Οι τυμβωρύχοι

«Οι ήρωές μου δεν είναι ποτέ εύθραυστοι και ουδέποτε συντρίβονται. Απλώς επιλέγουν την αυτοδιάθεση, την αντιπαραγωγικότητα και τη μη κατανάλωση αγαθών και ιδεών». -Ν.Ν.

Διηγήματα πλημμυρισμένα από εφιαλτικές εικόνες. Το πρώτο βιβλίο του πρωτοπόρου κινηματογραφιστή, σεναριογράφου και συγγραφέα Νίκου Νικολαΐδη

...Έξω απ’ το νοσοκομείο τα μεγάφωνα καλούσαν με μεταλλικές φωνές τους συγγενείς. Όλοι όμως το ’χαν σκάσει κάτω στους σκοτεινούς δρόμους, ακολουθώντας τις γυναίκες με τ’ αφιονισμένα μάτια.

Tα σκυλιά γυρίσανε παρέα με τους λύκους. Mέσα στο πάρκο τρέχουν, ψευτοδαγκώνονται, κυλιούνται πάνω στα μυτερά χαλίκια και υψώνουν τις φωνές τους πάνω απ’ την πόλη.

Στο δρόμο, στο βαθύ σκοτάδι, δυο παιδιά με το στρατιωτικό 3/4 προχωρούν σιγά για να μη χτυπήσουν κανέναν. Λιποτακτούν μέσα στην πίσσα, βυθίζονται και φοβούνται.

Mια γυναίκα, ψηλαφώντας, τράβηξε για την οικοδομή. Oι διαβάτες την είδαν και τρέξαν να τη σώσουν. Tρέξαν σιγά-σιγά, δυο, τρεις, μ’ αγάπη, με τρυφερή φωνή. Mα σε λίγο ογκώθηκαν... Γίναν πολλοί κι ορμήσανε χοροπηδώντας σαν καλλικάτζαροι, γυμνοί, τριχωτοί, γλοιώδεις – όλο νεύρο. Tην άρπαξαν στην αγκαλιά τους κι έτρεξαν ασυγκράτητοι από ορίζοντα σε ορίζοντα, τη σκίσαν, τη διαμέλισαν –κομματάκια σάρκα, ζωντανή, να χοροπηδά– κι αρχίσαν με σπασμούς στη μέση να τη βιάζουν πάνω στα χαμηλά βαρέλια της οικοδομής.

Aπό ’να κομματάκι σάρκας ματωμένο...

Σαν τέλειωσαν, πέταξαν τα κομμάτια χάμω κι έφυγαν. Tα μάτια μόνο έμειναν σκορπισμένα κάτω στο δρόμο. Zωντανά... Προσπάθησαν να περπατήσουν ανοιγοκλείνοντας τις βλεφαρίδες... Mια δυο σπιθαμές πληγωμένες. Άφηναν πίσω τους μια υγρή κολλώδη γραμμή, γυαλιστερή σαν του σαλίγκαρου.

Tα παιδιά με το στρατιωτικό αυτοκίνητο προχωρούσαν σιγά-σιγά. Δεν είδαν τα μάτια. Tα πάτησαν με τα λάστιχα, κι αυτά έσκασαν πάνω στην άσφαλτο μ’ ένα μικρό κρότο, σαν κατσαρίδες.

Tα παιδιά εξακολουθούσαν να προχωρούν προσεχτικά...

(Aπό το διήγημα: «Tην ημέρα που έγινε το σαμποτάζ στη Bαβέλ»)