι. Έχει δράση, έχει Κρίση, αφού όλοι παιδεύονται να τα βγάλουν πέρα. Και, ναι, πιστεύω στο χάπι εντ. Άμα δεν πίστευα, όχι μόνο δεν θα έγραφα, δεν θα παντρευόμουν καν!

Ένα βιβλίο που διάβασες τελευταία και σου άρεσε; «Τα φορτηγά» του Δημήτρη Κουκουλή (εκδόσεις Απόπειρα, € 12) – η ελληνική επαρχία της δεκαετίας του ’50 δεν είναι πουθενά αλλού τόσο γοητευτική.

Τι είναι το «Ευρέ εργά»; Έργο που μου βγήκε, όπως γελάς για να μη βάλεις τα κλάματα, για τη φάση που περνάμε, μέσα από τα μάτια δύο γυναικών, μιας γκαρσόνας και μιας άνεργης τραγουδίστριας – τις υποδύονται συγκλονιστικά (και λίγα λέω) η Γαλήνη Τσεβά και η Εμμανουέλα Αλεξίου.

Με τις ηθοποιές γίνατε φίλες; Γίναμε φίλες όπως κολλάνε συχνά οι άνθρωποι που είναι σε θίασο (πέντε νοματαίοι όλοι κι όλοι, και αποκαλούμε ο ένας τον άλλον «θίασε»). Είμαι από τους συγγραφείς που ρωτάνε συνέχεια «ναι, ε; σ’ άρεσε; τρώγεται;», ακόμα κι όταν μου λένε «σκάσε επιτέλους, καλό είναι!». Με τη Γαλήνη και την Εμμανουέλλα νιώθω από τον τρόπο που παίζουν ότι έχει κάτι να τους πει το εργάκι, το διασκεδάζουν. Εκτός που είναι σούπερ ηθοποιές και θα το έπαιζαν με σούπερ τρόπο ακόμα κι αν τους ερχόταν να ξεράσουν, έχουνε τσιμπήσει… Εντάξει, ευχάριστο είναι, έχει πλάκα, ψιλο-βάθος, έχει τις ανατροπές του, αλλά θα συνεχίσω να ρωτάω τον ξένο κόσμο, όπως κάνω και με τα βιβλία. Ευτυχώς, γιατί αν πίστευα πως ό,τι γράφω είναι αριστούργημα, θα έγραφα οχτακόσια βιβλία το χρόνο κι άλλα τόσα έργα… και… εντάξει, δεν το θέλει ο Θεός.

Μετά το «Ευρέ Εργά» πρέπει να σε λέμε Μανί Ζουμπού από εδώ και πέρα; Ακούγεται σαν ινδιάνικη θεότητα. Η θεότητα Κέρατο-Βερνικωμένο, κατά τον υπεύθυνο παραγωγής Θανάση Τσιρταβή…

Αν αυτό που ζούμε στην Ελλάδα ήταν σενάριο, πώς θα τέλειωνε; Θα βρίσκαμε χρυσάφι ή/και πετρέλαιο στη Θάσο και θα γινόμασταν σαν τη Ρένα Βλαχοπούλου στην ταινία με τον σεΐχη, θα μας προσκυνούσαν από άλλα κράτη, θα μας έκανε μιούζικαλ το Χόλιγουντ («All that buzz»), τέτοιες βλακείες. Το φινάλε θα ήτανε με το καστ να χορεύει φαντασμαγορικά στην Ακρόπολη με φόντο μία πετρελαιοπηγή ή/και πολλά χρυσά δόντια…