Σφιχτές ζώνες και άλλα δέρματα

Η γνωστή θεατρική συγγραφέας επανέρχεται με 36 μικρές ιστορίες

Στη Nέα Yόρκη, στο Γουέστ Bίλλατζ, σε μικρό λοφτ γεμάτο εξαρτήματα και μηχανήματα για body building, ο Κινέζος άντρας που μας φιλοξενεί ντύνεται γυναίκα μπροστά στους καθρέφτες. Βγαίνει έξω και πηγαίνει να κάνει πεζοδρόμιο στις αποβάθρες. Του αρέσει. Το κάνει σχεδόν κάθε βράδυ. Έτσι ζει. 

«Είσαστε σαν φλεγόμενη βάτος».

«Βάτος; Τι είναι βάτος;»

Το πρωί δουλεύει σε καθαριστήριο. Σιδερώνει κάτω από ένα ημερολόγιο που δείχνει γυμνά κορίτσια να καθαρίζουν. Γυμνές Ασιάτισσες. Μικρός τσαλάκωνε χαρτιά και τα έβαζε κάτω από την μπλούζα του. Ψεύτικα βυζιά. 

Σου αρέσουν τα σατέν σεντόνια; Του αρέσουν. Τα μαύρα σατέν σεντόνια. Και τα κόκκινα. Στο κόκκινο είναι όλη η αμαρτία, λέει. Tο λέει στα κινέζικα.

«Γουστάρεις ξανθούς ή μελαχρινούς;»

«Το καλοκαίρι ξανθούς, το χειμώνα μελαχρινούς».

«Σε έχουν δέσει ποτέ με χειροπέδες;»

«Όχι. Εσένα;»

«Όχι. Δεν ξέρω αν θα μου άρεσε. Αν θα με έφτιαχνε. Ψάχνω να βρω τι με φτιάχνει, τι με συγκινεί. Δεν το έχω βρει. Θα ήθελα να συναντούσα τον Δαλάι Λάμα. Αυτός ξέρει πολλά πράγματα». 

«Eγώ θέλω να πάω στην Ταγγέρη, στην Αφρική, εκεί που κάποτε πήγαιναν όλοι οι συγγραφείς που έπαιρναν ηρωίνη. Φορούσαν λινά ρούχα και καπέλα, μένανε σε γαλλικά αποικιακά ξενοδοχεία του δέκατου όγδοου αιώνα, και πήγαιναν βόλτες στα παζάρια. Τις νύχτες κοιμόντουσαν σε κρεβάτια με κουνουπιέρες».

«Με τεκνά Άραβες». 

«Ναι». 

«Χασίσια και χαμάμ».

«Ναι».

«Και ωραία υφάσματα. Τα σώματα σε μια ξένη χώρα δεν με δεσμεύουν, με ξεκουράζουν. Δεν θέλω να ξέρω τις ζωές των άλλων. Θέλω τα ξένα σώματα να με αφήνουν να φαντάζομαι ανενόχλητος τη δική μου ουτοπία. Πως ζω σε μια άλλη εποχή, μακρινή. Πως ζω σε ένα μεγάλο σπίτι που έχει δωμάτια γεμάτα κουκούλια. Πως φτιάχνω μετάξι. Βαριόμαστε γιατί δεν είμαστε ποιητές. Προσπερνούμε την κάθε στιγμή σα να είναι συνηθισμένη, ενώ δεν είναι. Αν σταθείς σε αυτή, και την κοιτάξεις βαθιά, η στιγμή μεγαλώνει, ανοίγει, σου δείχνει τα μυστικά της».