Εσταυρωμένη στις βίδες του

«Διάλεξε», του είπε προτάσσοντας κλειστές τις δυο παλάμες της, «δεξί ή αριστερό;»… Αυτός με περισπούδαστο ύφος και μετά από σκέψη έπιασε το αριστερό της και δάχτυλο προς δάχτυλο το άνοιξε. Ένα καρφί. «Και στο άλλο;», τη ρώτησε αναζητώντας την παγίδα. Η Λίζα άνοιξε την παλάμη της και του αποκάλυψε μια ολόχρυση βίδα. «Για τη σταύρωση που μου υποσχέθηκες», του είπε και προχώρησε μπροστά.

«Το πιο έξυπνο -ίσως και μόνιμο βέβαια- θα ήταν να με δέσεις στο "Άγιος ο Θεός" του σταυρού απ’ την κοτσίδα. Θα ανοίξω μόνη μου τα χέρια. Για τις ισορροπίες και τα πόδια. Ξέρεις… Και εκεί ψηλά αν πρέπει να βάλεις μια επιγραφή της ταυτότητάς μου, πάρε τον αστερία απ΄το συρτάρι του γραφείου μου. Δε θα σου πει όχι. Πρόδωσέ με άσχημα. Πούλησέ με φθηνά. Αμαρτία προς αμαρτία. Θυσίασέ με σαν αρνί… ή σαν κότα οκ. Βωμό ψάχνω όχι κάτι άλλο. Παίξε το λιγοστό μυαλό μου στα ζάρια και βασικά χάσε το. Χόρεψέ με εκείνο το βαλς. Εσύ ανάλαφρος στο ρυθμό, εγώ με το σταυρό στην πλάτη και την ουρά στα σκέλια. Μη μου αφήσεις ανάσα. Τίναξε στα βεγγαλικά τις σάρκες μου. Πήγαινέ με στην Ανάσταση. Διάλεξε εσύ τη στάση.»

«Να είσαι έτοιμη στις 8», της απάντησε φορώντας της πάνω στο αυτί ένα ψυχρό μεταλλικό κατσαβίδι.