Μίλα μου βρώμικα 526

Μυρτούδι, επειδή θα μας τρελάνουν πες μου, ήταν μαλακία που έφτασα στο αμήν και του είπα να λούζει το μούσι του και τσαντίστηκε που, λέει, τον έθιξα; Δηλαδή εγώ δεν θίγομαι που με φιλάει και με παίρνει η μπόχα από την κοκορετσίλα και την τζατζικίλα; Άμα θέλεις μούσι, αγόρι μου, να το περιποιείσαι κιόλας, όχι να μυρίζεις στους άλλους σαν γίδα. Έλεος πια με την μπιχλοχιπστεριά όμως!

Μόλις γλίτωσα πνιγμό από κομμάτι μήλου.

21 χρονών και νιώθω ότι έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον για ό,τι και να κάνω. Έχω περάσει στη σχολή της επιλογής μου, έχω αγόρι που το υπεραγαπώ, έχω –πιστεύω- πραγματικούς φίλους, έχω το σκυλάκο μου και παρόλα αυτά δεν έχω όρεξη ούτε να διαβάσω για τη σχολή μου, βαριέμαι να βγω με τους φίλους μου και το μόνο που θέλω είναι να βρίσκομαι με το αγόρι μου χωρίς όμως να θέλω να κάνουμε έρωτα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι φταίει. Έχω κάτι σαν κατάθλιψη; Κατά τα άλλα όμως στους έξω φαίνομαι χαρούμενη και συμφιλιωμένη με τον εαυτό μου. Τι έχω και πώς φεύγει αυτό που έχω; (Δήμητρα)

Ψεκάστε το και περιμένετε δυο-τρεις μέρες. Αν δεν υποχωρήσει, επαναλάβετε.

Υ.Γ. Μα πώς πιστεύετε ότι ένας άγνωστος άνθρωπος θα σας πει τι έχετε (όσο κι αν είναι οξυδερκής, έξυπνος, διορατικός, γεμάτος ενσυναίσθηση και σωστή κρίση, τρομερά διεισδυτικός, απαράμιλλα γοητευτικός, με φαντασμαγορικό IQ και καταπληκτικός μάγειρας), όταν εσείς η ίδια παρουσιάζετε ένα σενάριο σούπερ ικανοποιητικής ζωής; Μπορεί να σας δημιουργεί άγχος η σχολή, να έχετε πιεστεί όλη τη χρονιά και να μην αντέχετε άλλη πληροφορία, μπορεί να παίζει κάτι στο οικογενειακό περιβάλλον που σας ξενερώνει ή σας μελαγχολεί ή σας απογοητεύει. Ή να συμβαίνει κάτι με το αγόρι (στη σχέση σας ή στη συμπεριφορά του). Μπείτε λοιπόν στον κόπο να σκεφτείτε γιατί και τι είναι αυτό που θέλετε να κρύψετε από τους απ’ έξω και παριστάνετε τη χαρούμενη νέα χωρίς την παραμικρή ρωγμή. Η οποία κάπου υπάρχει. Πού; Δεν έχω ιδέα και, φυσικά, ο μοναδικός που μπορεί να την εντοπίσει μαντέψτε ποιος είναι.

Υ.Γ. Η μαγική φράση είναι «μπείτε στον κόπο να σκεφτείτε».

Αγαπητή Μυρτώ, μου συμβαίνει κάτι που δεν το έχω ξανασυναντήσει μέχρι πρότινος. Εδώ και καιρό έχουμε έρθει πιο κοντά με ένα συνεργάτη της εταιρείας που δουλεύω, χωρίς φυσική επαφή μιας και η δουλειά είναι distance συνεργασία. Μου μίλησε στο Facebook αλλά δεν έδωσα βάση αρχικά, γιατί αφενός το μέσο εξυπηρετεί σε παρεξηγήσεις πολλές φορές και αφετέρου δεν υπάρχει μεγάλη συνεννόηση στο chat. Μετά ήρθαν τα τηλέφωνα, σε λίγο καιρό θα τον συναντήσω. Τυχαίνει κιόλας να έχουμε κοινές παρέες από τις οποίες έμαθα πως έχει σχέση με έναν πολύ μεγαλύτερο του. Μου το επιβεβαίωσε και ο ίδιος. Τη σχέση, δηλαδή. Γιατί δεν μιλά ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά του παρόλη την επικοινωνία μας, και το φλερτ, ας το ονομάσουμε έτσι. Και μάλιστα είπε πως αισθάνεται «πληρότητα». Ομολογώ πως δεν ξέρω ακριβώς τι ζητά από εμένα, αλλά έχω τσιμπηθεί. Και αυτός. Είναι εξαιρετικό παιδί, δεν αμφιβάλλει κανείς. Για κάποιο λόγο έχει διογκωθεί στο μυαλό μου όλο αυτό, και ομολογώ πως δεν είναι διόλου κολακευτικό να γίνω το τρίτο πρόσωπο. Έχω υποφέρει από αυτό. Τι να κάνω που είναι ντροπαλός και δεν ξέρουμε κατά πού πάει όλο αυτό; Από πού να το πιάσω; Γιατί, πραγματικά, κάτι μου λέει πως θα είμαστε μαζί και το ένστικτό μου δεν πρόδωσε ποτέ. Και, επιπλέον, αδυνατώ να υπάρξω σε έναν ανταγωνισμό με κάποιον αντίζηλο μεγαλύτερο από εμένα και προφανώς καλύτερη ζωή και χρήματα. Έχω χαθεί. Να μου γράψεις, Γιώργος Πολλά φιλιά.

Ελπίζω -έτσι που άργησα να σας απαντήσω- ότι η ιστορία θα έχει πάρει ήδη το δρόμο της ή δρόμο γενικώς. Σε αυτή τη ζωή συμβαίνει μερικές φορές να κλέβουμε/παίρνουμε/δικαιούμαστε/όπως θέλετε πείτε το, τη θέση άλλων στην καρδιά κάποιου και το ανάποδο. Το έχουμε κάνει και μας το έχουν κάνει. Σελαβί, που λένε και στα Γιάννενα. Οι συγκρίσεις και οι ανταγωνισμοί είναι προς δική μας κατανάλωση και ουδεμία σχέση έχουν με το άλλο πρόσωπο, είναι απλώς μια ευκαιρία να στήσουμε τον εαυτό μας στον τοίχο και να του αλλάξουμε τα φώτα στην κριτική για να μάθει να τολμάει να βγαίνει από το καβούκι του. Έχω πειστεί πλέον ότι οι ανελέητες συγκρίσεις με άκυρα μέτρα και σταθμά απλώς σαμποτάρουν τη φόρα μας να πετάξουμε αλλού, να εγκαταλείψουμε το παλιό, να αλλάξουμε, να εξελιχθούμε, να μεγαλώσουμε (που είναι καλό) και ανακυκλώνουν το οικογενειακό μοτίβο κατά το οποίο άμα πας παραέξω τρως τα μούτρα σου, οπότε κάτσε στα αυγά σου και κλώσα τα. Κατά τα άλλα, επειδή it takes two, όπως λένε και στην Αγία Πετρούπολη, ο ντροπαλός αγαπημένος σας έχει στα χέρια του το μπαλάκι και όταν σημάνει η ώρα, θα δούμε τι θα το κάνει. Ή έχουμε δει ήδη.

Αγαπητέ Dreamer Greek, σε ευχαριστώ για τα γλυκά λογάκια. Τα χρειαζόμουν για να ξεκουνηθώ.