Μια ιστορία της τέχνης

Η τέχνη αγωνιά, πέραν της φιλοσοφίας και της θρησκείας, να οικειοποιηθεί το άρρητο, να μιλήσει για την περιπέτεια του ανθρώπου στον χρόνο και την σχέση του με το νόημα, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να παρακάμψει τη λογοκρισία που προκύπτει από τις ψυχικές διεργασίας του υπέρ-εγώ και τα κυρίαρχα σημαίνοντα. Ο τρόπος που λειτουργεί η τέχνη είναι η επιθυμία αλλά και ο τρόπος λειτουργίας της επιθυμίας είναι η έκφρασή της μέσω της τέχνης.

Η επιθυμία ως τέχνη διανοίγει ασθμαίνοντας νέους ορίζοντες μέσα στη διαδοχή των αιώνων ώσπου φτάνοντας στον 20^ο (από τις «Δεσποινίδες της Αβινιόν» στο κογιότ του Beuys) θα διεκδικήσει πλήρη παρουσία στην ψυχική σκηνή και στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Φέρει στην επιφάνεια αυτό που όλοι ήξεραν αλλά κανείς δεν μιλούσε, ότι η φύση του ανθρώπου δεν είναι αγγελική. Η τέχνη ως συμβάν με το ασυνεχές του νοήματος ή όπως έλεγε ο Foucault την ρήξη των τρεχουσών βεβαιοτήτων, μας δείχνει ότι η τρέλα και η δαιμονική διάσταση του ψυχισμού είναι μέρος της «φυσιολογικότητας» και είναι έναντι αυτής της «φυσιολογικότητας» που ο ψυχισμός αμύνεται με την σύμβαση, την περιστολή της επιθυμίας δημιουργώντας πολιτισμό. Το βιβλίο αφιερώνει τρία ιδιαίτερα κεφάλαια στην Φωτογραφία, στον Ρομαντισμό και στην Art brut ως τα πλέον επιφανή για την ανάδειξη της ρήξης με τα κυρίαρχα σημαίνοντα, την αναζήτηση του απόλυτου και της ετερότητας ως νόημα και έκφραση επιθυμίας.