Αντρέι Ταρκόφσκι: Ο ποιητής της Έβδομης Τέχνης

Ποιητικός, λιτός και αφαιρετικός, ο Ταρκόφσκι καταφέρνει να πει με τη σιωπή όσα δεν μπορούν να πουν άλλοι κινηματογραφιστές με τεράστιους διαλόγους. Το βλέμμα του από την αρχή της σταδιοδρομίας του ήταν στραμμένο στην αναζήτηση της αλήθειας, πολιτικής, ιστορικής και φιλοσοφικής.

Κυρίαρχα θέματα στο φιλμικό του σύμπαν ήταν η θνητή φύση του ανθρώπου, οι ατέρμονες ανθρώπινες σχέσεις, η φύση, ο Θεός, η προσωπική αρμονία, η μοναξιά και ο θάνατος. Διακρίνεται για την αισθητική ολοκλήρωση των ταινιών του, την εικαστικότητα των πλάνων του, την αρμονία εικόνας και περιεχομένου και το υπαρξιακό βάθος των ταινιών του, μαχόμενος την εξοντωτική ρωσική γραφειοκρατία.

Ο κορυφαίος σκηνοθέτης άλλαξε για πάντα την κινηματογραφική εμπειρία σμιλεύοντας τον χρόνο και διευρύνοντας την εικόνα με ταινίες για την πίστη, την εξορία, αλλά και τη μνήμη. Το έργο του Ταρκόφσκι είναι ανεξίτηλα επηρεασμένο από την παράδοση του σοβιετικού κινηματογράφου, και ιδιαίτερα των κορυφαίων εκφραστών του: Ρομ, Ντοβζένκο και Αϊζενστάιν.

Γράφουν οι: Γιώργος Ρούσσος, Τάσος Ρέτζιος, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Σταύρος Γανωτής, Τάσος Γουδέλης, Θόδωρος Σούμας, Αχιλλέας Κυριακίδης.

Αρχισυνταξία: Νέστορας Πουλάκος