Μύθοι και αλήθειες για το δημόσιο χρέος 2012 - 2017

Το δημόσιο χρέος είναι όντως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα. Όχι όμως πρόβλημα πρωτίστως οικονομικό, αλλά πολιτικό. Για την ακρίβεια νοοτροπιακό. Μετά το ξέσπασμα των επιπτώσεων της κρίσης, το 2010, επικράτησε σε ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας η αντίληψη ότι το ελληνικό ζήτημα μπορούσε να αντιμετωπισθεί εξωγενώς, με εύκολο και ανώδυνο τρόπο, με τη διαγραφή σημαντικού μέρους του δημοσίου χρέους, μονομερώς ή με διεθνή πολιτική συναίνεση που θα αποτυπωνόταν σε μια διεθνή διάσκεψη η οποία θα συνεκαλείτο για το σκοπό αυτό. Όταν φτάσαμε στο δεύτερο πρόγραμμα του Οκτωβρίου 2011 που προέβλεπε δραστική επέμβαση στο ελληνικό δημόσιο χρέος, επέμβαση με τη στήριξη και τη χρηματοδότηση των εταίρων της ευρωζώνης και οργανωμένη σε εθελοντική βάση ώστε να αποφευχθούν οι νομικές αμφισβητήσεις που ταλαιπώρησαν για δεκαετίες χώρες οι οποίες προέβησαν σε πολύ μικρότερη επέμβαση στο δημόσιο χρέος τους, τότε ο ελληνικός δημοσιονομικός εθνικολαϊκισμός αναπροσανατολίστηκε. Επιδόθηκε σε μια, επαγγελματικά οργανωμένη, επικοινωνιακή επιχείρηση αμφισβήτησης και απαξίωσης της μεγαλύτερης μείωσης δημοσίου χρέους που έχει συντελεστεί στην παγκόσμια οικονομική ιστορία. Ενώ συνεπώς το δημόσιο χρέος από βάρος του παρελθόντος έχει τη δυνατότητα να καταστεί κλειδί του μέλλοντος για τη χώρα, η σημερινή κυβέρνηση το χειρίζεται αδιέξοδα και ενοχικά, αιχμάλωτη πάντα του ανεύθυνου δημοσιονομικού εθνικολαϊκισμού της, παρά τη φαινομενική μεταστροφή της του Ιουλίου 2015. Οι εταίροι είναι προφανές πλέον ότι αξιοποιούν στο έπακρο την αιχμαλωσία αυτή της κυβέρνησης...