Η Λίζα στον ψυχαναλυτή

*Toυ Αθανάσιου Αλεξανδρίδη, ψυχαναλυτή

Μου τηλεφώνησε ζητώντας μου ένα ραντεβού. Μία φωνή ωραία τοποθετημένη, στέρεα. Λιτό μήνυμα. Όνομα, επίθετο, κινητό. Την κάλεσα και την καθορισμένη ώρα και μέρα ήρθε. Στην πόρτα μία ωραία γυναίκα, στα early thirties, όπως μού είπε όταν αργότερα της ρώτησα την ηλικία της. Πολύ κομψά ντυμένη, στυλ executive. Προχώρησε με αποφασιστικότητα,  μόλις όμως μπήκε μέσα και είδε το ντιβάνι ακιζόμενη μού είπε περιπαιχτικά και σχεδόν παιδικά «ξαπλώνουμε;». Η πρώτη μου φαντασίωση «Με καλεί. Η Γυναίκα; Η Λολίτα;».

Της έδειξα την πολυθρόνα και η Γυναίκα ξαναπήρε τον λόγο. Άρχισε γρήγορα και περιεκτικά να μου παρουσιάζει τις σπουδές της (πολύ καλές) και την καριέρα της (πάρα πολύ πετυχημένη). Υψηλό στέλεχος σε μία πολυεθνική, αποτελεσματική, αν και –είναι δικά της τα λόγια– αρκετοί συνάδελφοι την θεωρούν bitch. «Τι να γίνει; Κάποιος πρέπει να τους βάζει σε τάξη. Εν ανάγκη να τους κόβει και τα...» συμπλήρωσε με ένα σαγηνευτικό χαμόγελο που ζητούσε την συγκατάθεσή μου. Σκέφθηκα «τηρητής της τάξης, γυναίκα ευνουχίστρια».

Συνέχισε για λίγο σχετικά με τις μεγάλες επιτυχίες της καριέρας της προσέχοντας το αν με εντυπωσιάζει και ίσως, για να μη νιώσω υποτιμητικά, να με κολακεύσει μα πιο πολύ μάλλον για να δημιουργήσει απέναντί της έναν «όμοιο» στον οποίο θα μπορούσε να «καθρεφτιστεί» άρχισε να μιλά για τις δικές μου «επιτυχίες». «Σας έχω γκουγκλάρει» είπε η Λολίτα και αμέσως μετά η Γυναίκα είπε ότι διάβασε ένα κείμενό μου στα γαλλικά με τίτλο «Η ελεγεία της λαγνείας» και βρήκε σε αυτό να μιλώ για τη λαγνεία ως πρακτική της ελευθεριότητας και της αναζήτησης του εαυτού. «Αν κατάλαβα καλά το κείμενό σας, είμαι ένας θηλυκός Δον Ζουάν» χαμογέλασε συνωμοτικά. Είχε καλά καταλάβει.

Μόνο που είχε ξεχάσει την απόλαυση από την πρόκληση στο νόμο για να τον υποχρεώσει να επικυρωθεί ή να καταπέσει, συνθήκη που έβαζα ως βασική παράμετρο της στρατηγικής των ελευθεριαζόντων. Με φόρα μπήκε σε ατέλειωτες ιστορίες από την αρχή της εφηβείας της μέχρι σήμερα όπου σαγήνευε «απαγορευμένους άνδρες», άνδρες που τους οδηγούσε σε «επικίνδυνα μονοπάτια», που τους έκανε «παιχνίδια» της.

«Θα με κάνει κι εμένα;» αναρωτήθηκα με τρόμο και τρελή ελπίδα! Όμως «περνούσαν καλά μέχρι να τους πεθάνω!» πρόσθεσε με στάση κορμιού που χωρίς να είναι καθόλου χυδαία άφηνε ανοιχτές όλες τις πιθανότητες. «Τσάμπιον στο παιχνίδι του Έρωτα και του Θανάτου!» σκέφθηκα. Η Λολίτα εμφανιζόταν στη στιγμή του «θριάμβου» όμως, τι παράξενο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή της διήγησης και για ένα δευτερόλεπτο ένα άλλο βλέμμα μού φαινόταν πως ερχόταν. Βλέμμα μικρού παιδιού που γούρλωνε τα μάτια, μάτια που έλεγαν «Μη!». Άραγε το είδε πότε κανείς από τους απειράριθμους εραστές της αυτό το βλέμμα, ικεσία, φραγμό; Ή το «Μη!» πήγαινε σε κάτι άλλο ακόμη πιο τρομακτικό, αναρωτήθηκα με πόνο. Είχα αρχίσει να «δένομαι μαζί της» και να νιώθω αυτά που η ίδια δεν άφηνε να νιώσει. Από καθρέφτης της γινόμουν «το σκοτεινό της δωμάτιο». Σκεφτόμουν γρήγορα και «τρελά». Τι της είχε συμβεί; Σε τι καταστάσεις βίας είχε εκτεθεί το μικρό παιδί, «έξω από κάθε τάξη»;

Της είπα: «φαίνεται πως σε όλες τις ιστορίες αγωνίζεσθε για να ορίζετε εσείς «την τάξη». Σας συνέβη κάτι πέρα από τα όρια, έξω από κάθε τάξη, που σας πλήγωσε βαθιά;

Με κοίταξε στα μάτια. Ύστερα τα μάτια της με διαπέρασαν σαν να ήμουν άυλος. Έμοιαζε να βλέπει πίσω μου μία τρομακτική σκηνή. Ύστερα διπλώθηκε στα δύο σαν κύημα και άρχισε να κλαίει γοερά. Κάθε τόσο μουρμούριζε «με συγχωρείτε, δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό, δεν μπορώ!». Μείναμε σιωπηλοί μέχρι το τέλος.

Μία εβδομάδα μετά μου άφησε μήνυμα λέγοντας πως η ερώτησή μου της άνοιξε μία ρωγμή, πως ξαναθυμήθηκε τραύματά της, πως το πήρε απόφαση να αρχίσει θεραπεία μαζί μου. Της έδωσα ραντεβού για την επόμενη εβδομάδα.

Δυο μέρες πριν το ραντεβού μού ζήτησε να μιλήσουμε στο τηλέφωνο. Την πήρα. Η σίγουρη Γυναίκα μού έλεγε πως «δυστυχώς» η συνεργασία μας δεν θα μπορούσε να γίνει γιατί της «έκατσε» (για άλλη μία φορά σκέφθηκα) μία σπουδαία δουλειά στην Άπω Ανατολή, C.O.Ο. σε μία τεράστια πολυεθνική, μπλα-μπλα-μπλα, «θα ξαναμιλήσουμε» μου είπε, «θα μιλήσουμε» της είπα.

Αρχίσαμε να μιλάμε τρία χρόνια αργότερα όταν η Λίζα αφού γεύθηκε όλη την ματαιοδοξία της επιτυχίας και την πίκρα της μοναξιάς της επέστρεψε στην Ελλάδα. Έστησε μία δική της start-up εταιρεία. «Time to start-up my own analysis» πρόσθεσε.

Η ανάλυσή της πήγε πολύ καλά. Πολλές φορές έκλαψε και γέλασε με τα πάθη της. Καθώς η ανάλυσή της προχωρούσε η Λίζα βρήκε αυτό που ζητούσε από την πρώτη μας συνάντηση. Το νόημα της ελευθεριότητας γι’ αυτήν, τον δικό της δρόμο για την ελευθερία του εαυτού της που ανακάλυπτε (ή και δημιουργούσε;).

Το ιλαρώδες μέρος θα το διαβάσετε στις «Ιστορίες της Λίζας». Το τραγικό ίσως σε ένα άλλο μυθιστόρημα!

Υ.Γ. Ευχαριστώ την κα Στέλλα Αλαφούζου που μου ζήτησε αυτόν τον ελεύθερο συνειρμό για τη Λίζα.