Αγαπητή Μυρτώ, έχοντας φάει 2 γεμιστά και φουλ τυροκαφτερή, νιώθω έτοιμη πλέον να σου μιλήσω για το πρόβλημά μου. Τα πράγματα είναι απλά (θα ’θελα). Μέτα από καιρό βρήκα έναν άνθρωπο και εγώ η καρμοίρω ο οποίος με νοιάζεται, με προσέχει και έχουμε εξαιρετική επικοινωνία. Και αποφασίζουμε να είμαστε μαζί. Ως λογικό κάποτε έπρεπε να κάνουμε και σεξ και ήρθε η βραδιά που έγινε... (θα μπορούσα να βάζω άπειρες τελίτσες) και ήταν απιστεφταμπούλ χάλια, ήταν μη απολαύσιμο. Αλλά εγώ δε θέλω να τον χωρίσω επειδή δεν το έχουμε στο σεξ. Βέβαια, θα μου πεις, ήταν και η πρώτη φορά, αλλά και η δεύτερη δεν νομίζω να πάει καλύτερα και ερωτώ εγώ τώρα τι κάνω; Δεν μπορώ να το συζητήσω ανοιχτά μαζί του γιατί θα στεναχωρηθεί αρκετά και με το δίκιο του. Μια βοήθεια στο 4!
Κωνσταντίνα.
Δεν πειράζει, υπάρχουν ένα σωρό αξιόλογες παραστάσεις να πηγαίνετε, αρχίζει και το Φεστιβάλ Αθηνών σε λίγο καιρό, συναυλίες, εκθέσεις νέων καλλιτεχνών στη Στέγη, μικρές αποδράσεις στον Άραχθο για κατάβαση με φουσκωτή βάρκα, μ’ αυτά και μ’ αυτά θα ξανάρθει χειμώνας κι ούτε θα το καταλάβετε για πότε πέρασε ο καιρός.
Υ.Γ. 1 Σοβαρά, τώρα. Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί κάτι τόσο σημαντικό αν δεν το συζητήσετε μαζί του; Ας στεναχωρηθεί. Στις σχέσεις δεν υπάρχει συμβόλαιο μόνιμης ευδαιμονίας. Το θέμα είναι να πάτε παρακάτω. Μαζί.
Υ.Γ. 2 Με την προϋπόθεση ότι ο τρόπος που θα διαλέξετε για να του το πείτε δεν είναι κάτι σαν «όποιος νομίζει ότι είναι καλός εραστής να κάνει ένα βήμα μπροστά».
Την ξέρω σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο. Κάνουμε παρέα τους τελευταίους 9 μήνες. Κοντά στα Χριστούγεννα λοιπόν της εξομολογούμαι τον έρωτά μου. Ωστόσο η απάντηση που πήρα ήταν η πιο περίεργη πίτα που έχω φάει. Δεν την ενδιαφέρει λοιπόν και πολύ ο ερωτικός τομέας, ότι είναι πολύ ρομάντζο φάση, περιμένει τον πρίγκιπα του παραμυθιού και άλλα τέτοια κουφά ήταν επακριβώς τα λόγια της. Από τότε συνεχίζουμε να έχουμε επαφή αλλά δεν έχω κάνει κάποια άλλη κίνηση. Any advice?
Η συμβουλή μου είναι να αφήσετε την κοπέλα ήσυχη, δεν είναι για σας, τα «θέλω» της είναι απολύτως ξεκαθαρισμένα. Σου λέει «αφού θα σκάσει σε λίγο το πούλμαν με τους πρίγκιπες του παραμυθιού, γιατί να τρώω την ώρα μου με τους θνητούς και να τους αφήνω να απλώνουν τα ξερά τους πάνω στο άσπιλο σώμα και στην άσπιλη καρδιά μου;» Λογικό.
Υ.Γ. 1 Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες.
Υ.Γ. 2 Πόσες ακόμα πολυκατοικίες θα χτίσουν πια αυτοί οι ψυχοθεραπευτές μέχρι να εκραγεί ο ήλιος και να ησυχάσει το σύμπαν από μας και τα βάσανά μας;
Μυρτώ, καλησπέρα. Είμαι 18 χρονών και φέτος δίνω πανελλήνιες. Γνώρισα έναν τύπο το καλοκαίρι ο οποίος είναι 33. (Ναι, οκ ! Φρίκη η ηλικία για ορισμένους). Δεν είμαστε μαζί, απλά ταιριάζουμε γαμάτα και περνάμε απίστευτα όταν βγαίνουμε. (Συνολικά πέντε φορές έχουμε συναντηθεί λόγω έλλειψης χρόνου απ’ την πλευρά μου). Στο τελευταίο ραντεβού έγινε και το μοιραίο. Ωραίο, δε λέω... αλλά για μένα ήταν κάτι πρωτόγνωρο επειδή δεν είχα ξανακάνει κάτι τέτοιο εκτός σχέσης και με κάποιον που ξέρω σχετικά λίγο. Ο τύπος μιλάμε είναι πολύ κουλ, ούτε πιέζει, με κατανόηση, έχει χιούμορ και διακριτικότατος (υδροχόος, το κέρατό μου). Τελευταία έχουμε χαθεί τελείως, όμως ξέρω πως μετά τις πανελλήνιες θα ξαναγίνει επανασύνδεση και δεν ξέρω πού θα οδηγηθεί αυτό. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι δεν είναι και πολύ για σχέσεις, αλλά εγώ αν συνεχίσουμε θα δεθώ. Να συνεχίσω; Χελπ μι. Μπέρδεμα φουλ.
Δηλαδή αν επιστρατεύσω τη συμπυκνωμένη σοφία μου, ξεροβήξω και σας πω με βαθιά φωνή: «παιδί μου, θα σε συμβούλευα να μη συνεχίσεις διότι υπάρχει κίνδυνος πρόσκρουσης σε τοίχο δεδομένου ότι εσύ δένεσαι κι εκείνος δεν είναι για σχέσεις», θα με πάρετε στα σοβαρά; Άντε καλέ.
Υ.Γ. Η τελευταία ανάμνηση από τα 18 μου που έδινα πανελλήνιες και είχα γνωρίσει έναν τύπο 9-χρόνια-μεγαλύτερο-στην-κοσμάρα-του και οι γύρω μου με ζάλιζαν τι δουλειά έχω μαζί του και να κόψω αμέσως τα πάρε δώσε, είναι ότι λύσσαξα τόσο που πήγα να μείνω από απουσίες. Και ότι τον ερωτεύτηκα δίχως αύριο. Και ότι άρχισα το κάπνισμα. Και ότι άκουγα όλη μέρα το «Φιλαράκι» της Βόσσου. Τρομακτικό.
Mυρτούδι, ζηλεύω. Ζηλεύω αυτούς που χαίρονται την άνοιξη που έρχεται καβάλα σε έρωτες παράφορους. Ζηλεύω αυτούς που νιώθουν ότι ο κόσμος τους ανήκει. Ζηλεύω αυτούς που περιμένουν ότι κάτι καινούργιο, ωραίο και μοιραίο θα σκάσει στην επόμενη γωνία. Ζηλεύω αυτούς που δεν τρέχουν όλη μέρα για να αποφύγουν τις σκέψεις τους. Ζηλεύω αυτούς που είναι νέοι και δεν χρειάζονται τίποτε άλλο από τα νιάτα τους και ένα μαγιό. Υποκρίνομαι βεβαίως ότι καθόλου δεν ζηλεύω και μάλιστα για μία ολόκληρη στιγμή με πείθω. Αλλά κάτι τέτοιες ώρες βραδινές όλα φαίνονται όπως τελικά έχουν γίνει… βαριά, δύσκολα και δυσκίνητα. Ζηλεύω.
Κι εγώ ζηλεύω όλους αυτούς που έχουν πάρει Πούλιτζερ, Όσκαρ και Γκράμι. Υποκρίνομαι βεβαίως ότι καθόλου δεν ζηλεύω και μάλιστα για μια ολόκληρη στιγμή με πείθω, αλλά να ’πα να γαμηθούν.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».
11°
